Laatste dagen ziekenhuis
Door: Loes Claassen
Blijf op de hoogte en volg Loes
01 December 2017 | Tanzania, Same
Terug komen van vakantie is altijd weer even schakelen, dat is in Nederland en dat was ook hier. Maar ook net zoals in Nederland zat ik ook hier weer (te) snel in het ‘normale’ ritme. De eerste dagen werd er nog wel naar de vakantie gevraagd. De een reageerde iets enthousiaster dan de ander, maar na een paar dagen is het voor iedereen weer ‘normaal’ dat er deze mzungu weer rond loopt.
Ons pap en mam hebben een hartstikke mooi bedrag geschonken om ook het matrassen-project af te maken in de male-ward. Super!! Daar heb ik me afgelopen week mee bezig gehouden. De tailor is nu ook druk bezig met het maken van de covers voor 23 matrassen op de male ward. Ze waren hartstikke blij met ook dit bedrag om ze weer een beetje verder te helpen. Geld is een groot probleem, ze zijn erg afhankelijk van de overheid welke naar wat ik begrijp, ook niet alles netjes en op tijd uitkeert. Toen ik vertelde over het bedrag kwam er dan ook een grote ‘dankjewel’, wel weer vervolgd door een ‘heb je nog meer’. Beetje frustrerend… Daar heb ik 3x over gezucht en geklaagd bij mezelf, daarna ook maar los gelaten. Ik zie gelukkig resultaat van wat ik tot nu toe heb gedaan, en dat is voor mij het belangrijkst. Het is op de female-ward echt al groot verschil! Van kapotte covers of zelfs geen covers naar mooie net-niet-passende covers om de matrassen. Dat was nog een dingetje.. Enigszins werd er verbaasd geregeerd toen ik me verbaasde dat de meeste covers ruim 10 cm te kort waren. Een foutje van de tailor. Na wat praten hoop ik dat ze deze nog gaat verlengen! Waar ze hier genoegen mee lijken te nemen, lever ik liever geen half werk.
Door gebrek aan dokters wordt er in het weekend alleen maar aandacht geschonken aan de ziekere patiënten. De overige patiënten, die niet heel erg ziek zijn, worden maandag weer gezien. Maandag is dus vaak een erg drukke dag, veel patiënten en na visite van de dokter veel ontslagen en veranderingen in het beleid. Zo ook afgelopen maandag. Weer was het een (te) kleurrijk weerzien op de maandagochtend. De afdeling lag meer dan vol. Deze keer alleen geen twee patiënten in een bed, maar lagen er patiënten op een andere afdeling. Ik was positief verrast, wat een verbetering! Gedurende de ochtend werd er nog een patiënt binnen gebracht, ik verwees de verpleegkundige om met de patiënt naar de andere afdeling te gaan. Een erg verbaasd gezicht, maar na uitleg dat een patiënt beter alleen in een bed kan liggen op een andere afdeling dan hier met twee personen in een bed leek dit voor haar iets heel nieuws maar ging ze toch akkoord. De volgende stap is nog dat de verpleegkundigen van die andere afdeling ook tijdelijk zorg gaan dragen voor deze patiënten… Maar he, stapje bij stapje. Ik geloof er in dat dit ooit ook nog wel gaat gebeuren, ooit!
Ik betrap me er op dat ik niet meer veel op kijk van de extreme gevallen die er binnen komen en de zorg die daarbij geleverd wordt. Maar wauw, als ik daar stil bij ga staan dan is het echt armoedig en een groot tekort aan personeel, medicijnen en materialen. Afgelopen weken zijn er vele discussies gevoerd over de bloeddrukmeter. Elke afdeling heeft een eigen bloeddrukmeter, maar helaas zijn er een paar zoek geraakt. Ze moeten dus samen doen met de bloeddrukmeter. Enkel aan het einde van de nacht wordt de bloeddruk gemeten. Enkel de bloeddruk, niet de pols, niet de temperatuur. Laat staan de saturatie, ze hebben nog niet eens de mogelijkheid om deze te meten. Misschien maar gelukkig, want als je de saturatie bij elke patiënt zou meten… Het zou denk ik schrikbarend zijn. Het ziekenhuis telt slechts maar een enkele zuurstof ‘machines’. Niet meten is niet weten, varen op klinische blik… En wat betreft de bloeddruk; wat de bloeddruk ook is, een extra controle blijft vaak uit.
Er ligt momenteel een patiënt met pneumonie. Ze is HIV positief, maar niet therapietrouw met als complicatie deze pneumonie. Ik zie deze dame echt met de dag aftakelen. Ze vertikt het om aan het zuurstof te gaan, dit vindt ze niet fijn. Oh ik zou zo graag vloeiend Swahilli spreken om te horen hoe ze haar voorlichten over de gevolgen van het ontrouw zijn aan haar medicatie.
Afgelopen weekend ben ik stilletjes aan al begonnen met ‘de laatste keer’. Nog een keertje Kitimoto (varkensvlees) eten met mijn ‘maatjes’ hier. In een hutje bedekt met bananenbladen, wachtend op de kilo varkensvlees welke we met z’n alle besteld hebben. Niet echt zorgvuldig wordt deze kilo in blokjes gehakt en klaargemaakt. Een bord met groenten en een bord met vlees en bananen wordt in het midden van de tafel geserveerd. De eerste keer was even afkijken hoe dit gegeten wordt, maar het is me inmiddels ook wel normaal geworden om met z’n alle met onze handen van dit bord te eten. Lekker dat het is! Ik trakteer deze keer. Met z’n 4e hebben we hartstikke goed gegeten en gedronken, ik reken €5 af. Zij blij, ik blij, iedereen blij.
Zaterdag ben ik meegenomen naar een graduation. In Dido, ergens hoog in de bergen. Met de bodaboda zijn we er naartoe gegaan. Dat was een uurtje gevecht met mezelf. Mijn gedachten gingen van ‘ah, wat gebeurt er als we vallen’ naar ‘niet over nadenken Loes’. Het was een heftig ritje zullen we maar zeggen, de volgende dag gewoon spierpijn in mijn armen van me stevig vasthouden. Ondanks dat wel zeker de moeite waard. Wat een uitzicht daar boven in de bergen, en wat mooi om een graduation bij te mogen wonen.
’s Avonds zijn we naar Moshi gegaan. Er werd al lang over gegrapt, maar nu zouden ze me dan echt het nightlife van Moshi laten zien. Ik heb er niet veel aan gemist, maar het was wel erg leuk om een keer te zien. Een stap op de dansvloer en er staan gelijk 5 mannen om je heen. Aii, dat was me toch iets te veel. Ook na een aantal biertjes werd ik daar toch wat ongemakkleijk van.
Zondag heb ik afscheid genomen van mijn maatjes. Ze hebben nu vakantie voor een maandje en zijn naar hun ouders, welke ergens anders in het land wonen. Toch wel jammer, toch wel raar. Wat hebben ze me veel meegenomen en wat heb ik een fijne tijd met deze meiden gehad!
Gisteren was alweer mijn laatste werkdag in het ziekenhuis. Vandaag is een public holiday, ik ben daar ook maar van aan het genieten. Het is welliswaar een feestdag voor de moslims, maar daar wordt hier geen onderscheid in gemaakt. Morgen ga ik nog een paar dagen naar Bwambo. Hier is een dispensery, een klein kliniekje/ sjieke huisartsenpost. Het TweeSteden ziekenhuis heeft hier ook een samenwerkingsband mee, vandaar dat ik daar ook wel eens wil gaan kijken. Bwambo ligt hoog ergens in de bergen. Father Beda komt me morgenmiddag ophalen en als het goed is brengt hij me woensdagavond weer terug naar Same. Hierna is het afscheid nemen en de laatste spullen pakken! Volgende week vrijdagavond vlieg ik alweer naar huis, naar de kou!
Het werken in het ziekenhuis was echt een hele mooie ervaring. Ik heb er veel gezien en veel meegemaakt. Wat een wereld van een verschil. Echt álles is anders! Het kostte me wat tijd om te wennen, maar ik heb er enorm van genoten. Een ervaring erbij om nooit meer te vergeten!!
Ik ben heel erg benieuwd wat Bwambo me gaat brengen. Wat ik daar ga zien, meemaken en beleven.
Uitstapje naar de bergen is een perfect uitstapje om de laatste loodjes wat makkelijker te maken .
Fijn weekend! En tot volgende week!! (aah dit klinkt gek)
Liefs!
Ons pap en mam hebben een hartstikke mooi bedrag geschonken om ook het matrassen-project af te maken in de male-ward. Super!! Daar heb ik me afgelopen week mee bezig gehouden. De tailor is nu ook druk bezig met het maken van de covers voor 23 matrassen op de male ward. Ze waren hartstikke blij met ook dit bedrag om ze weer een beetje verder te helpen. Geld is een groot probleem, ze zijn erg afhankelijk van de overheid welke naar wat ik begrijp, ook niet alles netjes en op tijd uitkeert. Toen ik vertelde over het bedrag kwam er dan ook een grote ‘dankjewel’, wel weer vervolgd door een ‘heb je nog meer’. Beetje frustrerend… Daar heb ik 3x over gezucht en geklaagd bij mezelf, daarna ook maar los gelaten. Ik zie gelukkig resultaat van wat ik tot nu toe heb gedaan, en dat is voor mij het belangrijkst. Het is op de female-ward echt al groot verschil! Van kapotte covers of zelfs geen covers naar mooie net-niet-passende covers om de matrassen. Dat was nog een dingetje.. Enigszins werd er verbaasd geregeerd toen ik me verbaasde dat de meeste covers ruim 10 cm te kort waren. Een foutje van de tailor. Na wat praten hoop ik dat ze deze nog gaat verlengen! Waar ze hier genoegen mee lijken te nemen, lever ik liever geen half werk.
Door gebrek aan dokters wordt er in het weekend alleen maar aandacht geschonken aan de ziekere patiënten. De overige patiënten, die niet heel erg ziek zijn, worden maandag weer gezien. Maandag is dus vaak een erg drukke dag, veel patiënten en na visite van de dokter veel ontslagen en veranderingen in het beleid. Zo ook afgelopen maandag. Weer was het een (te) kleurrijk weerzien op de maandagochtend. De afdeling lag meer dan vol. Deze keer alleen geen twee patiënten in een bed, maar lagen er patiënten op een andere afdeling. Ik was positief verrast, wat een verbetering! Gedurende de ochtend werd er nog een patiënt binnen gebracht, ik verwees de verpleegkundige om met de patiënt naar de andere afdeling te gaan. Een erg verbaasd gezicht, maar na uitleg dat een patiënt beter alleen in een bed kan liggen op een andere afdeling dan hier met twee personen in een bed leek dit voor haar iets heel nieuws maar ging ze toch akkoord. De volgende stap is nog dat de verpleegkundigen van die andere afdeling ook tijdelijk zorg gaan dragen voor deze patiënten… Maar he, stapje bij stapje. Ik geloof er in dat dit ooit ook nog wel gaat gebeuren, ooit!
Ik betrap me er op dat ik niet meer veel op kijk van de extreme gevallen die er binnen komen en de zorg die daarbij geleverd wordt. Maar wauw, als ik daar stil bij ga staan dan is het echt armoedig en een groot tekort aan personeel, medicijnen en materialen. Afgelopen weken zijn er vele discussies gevoerd over de bloeddrukmeter. Elke afdeling heeft een eigen bloeddrukmeter, maar helaas zijn er een paar zoek geraakt. Ze moeten dus samen doen met de bloeddrukmeter. Enkel aan het einde van de nacht wordt de bloeddruk gemeten. Enkel de bloeddruk, niet de pols, niet de temperatuur. Laat staan de saturatie, ze hebben nog niet eens de mogelijkheid om deze te meten. Misschien maar gelukkig, want als je de saturatie bij elke patiënt zou meten… Het zou denk ik schrikbarend zijn. Het ziekenhuis telt slechts maar een enkele zuurstof ‘machines’. Niet meten is niet weten, varen op klinische blik… En wat betreft de bloeddruk; wat de bloeddruk ook is, een extra controle blijft vaak uit.
Er ligt momenteel een patiënt met pneumonie. Ze is HIV positief, maar niet therapietrouw met als complicatie deze pneumonie. Ik zie deze dame echt met de dag aftakelen. Ze vertikt het om aan het zuurstof te gaan, dit vindt ze niet fijn. Oh ik zou zo graag vloeiend Swahilli spreken om te horen hoe ze haar voorlichten over de gevolgen van het ontrouw zijn aan haar medicatie.
Afgelopen weekend ben ik stilletjes aan al begonnen met ‘de laatste keer’. Nog een keertje Kitimoto (varkensvlees) eten met mijn ‘maatjes’ hier. In een hutje bedekt met bananenbladen, wachtend op de kilo varkensvlees welke we met z’n alle besteld hebben. Niet echt zorgvuldig wordt deze kilo in blokjes gehakt en klaargemaakt. Een bord met groenten en een bord met vlees en bananen wordt in het midden van de tafel geserveerd. De eerste keer was even afkijken hoe dit gegeten wordt, maar het is me inmiddels ook wel normaal geworden om met z’n alle met onze handen van dit bord te eten. Lekker dat het is! Ik trakteer deze keer. Met z’n 4e hebben we hartstikke goed gegeten en gedronken, ik reken €5 af. Zij blij, ik blij, iedereen blij.
Zaterdag ben ik meegenomen naar een graduation. In Dido, ergens hoog in de bergen. Met de bodaboda zijn we er naartoe gegaan. Dat was een uurtje gevecht met mezelf. Mijn gedachten gingen van ‘ah, wat gebeurt er als we vallen’ naar ‘niet over nadenken Loes’. Het was een heftig ritje zullen we maar zeggen, de volgende dag gewoon spierpijn in mijn armen van me stevig vasthouden. Ondanks dat wel zeker de moeite waard. Wat een uitzicht daar boven in de bergen, en wat mooi om een graduation bij te mogen wonen.
’s Avonds zijn we naar Moshi gegaan. Er werd al lang over gegrapt, maar nu zouden ze me dan echt het nightlife van Moshi laten zien. Ik heb er niet veel aan gemist, maar het was wel erg leuk om een keer te zien. Een stap op de dansvloer en er staan gelijk 5 mannen om je heen. Aii, dat was me toch iets te veel. Ook na een aantal biertjes werd ik daar toch wat ongemakkleijk van.
Zondag heb ik afscheid genomen van mijn maatjes. Ze hebben nu vakantie voor een maandje en zijn naar hun ouders, welke ergens anders in het land wonen. Toch wel jammer, toch wel raar. Wat hebben ze me veel meegenomen en wat heb ik een fijne tijd met deze meiden gehad!
Gisteren was alweer mijn laatste werkdag in het ziekenhuis. Vandaag is een public holiday, ik ben daar ook maar van aan het genieten. Het is welliswaar een feestdag voor de moslims, maar daar wordt hier geen onderscheid in gemaakt. Morgen ga ik nog een paar dagen naar Bwambo. Hier is een dispensery, een klein kliniekje/ sjieke huisartsenpost. Het TweeSteden ziekenhuis heeft hier ook een samenwerkingsband mee, vandaar dat ik daar ook wel eens wil gaan kijken. Bwambo ligt hoog ergens in de bergen. Father Beda komt me morgenmiddag ophalen en als het goed is brengt hij me woensdagavond weer terug naar Same. Hierna is het afscheid nemen en de laatste spullen pakken! Volgende week vrijdagavond vlieg ik alweer naar huis, naar de kou!
Het werken in het ziekenhuis was echt een hele mooie ervaring. Ik heb er veel gezien en veel meegemaakt. Wat een wereld van een verschil. Echt álles is anders! Het kostte me wat tijd om te wennen, maar ik heb er enorm van genoten. Een ervaring erbij om nooit meer te vergeten!!
Ik ben heel erg benieuwd wat Bwambo me gaat brengen. Wat ik daar ga zien, meemaken en beleven.
Uitstapje naar de bergen is een perfect uitstapje om de laatste loodjes wat makkelijker te maken .
Fijn weekend! En tot volgende week!! (aah dit klinkt gek)
Liefs!
-
01 December 2017 - 10:17
Anne:
wauw Loes, wat een mooie verhalen weer geschreven.
wat stoer dat je dit weer hebt gedaan, zoveel ervaring erbij!
daar wordt je meer mens van, denk ik en vooral een (nog) mooier mens.
tot gauw weer. xx -
01 December 2017 - 10:18
Anneriet:
zie boven Anneriet
-
01 December 2017 - 11:50
Jacqueline Klomp:
Wat een prachtervaring, Loes. Jij bent er dan ook het uitgelezen type voor! Was erg leuk je verslagen te lezen. Maak er een mooie laatste week van. Fijn om je binnenkort weer op de afdeling te zien. Veel groeten. -
01 December 2017 - 20:41
Manou:
Loesje,
het mooiste van je stuk: tot volgende week:):) haha ik kijk er naar uit!
Maar uiteraard weer super verslag:) Erg interessant om te lezen allemaal en het blijft bizar.
Mooi verhaal
Geniet van je laatste weekje daar! Maak plezier, nog meer mooie herinneringen maken!
tot snel!
Liefs Manou -
01 December 2017 - 22:03
Katrien :
Ongelooflijk dat dit alweer zomaar je laatste verhaal van deze blog is of zou kunnen zijn. Door jouw schrijverstalent slaag je erin mij het gevoel te geven dat ik ook rondloop in het ziekenhuis en dan hoor ik je de beslissingen nemen of gesprekken voeren zoals je ze beschrijft. Leuk dat ik binnenkort die verhalen in levende lijve mag aanhoren/ beluisteren en als eerste natuurlijk je prachtige verhaal uit Same. Welkom bijna terug Loes! Maak er nog een mooi einde van Loes. Dit pakken ze nooit meer af! Hakuna matata ;-))
Groetjes, Katrien -
03 December 2017 - 10:18
Reinou:
Tot snel Loes!
Maak nog een paar mooie herinneringen en geniet van nog even van. -
04 December 2017 - 19:56
Merle :
Wat een mooie verhalen weer! Nog een paar dagen lekker genieten en doen wat we hier in Nederland niet hebben en dan zit het er weer op! Succes met afscheid nemen van dit fantastische avontuur! Tot snel!!
Liefs Merle -
07 December 2017 - 15:53
Janine:
Loesssss, morgen vertrek je alweer!
Wat moet de tijd gevlogen zijn voor je!
Leuk om nog even je laatste story bij te lezen..
Goede terugreis en tot snel!!
Liefs
-
10 December 2017 - 12:39
Marjorie:
Ha Loes,
Je bent alweer thuis. Wat een ervaring hé? Leuk om alles weer te lezen. Ik zie je op de vergadering, 20/12? Hoop het wel, dan kunnen we het allemaal nog eens van je horen. Agenda volgt.
Groetjes Marjorie
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
