Mambo Rafiki! Habari??
Door: Loes Claassen
Blijf op de hoogte en volg Loes
22 September 2017 | Nederland, Oostelbeers
Een aantal traantjes bij afscheid, heel wat vlieguurtjes, een goed eerste verblijf in Moshi en mijn eerste dagen in Same verder wil ik jullie graag meenemen met mijn eerste indrukken, ervaringen, belevenissen. Het zijn slechts een paar dagen, maar ik heb al indrukken opgedaan voor veel meer.
Ga zitten, pak gerust een kopje thee erbij en een koekje of twee…
De vlucht verliep prima, ook het verkrijgen van mijn visum ging vlekkeloos. Mijn tassen waren met me mee gereisd en stonden al te wachten op mij. Restte mij alleen nog maar om het vliegveld uit te lopen en de taxi in te stappen welke op me zou staan te wachten. Easypeasy, goed geregeld. Maar eerdere ervaringen maakt dat ik dat laatste momentje toch een beetje spannend vond. Na de +- 20 taxichauffeurs die er stonden te wachten 2x, 3x na te hebben gekeken dook daar bij de 4e x rondkijken toch iemand op met mijn naam op een papiertje. Fijn!
De eerste nacht heb ik in Moshi doorgebracht, omdat ik pas laat in de avond aan kwam. De volgende dag werd ik in de middag opgehaald. Na een ritje van bijna 2 uur kwamen we op plaats van bestemming. Het weer veranderde van een zonnig Afrika naar een donker en regenachtig Afrika. Koud zelfs. Er is in de korte tijd dat ik hier ben al veel regen gevallen. Vandaag was het droog, maar over het algemeen zwaar bewolkt. Voor degene die ik voordat ik vertrok lekker heb gemaakt met de zon, mogen mij nu lekker maken dat bij jullie wel de zon schijnt…
Ik kwam tegen 16u aan in Same. Heb een kamertje toegewezen gekregen op de Diocese van Same, op het terrein van de priesters. Het is een klein, maar erg fijn kamertje met bed, stoel, bureau en eigen douche en toilet. Het terrein deed me in eerste instantie een beetje denken aan een vakantiepark. Het ligt nog hoger dan het ziekenhuis, gelegen tegen een berg en heeft verschillende huisjes. 3x per dag mag ik aansluiten met het eten bij de priester. Dat was even aftasten te eerste keer. Ik wilde al bijna gaan zitten, toen iedereen bleef staan achter zijn stoel en een kruisje sloeg. Ook na het eten wordt er een gebedje gedaan. Het eten is overigens erg goed. Vooral veel rijst enzo ;), verder lijkt het me best gevarieerd. Afgelopen week was er bezoek van 3 (big)sisters uit Kenia, we zaten toen met z’n 12e aan tafel, een gezellig gebeuren.
Woensdagochtend werd ik voorgesteld aan de District Medical Officer (DMO) welke me al verwachtte. Hij gaf me weer over aan de Matron (hoofd verpleegkundigen) en zij droeg me weer over aan de assistent Matron. Uiteindelijk heeft zij me het ziekenhuis laten zien. Het ziekenhuis bestaat uit verschillende gebouwen, tegen een berg op gelegen. Deze gebouwen worden verbonden door een betonnen pad met een dakje erboven. Je hebt de poli daar waar mensen binnenkomen, een kinderafdeling, verloskamers, mannen afdeling en vrouwenafdeling (interne geneeskunde) en een afdeling chirurgie. Omdat ik in Nederland ook op een Chirurgische afdeling werk ging men ervan uit dat ik daar ook wilde beginnen. Eigenlijk ook wel fijn ook. Deze afdeling was in de verre verte toch enigszins vertrouwd, in het hele gebeuren wat totaal niet met Nederland te vergelijken is.
Op de chirurgische afdeling heb je een mannenkant met +- 20 bedden, en zo ook een vrouwenkant. Er lagen slechts 2 patiënten, rustig aan beginnen vond ik niet zo erg. Een vriendelijke verpleegkundige ‘Happy’ nam me mee op sleeptouw en was bereid me het eea uit te leggen. Daarnaast hebben we ook gezellig gekletst over allerlei andere dingen. Niet alleen werk gerelateerd, dit maakte wel dat ik me wel op mijn gemak voelde in alles wat toch vreemd was.
Er lag een patiënt waarbij de dag ervoor de galblaas was verwijderd. De patiënt ligt minimaal 3 dagen in het ziekenhuis ivm standaard antibiotica na de operatie. De patiënt heeft tot de laatste dag een katheter en er wordt 0 gemotiveerd om te mobiliseren. Ik kan me voorstellen dat er wat monden open vallen van collega’s die dit lezen. Nou, blijf lezen want dit was slechts een fractie van wat ik opvallend vond die dag.
Er lag namelijk nog een patiënt na een ongeluk in het verkeer. Ze had een erg opgezwollen knie/kuit. Er werd gedacht aan een compartiment syndroom of een breuk. Echter konden ze dit niet uitsluiten middels een röntgenfoto, omdat er nog maar een paar ‘films’ waren waarmee je een röntgenfoto afdrukt. Deze spaarzame films werden bewaard voor patiënten met meer prioriteit. Er werd besloten dat de patiënt naar een academisch ziekenhuis een stad verderop moest. De verpleegkundige heeft de ambulance gebeld. Medical officer in charge moet ook de ambulance bellen ter bevestiging, zij zat echter in bespreking waardoor het even duurde voordat er gebeld kon worden. Hierna moest de ambulance chauffeur nog een bewijs op papier ontvangen om te kunnen tanken. Na een paar uur was daar eindelijk de ambulance. Terwijl een collega en de familie van de patiënt haar in een tot de naad toe versleten rolstoel hielpen, heb ik met een andere collega een matras in de ‘ambulance’ gelegd. Mijn mond viel open, dit mocht je geen ambulance noemen! Op de overdekte paadjes werd de patiënt bergafwaarts naar de ambulance gebracht. Bij aankomst lag er al een andere patiënt op het matras. ‘Onze’ patiënt werd er naast gelegd. Er was veel bekijks van voorbijgangers. Ook ik stond echt perplex wat hier gebeurde. Toen de patiënt eenmaal in de ambulance lag kwamen er nog 3 familieleden bij zitten en nog eens 2 kinderen. Het spektakel was nog niet afgelopen, ik zou niet weten met hoeveel ze mensen er uiteindelijk nog bij wilde, toen Happy me weer meenam naar de afdeling. Daar ontstond er een grote discussie/beraad. Happy was ineens niet meer zo happy. Ze was zwaar gefrustreerd en ratelde in het Swahilli aan een stuk door. Later vertelde ze me dat er onenigheid was. De patiënt vond het oke om naar een ander ziekenhuis te gaan, de familieleden echter niet. Ze zeiden dat ze geen geld hiervoor hadden. Er waren twee dokters bij betrokken die beide een andere mening hadden. Aan het eind van het liedje lag de patiënt dus weer gewoon terug op de afdeling.. Dit was ook het eind van mijn ‘liedje’, ik was kapot na alle indrukken. Ondanks dat er maar twee patiënten lagen vond ik dat ik al heel veel had gezien. Ik had van collega’s welke me voor zijn gegaan naar Tanzania al wel gehoord dat er heel veel patiënten en familieleden in een ambulance paste, maar het is ook écht zo! Daar is geen woord aan gelogen…
In de middag ben ik nog een rondje gaan maken in de stad om te zien waar ik woon. Op een half uurtje lopen kom je terecht in een levendige omgeving met veel, heel veel kleuren. Gebouwen, auto’s, motorbikes, vrachtauto’s en mensen allemaal in kleurrijke kleding. Een grote hoofdweg, welke er erg goed ziet. Daarnaast veel kleine zandwegen. Het is een drukte van jewelste, iedereen roept naar je, maar ik vind het in zijn geheel o zo mooi.
Ik heb veel flashbacks gehad naar mijn tijd in Ghana, dit (en mogelijk nu ik wat ouder ben) maakt ook wel dat ik de cultuurshock wel beleef, maar mijn inzien in mindere mate. Ik blijf me verbazen en daarvan genieten!
Vandaag heb ik weer een dagje meegelopen op de Chirurgische afdeling. Morgen wil ik een kijkje gaan nemen op de vrouwenafdeling. Mijn idee is om elke afdeling minimaal gezien te hebben. Uiteindelijk wil ik langer verblijven op een afdeling, welke dat gaat worden bekijk ik later.
Thee al koud? Koekje(s) al op? Bedankt voor het lezen van mn verhaaltje. Ik zal niet beloven dat de volgende verhaaltjes ook zo lang worden.
Heb een fijn zonnig weekend in Nederland!
Ik ga op ontdekkingstocht in Same en zien wat het weekend me mogelijk nog meer brengt.
Tot de volgende!!!
Liefs,
Loes
Ga zitten, pak gerust een kopje thee erbij en een koekje of twee…
De vlucht verliep prima, ook het verkrijgen van mijn visum ging vlekkeloos. Mijn tassen waren met me mee gereisd en stonden al te wachten op mij. Restte mij alleen nog maar om het vliegveld uit te lopen en de taxi in te stappen welke op me zou staan te wachten. Easypeasy, goed geregeld. Maar eerdere ervaringen maakt dat ik dat laatste momentje toch een beetje spannend vond. Na de +- 20 taxichauffeurs die er stonden te wachten 2x, 3x na te hebben gekeken dook daar bij de 4e x rondkijken toch iemand op met mijn naam op een papiertje. Fijn!
De eerste nacht heb ik in Moshi doorgebracht, omdat ik pas laat in de avond aan kwam. De volgende dag werd ik in de middag opgehaald. Na een ritje van bijna 2 uur kwamen we op plaats van bestemming. Het weer veranderde van een zonnig Afrika naar een donker en regenachtig Afrika. Koud zelfs. Er is in de korte tijd dat ik hier ben al veel regen gevallen. Vandaag was het droog, maar over het algemeen zwaar bewolkt. Voor degene die ik voordat ik vertrok lekker heb gemaakt met de zon, mogen mij nu lekker maken dat bij jullie wel de zon schijnt…
Ik kwam tegen 16u aan in Same. Heb een kamertje toegewezen gekregen op de Diocese van Same, op het terrein van de priesters. Het is een klein, maar erg fijn kamertje met bed, stoel, bureau en eigen douche en toilet. Het terrein deed me in eerste instantie een beetje denken aan een vakantiepark. Het ligt nog hoger dan het ziekenhuis, gelegen tegen een berg en heeft verschillende huisjes. 3x per dag mag ik aansluiten met het eten bij de priester. Dat was even aftasten te eerste keer. Ik wilde al bijna gaan zitten, toen iedereen bleef staan achter zijn stoel en een kruisje sloeg. Ook na het eten wordt er een gebedje gedaan. Het eten is overigens erg goed. Vooral veel rijst enzo ;), verder lijkt het me best gevarieerd. Afgelopen week was er bezoek van 3 (big)sisters uit Kenia, we zaten toen met z’n 12e aan tafel, een gezellig gebeuren.
Woensdagochtend werd ik voorgesteld aan de District Medical Officer (DMO) welke me al verwachtte. Hij gaf me weer over aan de Matron (hoofd verpleegkundigen) en zij droeg me weer over aan de assistent Matron. Uiteindelijk heeft zij me het ziekenhuis laten zien. Het ziekenhuis bestaat uit verschillende gebouwen, tegen een berg op gelegen. Deze gebouwen worden verbonden door een betonnen pad met een dakje erboven. Je hebt de poli daar waar mensen binnenkomen, een kinderafdeling, verloskamers, mannen afdeling en vrouwenafdeling (interne geneeskunde) en een afdeling chirurgie. Omdat ik in Nederland ook op een Chirurgische afdeling werk ging men ervan uit dat ik daar ook wilde beginnen. Eigenlijk ook wel fijn ook. Deze afdeling was in de verre verte toch enigszins vertrouwd, in het hele gebeuren wat totaal niet met Nederland te vergelijken is.
Op de chirurgische afdeling heb je een mannenkant met +- 20 bedden, en zo ook een vrouwenkant. Er lagen slechts 2 patiënten, rustig aan beginnen vond ik niet zo erg. Een vriendelijke verpleegkundige ‘Happy’ nam me mee op sleeptouw en was bereid me het eea uit te leggen. Daarnaast hebben we ook gezellig gekletst over allerlei andere dingen. Niet alleen werk gerelateerd, dit maakte wel dat ik me wel op mijn gemak voelde in alles wat toch vreemd was.
Er lag een patiënt waarbij de dag ervoor de galblaas was verwijderd. De patiënt ligt minimaal 3 dagen in het ziekenhuis ivm standaard antibiotica na de operatie. De patiënt heeft tot de laatste dag een katheter en er wordt 0 gemotiveerd om te mobiliseren. Ik kan me voorstellen dat er wat monden open vallen van collega’s die dit lezen. Nou, blijf lezen want dit was slechts een fractie van wat ik opvallend vond die dag.
Er lag namelijk nog een patiënt na een ongeluk in het verkeer. Ze had een erg opgezwollen knie/kuit. Er werd gedacht aan een compartiment syndroom of een breuk. Echter konden ze dit niet uitsluiten middels een röntgenfoto, omdat er nog maar een paar ‘films’ waren waarmee je een röntgenfoto afdrukt. Deze spaarzame films werden bewaard voor patiënten met meer prioriteit. Er werd besloten dat de patiënt naar een academisch ziekenhuis een stad verderop moest. De verpleegkundige heeft de ambulance gebeld. Medical officer in charge moet ook de ambulance bellen ter bevestiging, zij zat echter in bespreking waardoor het even duurde voordat er gebeld kon worden. Hierna moest de ambulance chauffeur nog een bewijs op papier ontvangen om te kunnen tanken. Na een paar uur was daar eindelijk de ambulance. Terwijl een collega en de familie van de patiënt haar in een tot de naad toe versleten rolstoel hielpen, heb ik met een andere collega een matras in de ‘ambulance’ gelegd. Mijn mond viel open, dit mocht je geen ambulance noemen! Op de overdekte paadjes werd de patiënt bergafwaarts naar de ambulance gebracht. Bij aankomst lag er al een andere patiënt op het matras. ‘Onze’ patiënt werd er naast gelegd. Er was veel bekijks van voorbijgangers. Ook ik stond echt perplex wat hier gebeurde. Toen de patiënt eenmaal in de ambulance lag kwamen er nog 3 familieleden bij zitten en nog eens 2 kinderen. Het spektakel was nog niet afgelopen, ik zou niet weten met hoeveel ze mensen er uiteindelijk nog bij wilde, toen Happy me weer meenam naar de afdeling. Daar ontstond er een grote discussie/beraad. Happy was ineens niet meer zo happy. Ze was zwaar gefrustreerd en ratelde in het Swahilli aan een stuk door. Later vertelde ze me dat er onenigheid was. De patiënt vond het oke om naar een ander ziekenhuis te gaan, de familieleden echter niet. Ze zeiden dat ze geen geld hiervoor hadden. Er waren twee dokters bij betrokken die beide een andere mening hadden. Aan het eind van het liedje lag de patiënt dus weer gewoon terug op de afdeling.. Dit was ook het eind van mijn ‘liedje’, ik was kapot na alle indrukken. Ondanks dat er maar twee patiënten lagen vond ik dat ik al heel veel had gezien. Ik had van collega’s welke me voor zijn gegaan naar Tanzania al wel gehoord dat er heel veel patiënten en familieleden in een ambulance paste, maar het is ook écht zo! Daar is geen woord aan gelogen…
In de middag ben ik nog een rondje gaan maken in de stad om te zien waar ik woon. Op een half uurtje lopen kom je terecht in een levendige omgeving met veel, heel veel kleuren. Gebouwen, auto’s, motorbikes, vrachtauto’s en mensen allemaal in kleurrijke kleding. Een grote hoofdweg, welke er erg goed ziet. Daarnaast veel kleine zandwegen. Het is een drukte van jewelste, iedereen roept naar je, maar ik vind het in zijn geheel o zo mooi.
Ik heb veel flashbacks gehad naar mijn tijd in Ghana, dit (en mogelijk nu ik wat ouder ben) maakt ook wel dat ik de cultuurshock wel beleef, maar mijn inzien in mindere mate. Ik blijf me verbazen en daarvan genieten!
Vandaag heb ik weer een dagje meegelopen op de Chirurgische afdeling. Morgen wil ik een kijkje gaan nemen op de vrouwenafdeling. Mijn idee is om elke afdeling minimaal gezien te hebben. Uiteindelijk wil ik langer verblijven op een afdeling, welke dat gaat worden bekijk ik later.
Thee al koud? Koekje(s) al op? Bedankt voor het lezen van mn verhaaltje. Ik zal niet beloven dat de volgende verhaaltjes ook zo lang worden.
Heb een fijn zonnig weekend in Nederland!
Ik ga op ontdekkingstocht in Same en zien wat het weekend me mogelijk nog meer brengt.
Tot de volgende!!!
Liefs,
Loes
-
22 September 2017 - 16:49
Maaike:
Heerlijk verhaal! Thee nog lang niet op, dus schrijf gerust meer :)
Trots op jou! X -
22 September 2017 - 17:13
Evelien:
Leuk met die foto's er bij! Wat een eerste indrukken, stoer avontuur weer!! Fijn weekend,x -
22 September 2017 - 17:29
Goeleke:
Erg leuk om te lezen Loes, volgende verhalen mogen zeker zo (lang) zijn. Super gaaf wat een ervaringen je allemaal op doet. Geniet en ook voor jou een fijn weekend. Kus -
22 September 2017 - 18:07
Anneriet:
he Loes,
mijn thee is ok nog nie op!
je schrijft zo gezellig dat je best langer mag vertellen over je avontuur daar.
Fijn om te weten dat er een priester in de buurt is, komt helemaal goed daar met jou, Haha.
wat een belevenissen alweer in de eerste dagen.
succes met je tijd daar en vlug weer schrijven he,
liefs Anneriet
-
22 September 2017 - 21:01
Tom:
Mooi verhaal, Rikmaat!! Succes en groetjes Tom -
22 September 2017 - 22:44
Lieske:
Hé kanjer, wat een avonturen heb jij in de eerste dagen alweer meegemaakt en indrukken opgedaan. Heerlijk om te lezen! Blijf lekker schrijven, niets is te lang! -
22 September 2017 - 22:48
Lieske:
En vooral... blijf lekker genieten!!! Heel veel plezier, avonturier!! Heel hard genieten!!! Xxxx -
22 September 2017 - 23:35
Katrien:
JAAA! Loes heeft gepost! Ik heb een latte macchiato gezet met een koekje erbij en wat heb ik met plezier je verhaal zitten lezen. Ik hing zo aan je lippen dat ik koude latte kon gaan drinken toen ik klaar was met lezen -
22 September 2017 - 23:39
Katrien:
Hij post mijn reactie onvolledig -
23 September 2017 - 23:49
Amanda :
Hier de koffie nog niet op...
Leuk om te lezen hoe je het daar hebt ...
Wacht op je volgende post !!! -
24 September 2017 - 08:04
Reinou :
Leuk Loes, wat een eerste indrukken. Kan me voorstellen dat je af en toe met open mond staat toe te kijken. Dat tafereel met die ambulambulance het lijkt wel of er ergens een candid camera hangt :D
Geniet en heel veel succes! Benieuwd voor welke afdeling je gaat kiezen. X -
24 September 2017 - 09:32
Janine:
Wat een indrukken joh!! Ik verheug me nu al op mijn volgend theetje met Loesstory! -
24 September 2017 - 16:28
Manou:
mijn biertje is op Loes;)
wat een heerlijk verhaal:) Goed te lezen dat je, je vermaakt en dat je goed terecht komt:)
Wat een indrukken! Bijzonder om te lezen.
Geniet er weer van:) Kijk al uit naar het volgende verhaal
liefs -
25 September 2017 - 21:29
Tante Nel:
loes ik heb met plezier je verhaal gelezen je maakt nog al iets mee groetjes tante nel
-
26 September 2017 - 01:55
Marloes:
Leuk Loes!! Wat een indrukken.
Mooie kamer met mooie gordijnen en dekbed.
-
26 September 2017 - 14:59
Ome Ad:
Wat een ervaringen Loes. Hebben wij het toch wel heel goed geregeld hier. Enjoy en take care! -
29 September 2017 - 06:41
Lieke :
Met een ontbijt en een kopje thee voor de laatste werkdag van de week
Heb ik tijd kunnen maken om je mooie verhaal te lezen.
En ik kan je vertellen het leest lekker weg! Wat een cultuur shock na 1 dagje werken.
Ik krijg flashbacks naar mijn tijd in Ghana. Daar zul jij vast ook al vaak aan gedacht hebben!
Het mooie is wel dat je nu met al je ervaring anders naar dingen kijkt denk ik.
Loes, laat je verbazen en geniet!
Ik wacht met spanning op je volgende verhaal.
Groetjes Lieke -
01 Oktober 2017 - 21:09
Margot:
Heel veel succes, Loesie! -
01 Oktober 2017 - 22:04
Jet:
Waaaauw Loes! Je maakt het wel mee daar...! Ergens ook heel herkenbaar met hoe wij het hebben beleefd toen we bij Elle op visite waren. Dan is het in Nederland toch allemaal een stuk beter geregeld
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
