Thuis! Tot morgen, tot volgende week, tot snel..
Door: Loes Claassen
Blijf op de hoogte en volg Loes
12 December 2017 | Nederland, Oostelbeers
Afgelopen week ben ik, zoals ik had verteld, nog een paar dagen naar Bwambo geweest. Zo’n 1,5/2u rijden van Same. Eerst een half uur is nog netjes over verharde weg, en dan zijn we slechts nog maar 20km van Bwambo verwijderd. Maar wel een gruwelijke 20 km. Op bijna onbegane wegen, welke in het regenseizoen vast en zeker nog minder begaanbaar zijn. Het was een hele rit om er te komen. Net op dat moment wanneer ik me echt af vroeg hoe en of hier ook echt wel mensen leven verschijnen er her en der wat huisjes. Het had een gezellige sfeer, heel anders zo in de bergen.
Het ziekenhuis was iets anders dan ik me had voorgesteld. Toch iets groter, maar eigenlijk toch nog heel klein. Een kliniekje met zo’n 40 beden. Het was leuk om het verschil te zien. Naar mijn idee werd de patiënt meer in zijn individu gezien, dan hoe de dokters langs de patiënten gaat in het ziekenhuis in Same. Of dit te maken heeft dat de dokters in Same heel veel patiënten zien, of dat het ligt dat Bwambo een privé kliniek is weet ik niet. Het was jammer dat ik maar een paar dagen het hier heb mogen zien, maar ik ben wel heel blij dát ik het heb gezien.
In principe zou ik woensdag weer terug komen, maar de DMO (district medical officer, de ‘hoge baas’ van alle ziekenhuizen in district Same waaronder Bwambo ook valt) had aan Dr Beda gevraagd of ik dinsdag al naar ‘beneden’ kon komen. Zo gezegd, zo gedaan. Tegen de avond was ik weer veilig terug in Same. Die avond was er een feestje voor me georganiseerd vanuit (ik denk) het office personeel van het ziekenhuis. Ik werd om half 8 verwacht, en tegen half 10/10uur was er iedereen. Haha het was een hele bijzondere avond. Sommige mensen had ik(geloof ik) nooit gezien of kon ik echt niet plaatsen. Ondanks dat was het toch erg gezellig en ben ik na veel dankwoorden en een cadeautje rijker naar huis gegaan.
Woensdag heb ik voor de laatste keer bij de Graal-sisters gegeten. Een leuke avond, lieve woorden en een mooi afscheid cadeautje meegekregen.
Donderdagmiddag heb ik nog wat dankbare woorden en een mooi masaai-kleed van de verpleegkundigen van het ziekenhuis in ontvangst mogen nemen. En donderdagavond heb ik voor de laatste keer met de paters gegeten. Daar waar ik de afgelopen drie maanden mee heb geleefd, waarvan ik een van hen was. Een heuse mannenwereld, maar wel een heel gezellige en eentje waar ik me wel thuis bij voelde. Deze avond stond ook in het teken van mijn afscheid. Samen hebben we een speciaal feestmaal gegeten, heb ik ook van hen een mooi cadeautje in ontvangst mogen nemen en hebben we de avond afgesloten met een biertje en lieve en dankbare woorden.
En vrijdag was het zover. Ik heb nog vol op genoten van de allerlaatste zonnestralen. De zon scheen gelukkig vol op! Op mijn slippertjes en luchtige kleren nog een rondje door het dorp gewandeld en heel bewust genoten van al het moois en het bijzondere om me heen. De volgende dag zou ik weer in Nederland zijn, in het koude inmiddels witte Nederland…
Noortje en sister Severa hebben me mee weggebracht. Een goed gezelschap, heel leuk dat ze met me mee gingen tot aan het vliegveld. Toch wel raar hoor, om dan echt echt echt gedag te zeggen. Dan echt die blauwe vogel van KLM in te stappen en echt gedag te zeggen tegen Tanzania, het mooie avontuur en 3 onvergetelijke maanden…
Al zo’n 1,5 á 2 jaar ben ik bezig geweest met het plannen en de voorbereidingen van de reis naar Same, Tanzania. Her en der wat tegenslagen, omdat de huidige president de regels ook in dit proces wat aangescherpt heeft.
Zo’n ruim 85 dagen geleden was het dan zo ver en zat ik vol spanning op het vliegveld in Amsterdam. En nu, 12 december 2017, zit ik weer thuis met uitzicht op de sneeuwpop welke we het afgelopen weekend hebben gemaakt.
Mijn avontuur zit er op. Morgen mag ik in Tilburg weer aan het werk als verpleegkundige. Dat zal wel even wennen zijn weer…
Het is weer fijn om thuis te zijn. Kamiel weer te zien, familie en vrienden weer te zien. Maar ooooo, wat ga ik het ook missen. Het weertje, de vriendelijkheid en behulpzaamheid van de mensen, de relaxte sfeer, het naroepen van de kindjes als ik over straat loop, het heerlijke verse rijpe fruit en de altijd vriendelijke begroetingen -met name- van de mensen op de compound hier.
Ik vond het leuk om jullie op de hoogte te stellen van mijn ervaringen, nog veel leuker vond ik het om jullie reacties te lezen. Wat leuk om te merken dat er stiekem meer mensen mij volgen dan ik had gedacht! Het was steeds weer een feest om -wanneer het internet het toeliet- de site te openen en jullie reacties te lezen. Dankjewel dat jullie de moeite hebben willen nemen om mijn verhalen te lezen, heel erg bedankt daarvoor, Asante Sana!!
Nou lieve trouwe volgers. Lieve vrienden, familie, collega’s….
Tot morgen, tot volgende week, tot snel!!
Liefs!
Het ziekenhuis was iets anders dan ik me had voorgesteld. Toch iets groter, maar eigenlijk toch nog heel klein. Een kliniekje met zo’n 40 beden. Het was leuk om het verschil te zien. Naar mijn idee werd de patiënt meer in zijn individu gezien, dan hoe de dokters langs de patiënten gaat in het ziekenhuis in Same. Of dit te maken heeft dat de dokters in Same heel veel patiënten zien, of dat het ligt dat Bwambo een privé kliniek is weet ik niet. Het was jammer dat ik maar een paar dagen het hier heb mogen zien, maar ik ben wel heel blij dát ik het heb gezien.
In principe zou ik woensdag weer terug komen, maar de DMO (district medical officer, de ‘hoge baas’ van alle ziekenhuizen in district Same waaronder Bwambo ook valt) had aan Dr Beda gevraagd of ik dinsdag al naar ‘beneden’ kon komen. Zo gezegd, zo gedaan. Tegen de avond was ik weer veilig terug in Same. Die avond was er een feestje voor me georganiseerd vanuit (ik denk) het office personeel van het ziekenhuis. Ik werd om half 8 verwacht, en tegen half 10/10uur was er iedereen. Haha het was een hele bijzondere avond. Sommige mensen had ik(geloof ik) nooit gezien of kon ik echt niet plaatsen. Ondanks dat was het toch erg gezellig en ben ik na veel dankwoorden en een cadeautje rijker naar huis gegaan.
Woensdag heb ik voor de laatste keer bij de Graal-sisters gegeten. Een leuke avond, lieve woorden en een mooi afscheid cadeautje meegekregen.
Donderdagmiddag heb ik nog wat dankbare woorden en een mooi masaai-kleed van de verpleegkundigen van het ziekenhuis in ontvangst mogen nemen. En donderdagavond heb ik voor de laatste keer met de paters gegeten. Daar waar ik de afgelopen drie maanden mee heb geleefd, waarvan ik een van hen was. Een heuse mannenwereld, maar wel een heel gezellige en eentje waar ik me wel thuis bij voelde. Deze avond stond ook in het teken van mijn afscheid. Samen hebben we een speciaal feestmaal gegeten, heb ik ook van hen een mooi cadeautje in ontvangst mogen nemen en hebben we de avond afgesloten met een biertje en lieve en dankbare woorden.
En vrijdag was het zover. Ik heb nog vol op genoten van de allerlaatste zonnestralen. De zon scheen gelukkig vol op! Op mijn slippertjes en luchtige kleren nog een rondje door het dorp gewandeld en heel bewust genoten van al het moois en het bijzondere om me heen. De volgende dag zou ik weer in Nederland zijn, in het koude inmiddels witte Nederland…
Noortje en sister Severa hebben me mee weggebracht. Een goed gezelschap, heel leuk dat ze met me mee gingen tot aan het vliegveld. Toch wel raar hoor, om dan echt echt echt gedag te zeggen. Dan echt die blauwe vogel van KLM in te stappen en echt gedag te zeggen tegen Tanzania, het mooie avontuur en 3 onvergetelijke maanden…
Al zo’n 1,5 á 2 jaar ben ik bezig geweest met het plannen en de voorbereidingen van de reis naar Same, Tanzania. Her en der wat tegenslagen, omdat de huidige president de regels ook in dit proces wat aangescherpt heeft.
Zo’n ruim 85 dagen geleden was het dan zo ver en zat ik vol spanning op het vliegveld in Amsterdam. En nu, 12 december 2017, zit ik weer thuis met uitzicht op de sneeuwpop welke we het afgelopen weekend hebben gemaakt.
Mijn avontuur zit er op. Morgen mag ik in Tilburg weer aan het werk als verpleegkundige. Dat zal wel even wennen zijn weer…
Het is weer fijn om thuis te zijn. Kamiel weer te zien, familie en vrienden weer te zien. Maar ooooo, wat ga ik het ook missen. Het weertje, de vriendelijkheid en behulpzaamheid van de mensen, de relaxte sfeer, het naroepen van de kindjes als ik over straat loop, het heerlijke verse rijpe fruit en de altijd vriendelijke begroetingen -met name- van de mensen op de compound hier.
Ik vond het leuk om jullie op de hoogte te stellen van mijn ervaringen, nog veel leuker vond ik het om jullie reacties te lezen. Wat leuk om te merken dat er stiekem meer mensen mij volgen dan ik had gedacht! Het was steeds weer een feest om -wanneer het internet het toeliet- de site te openen en jullie reacties te lezen. Dankjewel dat jullie de moeite hebben willen nemen om mijn verhalen te lezen, heel erg bedankt daarvoor, Asante Sana!!
Nou lieve trouwe volgers. Lieve vrienden, familie, collega’s….
Tot morgen, tot volgende week, tot snel!!
Liefs!
-
12 December 2017 - 15:58
Manou:
Loesjee:)
welkom thuis!
Wat een mooi verhaal. Terug te lezen dat je echt genoten hebt!
Wat lief een afscheidsfeestje!
werk ze morgen!! Kijk er naar uit je te zien:)
Tot morgen:D
alvast een dikke knuffel!!
-
12 December 2017 - 19:34
Ellis:
Welkom thuis Loes!! Ik ben trots op je!
Tot morgen weer, zal wel weer even wennen zijn voor je! -
12 December 2017 - 19:43
Jamie Augustijn :
Kan niet wachten je weer te zien!
Tot morgen!
Xx -
12 December 2017 - 20:21
Marloes:
Ha Loes,
Het was fijn om je zaterdag weer te zien!
Jammer dat de verhalen op deze site stoppen.
Maar deze top ervaring pakt niemand je meer af!
Trots op je dat je het hebt gedaan!
X Marloes -
13 December 2017 - 11:01
Je Mam:
We zijn trots op je !!!
je mam
-
15 December 2017 - 11:50
Maaike:
En ik sluit me aan bij ons mam!
Trots!! En heel fijn dat je weer terug bent! X
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
