Maternity ward
Door: Loes Claassen
Blijf op de hoogte en volg Loes
03 Oktober 2017 | Tanzania, Same
Jaaa, daar ben ik dan weer met een verhaaltje vanuit het mooie bijzondere en warme Tanzania!
Weer een ruime week verder en daarbij ook weer heel wat ervaringen rijker.
Laat ik beginnen bij mijn ziekenhuiservaringen.. Na twee dagen Chirurgie afdeling heb ik in mijn eerste week ook nog een dagje op de Female ward meegekeken. De vrouwenafdeling wat te vergelijken is met een interne afdeling. Helaas kon ik die dag achter twee verzorgende aan hobbelen die niet wilde of niet konden Engels praten. Heb het verschillende keren geprobeerd, want ze moeten het echt kunnen maar zonder enig effect. Deze afdeling had ik dus al heel snel gezien.
De maandag daarop ben ik naar de Maternity ward gegaan, de verloskamers. Verpleegkundigen worden hier opgeleid als midwife (verloskundige) en verpleegkundige. Dit is één opleiding. Ze stonden er dan ook allemaal van te kijken dat ik nog nooit echt een bevalling had gezien. Ik liep met Mgimba mee, de hoofd van de afdeling. Een erg gedreven midwife, die vorig jaar een bezoekje heeft gebracht aan ons ziekenhuis in Nederland. Ik heb haar destijds ook een dagje meegenomen op onze afdeling. Het voelt wel fijn om een bekend gezicht te zien en die zich bewust is van de verschillen tussen beide ziekenhuizen.
Ik kon het verschil met voorgaande afdelingen goed zien, Mgimba moet er hard aan trekken om haar personeel mee te krijgen, maar heeft daarbij haar afdeling wel meer geordend als de andere afdelingen welke ik gezien heb.
Mgimba weet ervan dat ik een verpleegkundige ben van een chirurgische afdeling. Ze heeft me dat ook veel laten zien, behalve een bevalling. Ook de volgende dag leek bijna voorbij te gaan zonder ook maar enige bevalling. Terwijl ik op mijn klok aan het kijken was en eigenlijk stiekem de tijd aan het aftellen was, kwam er een vrouw binnen om te zeggen dat er een ‘emergency’ was. De leergierige studenten op de afdeling vluchtte naar buiten en daar stond inderdaad een auto aan het gangpad, met daarnaast een hoogzwangere vrouw, net uitgestapt. De studenten hadden hun handschoenen nog mar net aan kunnen doen of ze gaf een gil en haar baby viel er letterlijk uit. Gelukkig werd het nog op tijd opgevangen. Naast de auto, op de grond, in het zand werd haar zoontje geboren. Zoontje gezond en wel, moeder met iets of wat complicaties wat netjes gehecht werd. Wauw, zo op de valreep dus toch nog een bevalling kunnen zien, en nondepie wat voor een!
Het komt hier wel vaker voor dat vrouwen onderweg naar het ziekenhuis bevallen. Ik heb in deze korte tijd al verschillende verhalen gehoord dat er een bevalling in de auto heeft plaats gevonden. Iets wat bij ons landelijk nieuws is, kijkt hier niemand echt van op.
Op het ziekenhuis is er een afdeling waar vrouwen kunnen verblijven voor hun bevalling. Vrouwen, veelal die afstammen van de Masaai, verblijven hier net alsof het hun thuis is. Met zo’n 20 bedden in een ruimte en daarbij voor ieder minimaal een familielid. Ze komen vaak van ver, wanneer er niet een ruimte is voor hen zal het nog veel vaker komen dat vrouwen te laat in het ziekenhuis komen voor een bevalling en dus onderweg in de auto of langs de kant van de straat bevallen.
Wanneer de eerste weeën komen, verplaatsen ze zich naar de verloskamers. Je kan je het voorstellen als twee grote ruimtes. Een ruimte waar de vrouwen verblijven voor de bevalling en een zelfde grote ruimte waar de vrouwen met hun pas geboren baby verblijven na de bevalling. Moeder en kind samen in een bed. Beide afdelingen hebben zo’n 20 á 25 bedden. Dan heb je een kleine kamer met twee bevallingsbedden en een ‘couveuse’ met warmtelamp. In het midden van beide grote zalen is het kantoortje van de verpleegkundige.
Deze afdeling is haast de enige afdeling met bezoektijden. Het is bij de ingang van de afdeling altijd druk met familieleden, zittend op een muurtje te wachten tot dat ze binnen kunnen of iets kunnen doen voor hun familielid daarbinnen. De familieleden die zitten te wachten zijn veelal vrouwen. Slechts met enkele uitzondering is er een man aanwezig. De vaders zien hun kindjes pas als ze thuis zijn. Familieleden zorgen voor schone lakens, verzorging van de patiënt, eten en zo nodig voor medicatie als deze niet meer op voorraad is in het ziekenhuis.
Als medicijn om de bevalling te bevorderen wordt er geadviseerd een extra kop zwarte thee te drinken. Veel andere wee-opwekkende medicijnen zijn er niet.
Wanneer kindjes geboren worden, worden ze ingewikkeld in drie grote doeken. Net een mummie popje. Vrouwen komen met grote tassen vol lappen stof aan. Niet alleen op deze afdeling, maar overal hebben vrouwen een lap stof voorradig. In het ziekenhuis, op straat, onderweg, overal. De lappen hebben alle kleuren van de regenboog. De vervuilde lappen worden uitgewassen door de familieleden en hangen kleurrijk te drogen tussen de gebouwen van het ziekenhuis door.
Omdat ik slechts een vluchtige bevalling had gezien, besloot ik de volgende dag weer naar deze afdeling te gaan en had Mgimba verteld dat ik heel graag een bevalling wil zien dus dat ze me op tijd moet waarschuwen. De volgende dag had ik geluk. In de vroege ochtend mocht ik gelijk bij een natuurlijke bevalling aansluiten om te kijken en kort daarna mocht ik mee naar de operatiekamer voor een keizersnede. De wereld is weer twee mooie kleine jongetjes rijker. De baby’s hebben net na de geboorte meer weg van mijn huidskleur dan van hun moeder. De baby’s krijgen later hun donkere kleur pas.
Eigenlijk wilde ik op de kinderafdeling mee gaan lopen de dag erna, maar daar lagen maar 2 patiëntjes en er was een overload aan studenten. Ik heb dus de rest van de dagen ook nog met Mgimba op de verloskamers meegelopen. Meestal startte ik de dag door eerst te kijken onder de warmtelamp. Vrijdag lagen er zelfs drie kindjes bij elkaar onder de lamp. 3 mummie popjes waar van die mooie donkere kijkers tussen de lappen door nieuwsgierig de wijde wereld in keken. Een drukke nacht! Dat bevestigde kort daarna de nachtdienst ook. Vervolgens wees ze onder het bedje. Daar lagen op een plankje eronder nog eens drie kindjes gewikkeld in grote lappen stof, hierbij waren echter ook de gezichtjes ingewikkeld. Deze nacht waren er drie kindjes geboren en drie overleden. Een tweeling van, naar schatting van de verloskundige, 30 weken oud en een kindje na 24u op de wereld te zijn geweest ook overleden. Jeetje, wat schrok ik daarvan. Er verschijnt altijd een grote glimlach op mijn gezicht bij het zien van die kleine mooie baby’s met hun o zo zwarte kijkers. Wat was het hard om de drie overleden baby’s daar te zien liggen. Wat was hun kans van leven zo onwerkelijk aanzienlijk groter geweest als ze in Nederland waren geboren/ onder controle stonden van de verloskundige. Wat van slag ging ik die dag eerder naar huis dan de planning was. Met een overload aan indrukken en nieuwe ervaringen bleek ik toch iets meer toe te zijn aan wat extra uurtjes dan dat ik dacht.
Het gaat over het algemeen hartstikke goed hier, maar af en toe dus nog met een dipje.
Ik begin steeds meer te wennen aan het ritme (polé polé) van het ziekenhuis, de werkwijze en de bezigheden. Verbaas me nog steeds iedere dag van verschillende dingen, maar daar geniet ik ook wel echt van. Wat mooi om hier te zijn. Hier in het ziekenhuis, maar ook bijzonder om op het terrein van de paters te mogen verblijven. Een rustige omgeving, ruimte om me eigen terug te trekken en me tijdig tussen de mensen te begeven. Allemaal even aardig en vriendelijk. Ik hoef me niet alleen te voelen.
Vorige week is Noortje terug gekomen van haar vakantie. Noortje is basisschoolleraar uit Tilburg en werkt in Same voor een jaar, ze is inmiddels hier al voor de derde keer in Same dus helemaal thuis in alles en iedereen. Noortje woont voor een jaar hier op de Diocese en is (inmiddels) hoofd van een basisschool. Ze vertrekt een week na mij. Daar waar ik alles opnieuw aan het ontdekken ben, is zij stiekem al aan het aftellen. Het is fijn om af en toe Nederlands te sparren over hetgeen wat we allemaal meemaken. Zeis bereid me veel mee te nemen en vanalles te laten zien in de omgeving en uitleg te geven hoe het leven in Same werkt. Hartstikke fijn! Daarnaast is er nog een Duits meisje, van net 18 jaar, die hier ook een jaar woont. Zij is 3 weken eerder dan mij gekomen en heeft dus nog een hele tijd voor zich. Ik ben dus niet het enige vrouwelijk gezelschap tussen de paters.
Afgelopen weekend ben ik meegenomen naar de kerk, ook weer een kleurrijk geheel met veel gezamenlijk gezang. Ik ben ook een dag naar Moshi geweest, een stad verderop, zo’n twee á drie uurtjes heen en ook weer terug. Ook dat weer een hele belevenis!
Deze week ben ik weer naar de Chirurgie gegaan. Ik kijk wel hoe dat het gaat lopen en wat ik nog meer ga zien de komende tijd. Ik merk dat ik het ook wel fijn vind om me op een afdeling te focussen en daar de chaos te kunnen snappen en te kunnen overzien.
Ter afsluiting nog een weerberichtje van afgelopen/komende dagen/vandaag. Het is zonnig, af en toe wat bewolkt en een vleugje wind wat een prettige verkoeling geeft aan de gevoelstemperatuur van rond de dertig graden. Mij hoor je niet klagen ;)
Veel liefs!!
Loes/ Lucy
Weer een ruime week verder en daarbij ook weer heel wat ervaringen rijker.
Laat ik beginnen bij mijn ziekenhuiservaringen.. Na twee dagen Chirurgie afdeling heb ik in mijn eerste week ook nog een dagje op de Female ward meegekeken. De vrouwenafdeling wat te vergelijken is met een interne afdeling. Helaas kon ik die dag achter twee verzorgende aan hobbelen die niet wilde of niet konden Engels praten. Heb het verschillende keren geprobeerd, want ze moeten het echt kunnen maar zonder enig effect. Deze afdeling had ik dus al heel snel gezien.
De maandag daarop ben ik naar de Maternity ward gegaan, de verloskamers. Verpleegkundigen worden hier opgeleid als midwife (verloskundige) en verpleegkundige. Dit is één opleiding. Ze stonden er dan ook allemaal van te kijken dat ik nog nooit echt een bevalling had gezien. Ik liep met Mgimba mee, de hoofd van de afdeling. Een erg gedreven midwife, die vorig jaar een bezoekje heeft gebracht aan ons ziekenhuis in Nederland. Ik heb haar destijds ook een dagje meegenomen op onze afdeling. Het voelt wel fijn om een bekend gezicht te zien en die zich bewust is van de verschillen tussen beide ziekenhuizen.
Ik kon het verschil met voorgaande afdelingen goed zien, Mgimba moet er hard aan trekken om haar personeel mee te krijgen, maar heeft daarbij haar afdeling wel meer geordend als de andere afdelingen welke ik gezien heb.
Mgimba weet ervan dat ik een verpleegkundige ben van een chirurgische afdeling. Ze heeft me dat ook veel laten zien, behalve een bevalling. Ook de volgende dag leek bijna voorbij te gaan zonder ook maar enige bevalling. Terwijl ik op mijn klok aan het kijken was en eigenlijk stiekem de tijd aan het aftellen was, kwam er een vrouw binnen om te zeggen dat er een ‘emergency’ was. De leergierige studenten op de afdeling vluchtte naar buiten en daar stond inderdaad een auto aan het gangpad, met daarnaast een hoogzwangere vrouw, net uitgestapt. De studenten hadden hun handschoenen nog mar net aan kunnen doen of ze gaf een gil en haar baby viel er letterlijk uit. Gelukkig werd het nog op tijd opgevangen. Naast de auto, op de grond, in het zand werd haar zoontje geboren. Zoontje gezond en wel, moeder met iets of wat complicaties wat netjes gehecht werd. Wauw, zo op de valreep dus toch nog een bevalling kunnen zien, en nondepie wat voor een!
Het komt hier wel vaker voor dat vrouwen onderweg naar het ziekenhuis bevallen. Ik heb in deze korte tijd al verschillende verhalen gehoord dat er een bevalling in de auto heeft plaats gevonden. Iets wat bij ons landelijk nieuws is, kijkt hier niemand echt van op.
Op het ziekenhuis is er een afdeling waar vrouwen kunnen verblijven voor hun bevalling. Vrouwen, veelal die afstammen van de Masaai, verblijven hier net alsof het hun thuis is. Met zo’n 20 bedden in een ruimte en daarbij voor ieder minimaal een familielid. Ze komen vaak van ver, wanneer er niet een ruimte is voor hen zal het nog veel vaker komen dat vrouwen te laat in het ziekenhuis komen voor een bevalling en dus onderweg in de auto of langs de kant van de straat bevallen.
Wanneer de eerste weeën komen, verplaatsen ze zich naar de verloskamers. Je kan je het voorstellen als twee grote ruimtes. Een ruimte waar de vrouwen verblijven voor de bevalling en een zelfde grote ruimte waar de vrouwen met hun pas geboren baby verblijven na de bevalling. Moeder en kind samen in een bed. Beide afdelingen hebben zo’n 20 á 25 bedden. Dan heb je een kleine kamer met twee bevallingsbedden en een ‘couveuse’ met warmtelamp. In het midden van beide grote zalen is het kantoortje van de verpleegkundige.
Deze afdeling is haast de enige afdeling met bezoektijden. Het is bij de ingang van de afdeling altijd druk met familieleden, zittend op een muurtje te wachten tot dat ze binnen kunnen of iets kunnen doen voor hun familielid daarbinnen. De familieleden die zitten te wachten zijn veelal vrouwen. Slechts met enkele uitzondering is er een man aanwezig. De vaders zien hun kindjes pas als ze thuis zijn. Familieleden zorgen voor schone lakens, verzorging van de patiënt, eten en zo nodig voor medicatie als deze niet meer op voorraad is in het ziekenhuis.
Als medicijn om de bevalling te bevorderen wordt er geadviseerd een extra kop zwarte thee te drinken. Veel andere wee-opwekkende medicijnen zijn er niet.
Wanneer kindjes geboren worden, worden ze ingewikkeld in drie grote doeken. Net een mummie popje. Vrouwen komen met grote tassen vol lappen stof aan. Niet alleen op deze afdeling, maar overal hebben vrouwen een lap stof voorradig. In het ziekenhuis, op straat, onderweg, overal. De lappen hebben alle kleuren van de regenboog. De vervuilde lappen worden uitgewassen door de familieleden en hangen kleurrijk te drogen tussen de gebouwen van het ziekenhuis door.
Omdat ik slechts een vluchtige bevalling had gezien, besloot ik de volgende dag weer naar deze afdeling te gaan en had Mgimba verteld dat ik heel graag een bevalling wil zien dus dat ze me op tijd moet waarschuwen. De volgende dag had ik geluk. In de vroege ochtend mocht ik gelijk bij een natuurlijke bevalling aansluiten om te kijken en kort daarna mocht ik mee naar de operatiekamer voor een keizersnede. De wereld is weer twee mooie kleine jongetjes rijker. De baby’s hebben net na de geboorte meer weg van mijn huidskleur dan van hun moeder. De baby’s krijgen later hun donkere kleur pas.
Eigenlijk wilde ik op de kinderafdeling mee gaan lopen de dag erna, maar daar lagen maar 2 patiëntjes en er was een overload aan studenten. Ik heb dus de rest van de dagen ook nog met Mgimba op de verloskamers meegelopen. Meestal startte ik de dag door eerst te kijken onder de warmtelamp. Vrijdag lagen er zelfs drie kindjes bij elkaar onder de lamp. 3 mummie popjes waar van die mooie donkere kijkers tussen de lappen door nieuwsgierig de wijde wereld in keken. Een drukke nacht! Dat bevestigde kort daarna de nachtdienst ook. Vervolgens wees ze onder het bedje. Daar lagen op een plankje eronder nog eens drie kindjes gewikkeld in grote lappen stof, hierbij waren echter ook de gezichtjes ingewikkeld. Deze nacht waren er drie kindjes geboren en drie overleden. Een tweeling van, naar schatting van de verloskundige, 30 weken oud en een kindje na 24u op de wereld te zijn geweest ook overleden. Jeetje, wat schrok ik daarvan. Er verschijnt altijd een grote glimlach op mijn gezicht bij het zien van die kleine mooie baby’s met hun o zo zwarte kijkers. Wat was het hard om de drie overleden baby’s daar te zien liggen. Wat was hun kans van leven zo onwerkelijk aanzienlijk groter geweest als ze in Nederland waren geboren/ onder controle stonden van de verloskundige. Wat van slag ging ik die dag eerder naar huis dan de planning was. Met een overload aan indrukken en nieuwe ervaringen bleek ik toch iets meer toe te zijn aan wat extra uurtjes dan dat ik dacht.
Het gaat over het algemeen hartstikke goed hier, maar af en toe dus nog met een dipje.
Ik begin steeds meer te wennen aan het ritme (polé polé) van het ziekenhuis, de werkwijze en de bezigheden. Verbaas me nog steeds iedere dag van verschillende dingen, maar daar geniet ik ook wel echt van. Wat mooi om hier te zijn. Hier in het ziekenhuis, maar ook bijzonder om op het terrein van de paters te mogen verblijven. Een rustige omgeving, ruimte om me eigen terug te trekken en me tijdig tussen de mensen te begeven. Allemaal even aardig en vriendelijk. Ik hoef me niet alleen te voelen.
Vorige week is Noortje terug gekomen van haar vakantie. Noortje is basisschoolleraar uit Tilburg en werkt in Same voor een jaar, ze is inmiddels hier al voor de derde keer in Same dus helemaal thuis in alles en iedereen. Noortje woont voor een jaar hier op de Diocese en is (inmiddels) hoofd van een basisschool. Ze vertrekt een week na mij. Daar waar ik alles opnieuw aan het ontdekken ben, is zij stiekem al aan het aftellen. Het is fijn om af en toe Nederlands te sparren over hetgeen wat we allemaal meemaken. Zeis bereid me veel mee te nemen en vanalles te laten zien in de omgeving en uitleg te geven hoe het leven in Same werkt. Hartstikke fijn! Daarnaast is er nog een Duits meisje, van net 18 jaar, die hier ook een jaar woont. Zij is 3 weken eerder dan mij gekomen en heeft dus nog een hele tijd voor zich. Ik ben dus niet het enige vrouwelijk gezelschap tussen de paters.
Afgelopen weekend ben ik meegenomen naar de kerk, ook weer een kleurrijk geheel met veel gezamenlijk gezang. Ik ben ook een dag naar Moshi geweest, een stad verderop, zo’n twee á drie uurtjes heen en ook weer terug. Ook dat weer een hele belevenis!
Deze week ben ik weer naar de Chirurgie gegaan. Ik kijk wel hoe dat het gaat lopen en wat ik nog meer ga zien de komende tijd. Ik merk dat ik het ook wel fijn vind om me op een afdeling te focussen en daar de chaos te kunnen snappen en te kunnen overzien.
Ter afsluiting nog een weerberichtje van afgelopen/komende dagen/vandaag. Het is zonnig, af en toe wat bewolkt en een vleugje wind wat een prettige verkoeling geeft aan de gevoelstemperatuur van rond de dertig graden. Mij hoor je niet klagen ;)
Veel liefs!!
Loes/ Lucy
-
03 Oktober 2017 - 16:54
Goeleke:
Lieve Loes, wat een verhaal weer, jee wat maak je daar allemaal mee. En ook echt uiterste op zo'n dag, begrijp dat je daardoor wel even van slag bent. Maar meid tevens ook ontzettend leuk om je verhaal weer te mogen lezen. Geniet! En een weer update van NL, we mogen niet klagen denk ik, maar verkoeling van een zuchtje wind hebben we niet nodig ;-). Onwijs veel plezier! Kus -
03 Oktober 2017 - 17:16
Patty:
Loes!
Wat leuk om weer een update van jou te lezen.
Niet voor te stellen wat je meemaakt daar. Mooi en indrukwekkend!
Geniet van je tijd daar. Veel plezier nog.
Groetjes,
Patty
-
03 Oktober 2017 - 20:46
Reinou:
Indrukwekkend Loes! Wat heb je al veel gezien en meegemaakt. Fijn dat er er iemand is die je een beetje op sleeptouw kan nemen door Same. Zet hem op daar! Xx -
04 Oktober 2017 - 08:45
Je Mam:
Wat een indrukwekkend verhaal weer, mooie donkere kijkers die de wereld in kijken, nieuwsgierig wat de toekomst hun zal brengen, maar evengoed ook verdriet van de overleden kindjes.
Fijn om je verhaal te lezen. Groetjes je mam -
04 Oktober 2017 - 17:21
Manou:
Wat een mooi verhaal Loesje! Indrukwekkend!
Geniet!
XX liefs en dikke knuffel -
04 Oktober 2017 - 19:46
Jos:
Wauw, om stil van te worden zo indrukwekkend. Het doet me goed om te merken dat je het allemaal kunt handelen en er van kan genieten. Wat een ervaring!
Geniet er vooral van, voor je het weet zit het er weer op.
Groet Pa. -
05 Oktober 2017 - 17:02
Tante Nel:
hoy loes ik heb weer met plezief je verhaal gelezen wel heftig als je voor het eerst een bevalling mee maakt en ze bevallen langs de auto maar je hebt wel plezier in je werk en dat is ook fijn groetjes tante nel -
05 Oktober 2017 - 21:00
Kees:
Goh, leuk, Loes! Prachtige verhalen, je hebt een goeie pen! Mooi om te lezen wat je beleeft en hoe je dat ervaart. Heel veel succes en plezier nog. We blijven het volgen.
-
07 Oktober 2017 - 01:53
çees:
Loes, wat een indrukken, je verhaal laat weinig aan de verbeelding over. Gaaf, indrukwekkend, bizar. Bijzonder om te lezen. Lieve groet van Cees -
09 Oktober 2017 - 14:34
Marga Genemans:
Hoi Loes,
Wat een mooi verhaal! Ik vond het erg leuk om te lezen en ik blijf je verhalen natuurlijk volgen. Veel plezier daar en de groeten aan iedereen. Kwaheri tena. Marga -
11 Oktober 2017 - 10:43
Jamie:
Lucy!
Wat een heerlijk verhaal! En wat een verschil hee, heftig allemaal..
ben mega trots op je! Mis je Xx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
