Elke dag weer anders!
Door: Loes Claassen
Blijf op de hoogte en volg Loes
15 Oktober 2017 | Tanzania, Same
Op afdeling chirurgie was afgelopen week weinig te beleven. Soms één of zelfs geen patiënten. Ik ben dus overgestoken naar een andere afdeling. Toch maar weer de Female ward. Daar waar ik eigenlijk van plan was niet meer terug te komen haha. Nu was er een verpleegkundige die me wel mee wilde nemen. Mary, een verpleegkundige met iets wat overgewicht, soms niet al te fris ruikend en als ze ergens over na moet denken plukt ze heel wijs aan wat haartjes die onder haar kin groeien, maar bovenal een heel gezellige meid die met veel plezier en passie haar werk doet en me graag van alles wilt laten zien en doen.
Afgelopen week verschillende frappante casussen tegengekomen. Zo lag er laatst een psychiatrische patiënt waarvan ze geen van allen weten hoe ze daar mee om moeten gaan en wat lachend staan toe te kijken. De afdeling is een grote zaal met zo’n 15 tot 20 bedden. Niet alleen het verpleegkundig personeel stond erbij en keek erna, ook de patiënten en hun familieleden. Schrijnend om te zien. Ze vertelde me dat ze een lerares was, dus goed Engels kon. Ik heb mijn beste skills maar uit de kast getrokken en de patiënt op een naar-mijn-idee waardige manier proberen gerust te stellen terwijl ze haar met man en macht vasthielden om een injectie te geven met wat rustgevends. Lachend keek de rest toe en hoorde ik ze lachen en over ‘mzungu’ praten, over mij dus. De waarden en normen van hier kan ik niet veranderen, maar de mijne heb ik wel in acht proberen te nemen door op deze wijze deze patiënte te benaderen…
Daarnaast was er ook een patiënte die een miskraam had gehad. Het was acuut, dat kon ik er wel uit opmaken, maar waar het over ging was voor mij nog een raadsel. Voorheen wist ik echt niet wat het Engelse woord voor ‘miskraam’ was. Patiënten hebben aan het eind van de zaal hun eigen toilet en ‘badkamer’. Sommige maken hier gebruik van, sommige doen hun behoefte in een emmer naast het bed. Zo dus ook deze vrouw. Nadat ze me de inhoud van de emmer hadden laten zien werd me al snel duidelijk waarover het ging.
Er ligt ook een oudere vrouw met ontregelde diabetes. Een apparaatje zoals wij die kennen om je bloedsuiker te bepalen hebben ze hier niet. Hier wordt er bloed afgenomen en bepaald het lab wat de bloedsuiker is. Iets wat veel tijd in beslag neemt en ook regelmatig dus wordt vergeten en/of niet wordt gerapporteerd. Deze dame heeft een flinke decubitus wond. Van mijn huisarts en van de wondverpleegkundigen van het ETZ heb ik heel wat wondverbandmateriaal meegekregen. Ik weet niet of er alles gebruikt kan worden, maar voor deze patiënte kan ik wel iets betekenen hoop ik.
Afgelopen week ben ik nog een dag mee geweest met de mobil clinic om patiënten ver buiten de stad te voorzien van HIV-medicatie. Na vijf minuten namen we een afslag zodat we van de verharde weg afgingen. Na een uur over de rode zandpaden te hebben gehobbeld, een paar ezelskarren, herders met kuddes koeien, veel dorre struiken, een paar motorbikes en wat geiten te hebben gepasseerd kwamen we aan bij een klein kliniekje, een soort huisartsenpost. Daar zaten al veel Masaai mannen en vrouwen op ons te wachten. De patiënten werden gezien door de dokter en wij gaven ze de juiste medicatie. Genoeg te zien en te doen in het ziekenhuis. Benieuwd wat het ziekenhuis de komende week voor me gaat brengen en laten zien!
Niet alleen in het ziekenhuis, ook daarbuiten is genoeg te zien en te beleven! Afgelopen vrijdag ben ik met Noortje, Laura en een collega van hun naar de Masaai Market geweest hier een half uurtje verderop. Elke vrijdag is er een markt en komen de Masaai mannen van heiden en ver naar deze plaats met hun koeien middels biedingen te verkopen. Elke kudde heeft zijn eigen kenmerk, welke met messen worden gegrafeerd in de huid van de koe. De een drie strepen, de ander een driehoek etc. Koeien staan los, sommige met een touwtje vastgebonden en worden bewaakt door een Masaai man. De Masaai mannen en vrouwen zijn gekleed door mooi gekleurde lappen stof en dragen slippers van autobanden. Ik zie ze regelmatig in het ziekenhuis of in het dorp. De klederdracht en hun manier van leven blijf ik bijzonder vinden. Naast de koe-markt was er ook nog een grote markt waar allerlei andere spullen en etenswaren werden verkocht. Het was bekijken en bekeken worden. Gaaf om een keer gezien te hebben!
Vorige week zaterdag was ik uitgenodigd door een van de sisters, ook een collega in het ziekenhuis, om met hun naar een celebration in Arusha te gaan. Het is me niet helemaal duidelijk wat voor celebration het was, maar dat het een groot feest was werd me al snel duidelijk. Met een gele schoolbus voor nonnen met stralende witte jurken en stijf gestreken kapjes gingen we die kant op. Een reis van zo’n 4 tot 5 uur. Regelmatig werd er gebeden. Ook het rozenkransje werd afgewerkt, dat duurde wel even. Zingen en bidden werden om en om afgewisseld.
Toen we eindelijk op plaats van bestemming waren was iedereen érg vrolijk en jodelde ze alles bij elkaar. Na de thee gingen we naar de Holy mis in het nieuwe huis van de nonnen in Arusha. Niet echt een kerk dus, het huis was ook nog niet helemaal af. Een twee uur durende mis. Een koortje ondersteund door trommels, een knikkerzak, wat lood met daarin rijst en een tamboerijn zorgde voor veel muziek en gezelligheid. Ik heb me die twee uur niet verveeld, eerder mijn ogen uitgekeken. Wat een gezelligheid! Na de mis kregen we een rondleiding, werd de taart aangesneden en kregen we heerlijk te eten. Hierna nog wat dankwoordjes (wat lang duurde, allemaal in het swahilli) en daarna gingen we weer op weg naar huis. De terugweg continue uitzicht op een kraakheldere top van de Kilimanjaro, wat is die toch schitterend he! Kon mijn ogen er niet vanaf houden.
Ze hebben me afgezet in Moshi, waar ik nog twee nachten ben gebleven. Ik wilde eigenlijk Frans en Hans aan gaan moedigen, die voor Amref rond om de Kilimanjaro fietsen (voor mijn collega’s; Frans werkt op OK als anesthesievpk. Voor Beerse mensen; Frans en Hans zijn van de soepwandelingen). Helaas heb ik ze gemist. Ik heb zaterdag de hele dag in Moshi rondgehangen, wat gerelaxt en wat winkeltjes bezocht. Een leuke stad, welke meer gericht is op toeristen. Dat was te merken ook. Na 1,5 dag in Moshi, door vele mensen aangesproken te worden met een vriendelijk praatje alleen maar om vervolgens iets te willen verkopen, was ik er wel weer klaar mee. Blij om weer terug te gaan naar ‘huis’. Daar waar ik gewoon Loes/Lucy ben, en niet de lopende geldboom/toerist.
Dit weekend is het wat rustiger. Ik heb zaterdagochtend een van de bergen rondom Same beklommen met Happy, mijn collegaatje en een gids. Een gezellige ochtend, een heerlijke klim en een prachtig uitzicht over heel Same! Aaaah, dit ga ik vaker doen!!
Vanmorgen heb ik eventjes mijn rust genomen. Ik merk dat ik de rust-momenten toch wel echt moet pakken om er de volgende ochtend weer fris bij te lopen. Uitslapen is moeilijk, de hitte, het licht en het gezang uit de kerken maakt dat ik al vroeg wakker wordt. Een totaal ander ritme dan dat ik gewend ben.
Vanmiddag hebben we met de ‘mzungu’s’ welke in Same verblijven geluncht. Leuk om bij elkaar te zijn. Een app-groep aan gemaakt zodat we af en toe ook eens wat met elkaar kunnen afspreken.
Nu zit ik bij Elephant motel, een heel lekker relax plaatsje in Same met (meestal) goeie Wifi. Een terrasje tussen de bomen, mooi in de schaduw met her en der een aapje welke door de bomen slingert. Nadat ik dit verhaal en de foto’s heb geüpload pak ik mijn boekje er weer bij en bestel ik een biertje. Gewoon omdat het kan en het ook voor mij weekend is!
Cheers,
Tot het volgend verhaaltje weer
-
15 Oktober 2017 - 15:42
Katrien:
Lucy/ Loes, wat een indrukwekkend, meeslepend verhaal! Je maakt het nodige mee: geluk en verdriet gaan hand in hand en doen je weer beseffen hoe goed je het hebt/ die ervaringen pakken ze je nooit meer af. Geweldig dat je schrijft dat de wereld weer 2 jongetjes rijker is met prachtige ogen. Je hebt nog nooit een bevalling gezien en dan begin je daar... onder het mom "(veel) heftiger zal het nooit zijn?". De manier waarop je schrijft geeft voor mij aan dat Lucy/ Loes op haar best is/ volop aan het genieten is, doe zo voort !
Groetjes van een gesluierde -
15 Oktober 2017 - 15:44
Katrien :
vervolg vorige:
Katrien uit een indrukwekkend Iran -
15 Oktober 2017 - 18:28
Joost :
Wat een verhalen en ervaringen, super!
Blijven genieten en op tijd rusten met een pintje -
15 Oktober 2017 - 18:44
Maaike:
Zó trots op jou zus! En zoveel zin om je avonturen life te horen en natuurlijk te zien waar ons Loes die 'mzungu Lucy' is! X -
15 Oktober 2017 - 19:21
Je Mam:
Echt wederom een mooi verhaal loes. Geniet van je rust momentjes.
Liefs -
15 Oktober 2017 - 22:04
Tom:
Mooi verhaal weer, en op tijd ook genieten!! -
16 Oktober 2017 - 01:05
Marjorie:
Hoi loes, wat leuk om je verslagen te lezen. Was er eerder nog niet aan toe gekomen. dan krijg ik er weer zoveel zin in. Hier heel druk met de verhuizing van Moeder/Kind naar locatie EZ, niks pole-pole. En tja ..... dan merk je pas hoeveel spullen wij hebben en nu ook over zijn. Ik ben al aan het verzamelen voor het district hospital in Same. Misschien kun jij aan Mgimba vragen of ze geinteresseerd zijn in commodes en wiegjes. Ik weet dat ze een soort van neonatologie afdeling gebouwd hebben, dus wellicht kunnen ze daar staan? Wel heftig hè, maternaty. en veel bevallingen ook, is de drukste afdeling van het ziekenhuis. doen ze nog iets aan nacontroles bij de kraamvrouwen? Ik ben er de laatste keer mee gestart, maar weet ook dat die vernieuwingen vaak niet worden doorgevoerd. Wordt het whitebord nog gebruikt? Ik heb nog veel meer vragen, maar zal het zelf over 2,5 maand wel zien. Slaap jij nou in het Holland House of is die foto van een ander gebouw op de diocese? Heel veel succes en doe iedereen de groeten van mij. Tutaonana.
-
16 Oktober 2017 - 08:53
Manou :
Loesje!!
wat een heerlijk verhaal. Wat goed te lezen dat je zo dicht bij je zelf blijft in die casussen. Jeetje wat heftig! Maarja Loes de super nurse die trekt de patiënten er wel doorheen. Jeetje..
Daarbij zie ik dat je vrije tijd ook goed wordt benut:) Het is al heerlijk om te lezen, laat staan het mee te maken!
Geniet er van lieve Loes!!
Tot Snel weer! Het is al bijna december :):):)
Ik mis je wel hoor op de afdeling!
XX dikke knuffels Liefs -
16 Oktober 2017 - 20:11
Frans :
Hoi Lucy
Ja, jammer dat we elkaar gemist hebben. Wij kwamen die dag met onze mountainbikes over stoffige binnendoorweggetjes uit zuidelijke richting Moshi binnen en hebben een HIV/Aids project bezocht en daarna naar onze camping bij de Mountain Inn. We zijn niet in de buurt van het centrum geweest. Nu ben ik al weer thuis en aan het werk. Leuke en herkenbare verhalen die je beschrijft! Zorg dat je zoveel mogelijk van de omgeving te zien krijgt en rijd mee met anderen om wat van het land te zien, want dat is afwisselend en prachtig, zoals wij al fietsend ervaren hebben. -
17 Oktober 2017 - 07:22
Evelien:
Mooi verhaal weer loes! Leuk om zo een indruk van je volle en indrukwekkende werkdagen te krijgen, en van een heel andere manier van vrije tijd besteding haha! Geniet ze!x -
19 Oktober 2017 - 09:58
Jamie:
Loes!
Wat heerlijk om te lezen wat je allemaal meemaakt! He indrukwekkend oom allemaal zeg..
super knap hoe je dit allemaal alleen doet! Mega trots op je ♥️ Xx Jamie -
23 Oktober 2017 - 21:02
Anja:
Ha Lucy,
Volgens mij ben je helemaal op je plaats daar. Wat een mooie verhalen en foto's. Laat je verrassen door de gewoontes en de cultuur van Afrika en geniet van alles wat op je pad komt.
Xx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley