Die maandagochtenden ...
Door: Loes Claassen
Blijf op de hoogte en volg Loes
27 Oktober 2017 | Tanzania, Same
Wat is het toch met die maandagochtend. Ze gunnen me niet om de week rustig te beginnen denk ik ;).
Vorige week maandag. Fris opgestaan, gelukkig een warme douche kunnen nemen en mijn verpleegkunde-jasje deed nog wat pijn aan mijn verbrandde schouders. Een goed weekend gehad en met volle energie klaar voor een nieuwe week met vele nieuwe indrukken.
Toen ik , na een goed ontbijt, iets voor half 8 op de afdeling kwam wachtte ik op de dagdienst. De nachtdienst was nog bezig op de afdeling. Ik was de rapportages van de voorgaande dagen aan het lezen. De verpleegkundigen schrijven hier, althans dat horen ze te doen, van elke dienst een rapportage over de bijzonderheden. Vaak is het dat de patiënten het goed deden, hun behandeling kregen en er geen bijzonderheden waren. Het weekend was het anders. Er werd geschreven over een patiënt met herpes op haar gezicht. Ik keek door het raampje in de zusterpost, waar je een overzicht hebt op de afdeling. De eerste patiënt welke ik zag, waar ik volledig zicht op had, had inderdaad korsten op haar gezicht, ik vermoedde dat het over deze patiënt ging. Nog geen twee minuten later hoorde ik geschreeuw, gegil en heel wat rumoer op de afdeling. Ik keek weer door hetzelfde raampje en maakte op dat deze dame was overleden. So, goede morgen. Ik ben al welgeteld 5 minuten op de afdeling en wacht eigenlijk op de rest van de dagdienst om de dag te beginnen. Even slikken, een slokje water en nog een keer slikken. De dood vind ik in Nederland niets, en hier is dat niet minder. Met een flashback naar mijn stage in Ghana was ik bang en benieuwd tegelijk hoe ze hier met de overleden patiënt omgingen. Gelukkig respectvol, zowel naar de patiënt als naar de familie. Blij was ik toen ik met Mary, de in charge van de afdeling, na de algemene morning round kon. Wat verlaat kwamen we binnen, het gebedje was al gedaan en de bijzonderheden werden besproken. De nachtdienst was al op de hoogte van het overleiden van deze patiënt en ze werd niet meer bespreekbaar gemaakt tijdens de morning round. Een patiënt die voor de opname niet wist dat ze HIV positief was, en nu een paar dagen later deze vreselijke ziekte gelijk haar de dood is. Nog maar een slokje water voordat we de dag weer voortzetten…
Afgelopen maandag viel mijn mond ook weer al snel open bij het betreden van de afdeling. Deze keer niet door zo iets triest als een overlijden. Ik ben nog steeds op de Female ward, want daar is altijd wel wat te doen. Zo dus ook deze ochtend. Het was nog bezoekuur, man wat een kleurrijk gebeuren op de afdeling, wat een drukte. Voordat we de overdracht van de nacht naar dagdienst kregen, werd er geroepen dat alle familieleden de afdeling moesten verlaten. Het bezoekuur was voorbij. Het bleef nog wel druk op de afdeling, ik snapte het niet zo goed. Totdat we een voor een de bedden langs liepen. Twee vrouwen in één bed, allebei een infuus. Whattt, vandaar het kleurrijk geheel. De afdeling lag meer dan vol. Het bleef niet bij deze twee dames die het bed moesten delen. Er lagen in totaal deze ochtend 22 patiënten in 18 bedden. Naarmate de ochtend vorderde bleven de opnames binnenstromen met als hoogtepunt 24 patiënten opgenomen. Patiënten werden bij elkaar in bed gelegd, patiënten met een halfzijdige verlamming, een patiënt die incontinent was, oude dame van 85 jaar lag met een jonge dame van rond de 35 in een bed, in het ene bed waren ze gezellig aan het kletsen, daar waar de andere elkaar nog niet eens aankeken, te ziek om een gesprek te voeren. Familieleden en patiënten lijken er niet van op te kijken wat er gebeurd. Ik versta dan niet wat ze zeggen, maar uit hun gezichtsuitdrukkingen en lichaamstaal kon ik dat niet uit opmaken. Ik heb alleen maar met vol verbazing gekeken deze dag. Hoe is het mogelijk! De verpleegkundigen keken ook wel wat met grote ogen, hoe konden ze het allemaal bol werken vandaag. Ik vroeg me vooral af waarom deze patiënten niet worden opgenomen op de lege bedden op bijvoorbeeld de Chirurgische afdeling? Dat is kennelijk niet wat ze willen hier en zijn ze dan ook strikt in. Gelukkig heeft de dokter tijdens de visite er met een grote bezem doorheen geveegd en was het patiënten aantal aan het eind van de dag weer gereduceerd naar een normaal aantal, nog 11 patiënten overgebleven.
Tja, that is Africa… Ik bedenk me tegelijk hoe de mensen in Nederland zouden reageren bij zulke taferelen. Niet te vergelijken. Alles, maar dan ook echt álles lijkt hier wel anders. De vergelijkingen proberen de verpleegkundigen hier nog wel eens te maken. “Bij jullie is alles beter”, “jullie hebben zoveel geld”, “hoe vervoeren jullie de patiënten dan per ambulance?”, “wat doen jullie als er zoveel patiënten zijn?”. Soms probeer ik het ze uit te leggen. En jeetje, soms weet ik ook gewoon echt niet wat ik moet zeggen en overvalt me het gevoel van plaatsvervangende schaamte. Onze zorg kent op zijn tijd ook zijn mankementen, maar die zijn zo veel anders dan hier.
Voor jullie doe ik mijn best om een zo goed mogelijk beeld te schetsen, maar dat vind ik moeilijk. Voor hen probeer ik dat soms ook te doen, maar zo onvoorstelbaar als het voor jullie klinkt moet het voor hen haast ook klinken. Voor mij was het een droom om dit te mogen ervaren en te mogen zien, zo ook dromen hun er over om een keer in Nederland/ Europa een kijkje te mogen nemen. Dat zou wel veel makkelijker praten, zoiets moet je zien om te kunnen begrijpen…
Voor mijn vertrek hier naartoe werd ik verrast door mijn vriendinnen die een mooi geldbedrag bij elkaar hebben verzameld om hier iets goeds mee te doen. Wat zijn ze er hier blij mee. Een tijd terug mocht ik tijdens de morning round de dag openen met een gebedje in het Nederlands (hahaha, “dat alle patiënten maar beter mochten worden en iedereen met zin mag werken, Amen”). Later werd luid en duidelijk het bedrag verteld, gevolgd door een luid applaus. Voor jullie dames!
Later ben ik met de Medical Officer, een van de doktoren, en de Matron, de hoofd van de verpleegkundigen, in gesprek gegaan wat er mee te doen. Ze hadden al een idee. Er staan verschillende watertanken op het ziekenhuis terrein, hoog op een stalen constructie. Een van deze constructies is zo aan het rotten dat het eigenlijk een gevaar is. Zo’n tank met 2000L moet niet naar beneden vallen.. Dit was project 1. Ze zijn druk op zoek gegaan naar iemand die dit klusje kan klaren en hebben me zo nu en dan goed op de hoogte gehouden van de vorderingen. A.s. maandag begint hij met de reconstructie. Zou dit weer voor een volgende verrassing zorgen op de maandagochtend ;)??
Een ander plan wat ze graag willen is nieuwe OK doeken en schorten. Er zijn al rollen stof besteld, van het geld wat ik mee heb genomen zal de kleermaakster betaald worden. Daar zouden we deze week mee om tafel gaan. In dat gesprek wilde ik heel graag ook aankaarten of ze ook niet de matrassen van nieuwe covers kan voorzien. Het grotendeel van de matrassen is kapot, of heeft zelfs helemaal geen cover en is gewoon een schuimmatras. Gruwelijk onhygiënisch! Gelukkig kwam de Matron daar afgelopen week ook al zelf mee en ze heeft gelijk actie ondernomen. De prijs wordt nu opgemaakt. Ik vrees dat ik niet genoeg geld bij me heb om de hele boel te kunnen sponsoren, maar ik zal ze wel alvast een heel eind op weg kunnen helpen. Vooral met dat laatste project ben ik blij. Toen ik de eerste dag de bedden zo zag, gruwde ik er al van. Dit heeft echt direct effect en voordeel voor de patiënten. Leuk ook om te zien dat ze er daadwerkelijk iets mee gaan doen.
Nogmaals vriendinnetjes, thanks thanks thanks! En zoals ze hier zeggen, Asante Sana!!!
Tussen (ook tijdens) het werken op het ziekenhuis door geniet ik echt met volle teugen van het hier zijn. Als ik even naar de stad loop gebeurt er al zoveel moois, de kindjes die je steeds weer toeroepen. De bijzondere taferelen onderweg met de boda-boda’s; 3 mensen op een motorbike, 2 mensen en 2 geiten op een motorbike, 3 mensen en een hele strobaal op de motorbike, 1 jongen met wel 5 jerrycans op de motorbike, een motorbike met een paraplu erop voor zowel de bestuurder als degene die achterop zit tegen de zon, etc.
Oooo, ik kan blijven vertellen. Ik ben ook zoooo blij dat volgende week mijn zussen en nichtjes langs komen. Dan kan ik in ieder geval Maaike, Els, Anneke en Imke het echt laten zien, horen, proeven, ruiken en beleven wat ik hier de afgelopen 6 weken al beleef! Wat kijk ik daar naar uit!!!
Ondertussen ben ik daarmee ook aan het aftellen. Ik ben nu precies op de helft, maar na de vakantie heb ik nog maar 2,5 week. Time flies, when you’re having fun!!
In het volgend verhaaltje vertel ik jullie of we de top van de Kilimanjaro hebben gehaald en of we de Big Five hebben gespot!
Heel fijn weekend allemaal!
Veel liefs!
Vorige week maandag. Fris opgestaan, gelukkig een warme douche kunnen nemen en mijn verpleegkunde-jasje deed nog wat pijn aan mijn verbrandde schouders. Een goed weekend gehad en met volle energie klaar voor een nieuwe week met vele nieuwe indrukken.
Toen ik , na een goed ontbijt, iets voor half 8 op de afdeling kwam wachtte ik op de dagdienst. De nachtdienst was nog bezig op de afdeling. Ik was de rapportages van de voorgaande dagen aan het lezen. De verpleegkundigen schrijven hier, althans dat horen ze te doen, van elke dienst een rapportage over de bijzonderheden. Vaak is het dat de patiënten het goed deden, hun behandeling kregen en er geen bijzonderheden waren. Het weekend was het anders. Er werd geschreven over een patiënt met herpes op haar gezicht. Ik keek door het raampje in de zusterpost, waar je een overzicht hebt op de afdeling. De eerste patiënt welke ik zag, waar ik volledig zicht op had, had inderdaad korsten op haar gezicht, ik vermoedde dat het over deze patiënt ging. Nog geen twee minuten later hoorde ik geschreeuw, gegil en heel wat rumoer op de afdeling. Ik keek weer door hetzelfde raampje en maakte op dat deze dame was overleden. So, goede morgen. Ik ben al welgeteld 5 minuten op de afdeling en wacht eigenlijk op de rest van de dagdienst om de dag te beginnen. Even slikken, een slokje water en nog een keer slikken. De dood vind ik in Nederland niets, en hier is dat niet minder. Met een flashback naar mijn stage in Ghana was ik bang en benieuwd tegelijk hoe ze hier met de overleden patiënt omgingen. Gelukkig respectvol, zowel naar de patiënt als naar de familie. Blij was ik toen ik met Mary, de in charge van de afdeling, na de algemene morning round kon. Wat verlaat kwamen we binnen, het gebedje was al gedaan en de bijzonderheden werden besproken. De nachtdienst was al op de hoogte van het overleiden van deze patiënt en ze werd niet meer bespreekbaar gemaakt tijdens de morning round. Een patiënt die voor de opname niet wist dat ze HIV positief was, en nu een paar dagen later deze vreselijke ziekte gelijk haar de dood is. Nog maar een slokje water voordat we de dag weer voortzetten…
Afgelopen maandag viel mijn mond ook weer al snel open bij het betreden van de afdeling. Deze keer niet door zo iets triest als een overlijden. Ik ben nog steeds op de Female ward, want daar is altijd wel wat te doen. Zo dus ook deze ochtend. Het was nog bezoekuur, man wat een kleurrijk gebeuren op de afdeling, wat een drukte. Voordat we de overdracht van de nacht naar dagdienst kregen, werd er geroepen dat alle familieleden de afdeling moesten verlaten. Het bezoekuur was voorbij. Het bleef nog wel druk op de afdeling, ik snapte het niet zo goed. Totdat we een voor een de bedden langs liepen. Twee vrouwen in één bed, allebei een infuus. Whattt, vandaar het kleurrijk geheel. De afdeling lag meer dan vol. Het bleef niet bij deze twee dames die het bed moesten delen. Er lagen in totaal deze ochtend 22 patiënten in 18 bedden. Naarmate de ochtend vorderde bleven de opnames binnenstromen met als hoogtepunt 24 patiënten opgenomen. Patiënten werden bij elkaar in bed gelegd, patiënten met een halfzijdige verlamming, een patiënt die incontinent was, oude dame van 85 jaar lag met een jonge dame van rond de 35 in een bed, in het ene bed waren ze gezellig aan het kletsen, daar waar de andere elkaar nog niet eens aankeken, te ziek om een gesprek te voeren. Familieleden en patiënten lijken er niet van op te kijken wat er gebeurd. Ik versta dan niet wat ze zeggen, maar uit hun gezichtsuitdrukkingen en lichaamstaal kon ik dat niet uit opmaken. Ik heb alleen maar met vol verbazing gekeken deze dag. Hoe is het mogelijk! De verpleegkundigen keken ook wel wat met grote ogen, hoe konden ze het allemaal bol werken vandaag. Ik vroeg me vooral af waarom deze patiënten niet worden opgenomen op de lege bedden op bijvoorbeeld de Chirurgische afdeling? Dat is kennelijk niet wat ze willen hier en zijn ze dan ook strikt in. Gelukkig heeft de dokter tijdens de visite er met een grote bezem doorheen geveegd en was het patiënten aantal aan het eind van de dag weer gereduceerd naar een normaal aantal, nog 11 patiënten overgebleven.
Tja, that is Africa… Ik bedenk me tegelijk hoe de mensen in Nederland zouden reageren bij zulke taferelen. Niet te vergelijken. Alles, maar dan ook echt álles lijkt hier wel anders. De vergelijkingen proberen de verpleegkundigen hier nog wel eens te maken. “Bij jullie is alles beter”, “jullie hebben zoveel geld”, “hoe vervoeren jullie de patiënten dan per ambulance?”, “wat doen jullie als er zoveel patiënten zijn?”. Soms probeer ik het ze uit te leggen. En jeetje, soms weet ik ook gewoon echt niet wat ik moet zeggen en overvalt me het gevoel van plaatsvervangende schaamte. Onze zorg kent op zijn tijd ook zijn mankementen, maar die zijn zo veel anders dan hier.
Voor jullie doe ik mijn best om een zo goed mogelijk beeld te schetsen, maar dat vind ik moeilijk. Voor hen probeer ik dat soms ook te doen, maar zo onvoorstelbaar als het voor jullie klinkt moet het voor hen haast ook klinken. Voor mij was het een droom om dit te mogen ervaren en te mogen zien, zo ook dromen hun er over om een keer in Nederland/ Europa een kijkje te mogen nemen. Dat zou wel veel makkelijker praten, zoiets moet je zien om te kunnen begrijpen…
Voor mijn vertrek hier naartoe werd ik verrast door mijn vriendinnen die een mooi geldbedrag bij elkaar hebben verzameld om hier iets goeds mee te doen. Wat zijn ze er hier blij mee. Een tijd terug mocht ik tijdens de morning round de dag openen met een gebedje in het Nederlands (hahaha, “dat alle patiënten maar beter mochten worden en iedereen met zin mag werken, Amen”). Later werd luid en duidelijk het bedrag verteld, gevolgd door een luid applaus. Voor jullie dames!
Later ben ik met de Medical Officer, een van de doktoren, en de Matron, de hoofd van de verpleegkundigen, in gesprek gegaan wat er mee te doen. Ze hadden al een idee. Er staan verschillende watertanken op het ziekenhuis terrein, hoog op een stalen constructie. Een van deze constructies is zo aan het rotten dat het eigenlijk een gevaar is. Zo’n tank met 2000L moet niet naar beneden vallen.. Dit was project 1. Ze zijn druk op zoek gegaan naar iemand die dit klusje kan klaren en hebben me zo nu en dan goed op de hoogte gehouden van de vorderingen. A.s. maandag begint hij met de reconstructie. Zou dit weer voor een volgende verrassing zorgen op de maandagochtend ;)??
Een ander plan wat ze graag willen is nieuwe OK doeken en schorten. Er zijn al rollen stof besteld, van het geld wat ik mee heb genomen zal de kleermaakster betaald worden. Daar zouden we deze week mee om tafel gaan. In dat gesprek wilde ik heel graag ook aankaarten of ze ook niet de matrassen van nieuwe covers kan voorzien. Het grotendeel van de matrassen is kapot, of heeft zelfs helemaal geen cover en is gewoon een schuimmatras. Gruwelijk onhygiënisch! Gelukkig kwam de Matron daar afgelopen week ook al zelf mee en ze heeft gelijk actie ondernomen. De prijs wordt nu opgemaakt. Ik vrees dat ik niet genoeg geld bij me heb om de hele boel te kunnen sponsoren, maar ik zal ze wel alvast een heel eind op weg kunnen helpen. Vooral met dat laatste project ben ik blij. Toen ik de eerste dag de bedden zo zag, gruwde ik er al van. Dit heeft echt direct effect en voordeel voor de patiënten. Leuk ook om te zien dat ze er daadwerkelijk iets mee gaan doen.
Nogmaals vriendinnetjes, thanks thanks thanks! En zoals ze hier zeggen, Asante Sana!!!
Tussen (ook tijdens) het werken op het ziekenhuis door geniet ik echt met volle teugen van het hier zijn. Als ik even naar de stad loop gebeurt er al zoveel moois, de kindjes die je steeds weer toeroepen. De bijzondere taferelen onderweg met de boda-boda’s; 3 mensen op een motorbike, 2 mensen en 2 geiten op een motorbike, 3 mensen en een hele strobaal op de motorbike, 1 jongen met wel 5 jerrycans op de motorbike, een motorbike met een paraplu erop voor zowel de bestuurder als degene die achterop zit tegen de zon, etc.
Oooo, ik kan blijven vertellen. Ik ben ook zoooo blij dat volgende week mijn zussen en nichtjes langs komen. Dan kan ik in ieder geval Maaike, Els, Anneke en Imke het echt laten zien, horen, proeven, ruiken en beleven wat ik hier de afgelopen 6 weken al beleef! Wat kijk ik daar naar uit!!!
Ondertussen ben ik daarmee ook aan het aftellen. Ik ben nu precies op de helft, maar na de vakantie heb ik nog maar 2,5 week. Time flies, when you’re having fun!!
In het volgend verhaaltje vertel ik jullie of we de top van de Kilimanjaro hebben gehaald en of we de Big Five hebben gespot!
Heel fijn weekend allemaal!
Veel liefs!
-
27 Oktober 2017 - 16:31
Anneriet:
heftig en mooi verslag weer Loes.dit pakken ze nooit meer van je af.
fijn om te horen dat je het zo naar je zin hebt.
veel plezier met je zussen en nichtjes en succes met het beklimmen van de Kilimanjaro.
liefs Anneriet -
27 Oktober 2017 - 17:16
Maaike:
Mooi geschreven zus!
Mooi dat je ziet waar jullie geld naar toe gaat. En fijn dat je het (gruwelijk) eens bent met die bestemming!
Nog maar één maandagochtend Loesje...
Nog maar 6 nachtjes... -
27 Oktober 2017 - 19:12
Manou :
Wauw Loes wat een verhaal weer... Ben elke keer weer zo onder de indruk
Samen in bed en dat bewust omg. Ik werd al gek toen een patiënt een beetje delirant bij iemand anders in bed kroop :);)
Ik kan me het zo niet voorstellen!
Gelukkig hebben ze jou:) Wat goed dat je iets voor ze kan doen!
Veel plezier met je zussen en nichtjes! Wordt vast weer geweldig:) ;)
Dikke knuffel en liefs
Manou -
27 Oktober 2017 - 19:26
Je Mam:
Goed geschreven Loes, duidelijk je kunt het zo voor je zien.
Veel plezier met je zussen en nichtjes!!
Succes met de beklimming!
Liefs je mam -
27 Oktober 2017 - 20:36
Jos:
Gewoon ontroerend Loeske. Dromen najagen dat voelt goed lijkt mij, en dat blijkt ook wel weer uit jouw schitterend verhaal. Mooie schrijfstijl ook. Als je het leest voel je het, je proeft het gewoon.
Wij zijn kaai trots op je, stoere Loes.
Groet Pa -
28 Oktober 2017 - 19:42
Els:
Loessie! Weer een super mooi verhaal, goed geschreven ook! Indrukwekkend! En heel fijn dat je direct ziet wat er met de donatie gebeurd :)
Ik heb super veel zin om alles live te mogen zien horen proeven ruiken. Tot snel!! Xxx -
28 Oktober 2017 - 21:34
Katrien:
Hoi Loes, wat een ontroerend, indrukwekkend verhaal weer dat ook mij niet in de koude kleren gaat zitten, poeh, poeh... er ligt een nieuwe uitdaging voor je: DIE Kilimanjaro. Voor jou is geen uitdaging te groot en vooral geen berg te hoog: de Mont Ventoux heb je ook geklaard. Dus: heel veel succes en ik ga ervan uit dat die foto op de top er komt! Geniet van het weerzien / samenzijn met je zus(sen?) en nichten. Geniet ook van (het afzien?) de beklimming!
Groetjes van een nog steeds gesluierde Katrien uit Iran! Ook een heel bijzondere bestemming, vooral als vrouw. Wel een overeenkomst: ik krijg de glimlach niet van mijn gezicht: de bevolking is zo oprecht vriendelijk en hartelijk!
-
31 Oktober 2017 - 22:02
Marga Genemans:
Hey Loes. Dank je wel weer voor de mooie verhalen! Veel succes bij het beklimmen van de KILI. Lijkt me geweldig als het lukt! Geniet maar ervan.
Veel groeten voor iedereen daar vanuit Tilburg waar de herfst nu toch echt wel haar intrede heeft gedaan. -
04 November 2017 - 19:28
Merle :
Loessie!! Wat een mooie verhalen weer!! Herkenbaar, indrukwekkend en het blijft onbegrijpelijk Mooie projecten van het donatie geld zeg! Iets wat ze iig niet in de hoek kunnen gooien;) Nu lekker genieten van je bezoek en je vakantie! De tijd vliegt, voor je het weet is het avontuur weer voorbij dus geniet volop!! -
07 November 2017 - 15:52
Ton Pulles:
Hoi loes,
Ik was vergeten om me in te schrijven in de mailinglijst en heb nu al je verhalen achter elkaar gelezen.
Heel herkenbaar allemaal.
Ik hoop dat je een fijne vakantie hebt en de top off the world gehaald hebt, maar dat les ik vast in je volgende verslag.
Geniet van de nog resterende tijd
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
