De laatste loodjes!!
Door: Loes
Blijf op de hoogte en volg Loes
14 Juni 2009 | Ghana, Techiman
Twee weken terug kwamen we ’t weekend, steeds in spanning thuis. Brand er ligt in huis, zullen ‘ze’ er al zijn. Maar tevergeefs, geen nieuwe huisgenoten! Het was een misverstand, we mogen heel het huis van begin tot eind voor ons zelf houden!
Ze zeggen wel eens dat de laatste lootjes het zwaarst wegen, maar dat vind ik (tot nu toe) nog wel meevallen. De afdeling kennen we voort zo goed, dat we maar amper hulp van iemand nodig hebben. Af en toe een tolk, maar verder kunnen we zo ons gangetje gaan. Heerlijk! Er lopen nu weer wat nieuwe studenten rond en zij stellen de vragen aan ons als ze iets willen weten. Voelt wel goed als je ze dan kunt helpen!
Heb ik heel die periode op de surgical ward heel wat grote, vieze, schone, diepe en rare wonden gezien. Heel wat vieze, rare en vreemde ziektes en breuken. Bijna elke dag sta ik wel van iets op te kijken. Hoe krijg je het voor elkaar vraag ik me vaak af! Hoe laat je het toch zover komen?! Het blijft gek, het blijft moeilijk dat de armoede daarbij zo’n grote rol speelt. Daar kan ik maar niet aan wennen.
We hebben in Nederland heel wat geld opgehaald voor het ziekenhuis, maar liefst 900€. (nogmaals bedankt bedankt bedankt!!!) En dat zijn veel, heel veel cedi’s! Meer dan 1800 cedi’s. We hebben lang over nagedacht waar we het aan zouden kunnen besteden. We hebben hierbij ook de hulp van Dr. Wegdam gevraagd. Hij vertelde ons dat de doppler op de Labour/ Maternity Ward kapot was en dat het ziekenhuis geen geld had voor een nieuwe. Een dopples is een apparaat waarmee ze door middel van echografie het hart van het baby’tje kunnen horen en registreren. Laatst kwamen we de dokter van die afdelingen tegen, hij was zo blij met de doppler. We kregen ieder wel drie keer een stevige hand.
Verder hebben we ons deze week veel bezig gehouden met spulletjes kopen voor de afdeling. We hebben ons ‘verbeter’project gericht op het medicatiesysteem. We hebben hier voor elk bed een klein emmertje gekocht, lepeltje en een klein kommetje. In het emmertje kunnen de medicijnen worden afgesloten, zodat de kleine insecten er niet steeds in/over kruipen. (Sommige medicijnen zitten gewoon los in een zakje. Hoezo hygiënisch?). Het lepeltje kunnen de verpleegkundigen gebruiken om de medicijnen uit het zakje te halen en in het kleine kommetje doen om zo aan de patiënt te geven. Het lijkt allemaal heel moeilijk en onnodig. Of het dat ook echt is moeten we nog afwachten, maar bij navraag hadden de verpleegkundige daar behoefte aan en ik ben er ook van overtuigd dat het zo een stuk hygiënischer is. Ook hebben we wat grote bakken gekocht, zodat we eindelijk eens die kasten op kunnen ruimen, wat altijd zo’n enorme rotzooi is. We zijn er wel eens aan begonnen om het op te ruimen. We kwamen niet ver, maar we kwamen wel erg veel tegen. Katheters die in 1995 al verlopen waren en noem maar op. Schandalig!
Op de afdeling komt ook veel decubitus, doorligwonden. Vooral patiënten op onze afdeling die door hun wonden/ breuken altijd in dezelfde houding liggen, krijgen hier last van. We hebben gezien dat ze hier (bijna) niets mee doen. Zo vreemd, ze kunnen ook niet veel en dat terwijl er in Nederland een hele markt voor is! We hebben een poster gemaakt voor de patiënten met daarop de symptomen, oorzaak en de punten waar ze op moeten letten. Voor de afdeling hebben we 6 kussens met kussenslopen gekocht, zodat de verpleegkundigen ervoor kunnen zorgen dat de patiënten om de zoveel tijd in een goede houding kunnen worden gelegd.
Er was laatst een patiënt opgenomen op de afdeling. Hij kwam vanuit de eerste hulp. Hij had een ongeluk gehad met de auto en een operatie aan zijn hand was noodzakelijk. Toen we hem van de operatiekamer ophaalde was er helemaal geen familielid of iets bij. Heel de dag niet, wat normaal wel anders is, soms kunnen er wel 15 mensen om zo’n bed staan. Deze man heeft helemaal geen geld, geen familie en ik heb hem ook nog nooit zien eten of iets. Erg sneu en moeilijk om zo te zien, raar. Hij is al zo’n 2 weken ontslagen, maar kan de rekening van het ziekenhuis niet te betalen. Ook moeten ze in het ziekenhuis zeker weten dat hij de pinnen die in zijn hand zitten, betaalt. Anders mag hij het ziekenhuis ook niet verlaten, zo zijn ze er zekerder van dat hij de pinnen terug brengt. Het zag er naar uit dat de man nog wel een tijdje op het ‘discharge bed’ zou liggen, omdat hij de rekening gewoon met geen mogelijkheid kan betalen. Daarom hebben wij hem hierbij geholpen. We hebben hem 150 cedi gegeven voor de pinnen. Ze hebben toen hij binnenkwam besloten om hem, hoe dan ook, te opereren. Dus omdat hij het echt niet kan betalen, komt de rest van zijn kosten uit het ‘potje’ van het ziekenhuis. Wij willen ons overige geld ook in dit potje stoppen. Dit beheerd mede Dr. Wegdam. Het potje is voor zieke en arme patiënten en het geld komt dus altijd goed terecht!
Het laatste wat we nog voor de afdeling hebben gekocht is een splinter nieuwe rolstoel. De fysiotherapeut was afgelopen week in Accra en heeft er een voor ons meegenomen. We hebben hem nog niet gezien, maar hij heeft wat mogen kosten dus het zal vast ook wel een super mooie zijn. Hopelijk gaat deze ook lang mee, houd de rolstoel lang al z’n wieltjes en gaan de leuningen of voetsteunen niet zo snel verloren. En mocht dat dan toch zo zijn, dan weet ik zeker dat ze er nog veel plezier van zullen hebben.
We moeten nu nog alleen de laatste puntjes op de i zetten wat betreft het schoolwerk en ons feedbackformulier vertalen. We zijn dan voor school helemaal klaar en kunnen de laatste week rustig genieten van de laatste Afrikaanse zonnestralen/regen. Naast het project van het medicijnsysteem en de poster voor decubitus, zijn we afgelopen week ook bezig geweest met stoma zorg bij een patiënt op de afdeling.
Deze patiënt had een gaatje in zijn darm en is hieraan geopereerd. Er was waarschijnlijk iets fouts gegaan tijdens de operatie, want er zat nog een gaatje in zijn darm. Ze moesten hem dus opnieuw opereren. Toen deze jongen naar de operatie ging, leek het ons wel heel interessant om mee te kijken. Dat was gelukkig wel mogelijk, omdat het toch niet druk was op de afdeling. Wij een mooi groen pakje aangetrokken, toen de doktoren toch maar besloten om de jongen niet te opereren. De jongen was er namelijk erg slecht aan toe en het risico dat hij zou overlijden op de operatietafel was te groot.
De volgende dag gaf de jongen en zijn familie aan dat ze toch wel graag een operatie wilde. Zijn toestand was er echter niet beter op, was echt echt ziek! De kans op overleven was dan ook maar 50%. Omdat we de dag daarvoor ons voor niets hadden omgekleed, wilde we deze keer wel de operatie zien. Toen ik in de operatiekamer stond, klaar voor de operatie, had ik daar toch wel spijt van. Wat nou als hij overlijd op de operatietafel, ik kan dan niets doen!?! Vond het eigenlijk maar niets, heb tijdens de operatie ook heel de tijd goed in de gaten gehouden hoe het met de jongen ging. De operatie begon goed, het licht en de elektriciteit viel uit. Opereren in het donker! Echt een 1900 operatie volgens de dokter. Tja, ook dat kan alleen hier! Gelukkig dat wij er maar bij waren, zodat we met een lamp op de operatiewond konden schijnen. Na zo’n 20 minuten ging gelukkig het licht weer aan! Het was een interessante operatie, heel de darmen werden eruit gehaald en afgespeurd naar het gat. Leek wel een beetje op een lek opspeuren in een fietsband;), haha grapje. Er was tijdens de vorige operatie niets fouts gegaan, maar er was nog een ander gat wat ze de vorige keer niet hadden gezien. Ze hebben een stuk darm verwijderd en om de darm tot rust te laten komen, een tijdelijke stoma gemaakt. Gelukkig, gelukkig was heel de operatie goed gegaan!!!
Een tijdelijke stoma komt geregeld voor op de afdeling, stoma zorg lijken ze echter niet te kennen. De opening wordt afgedekt met veel gaasjes, was enorm gaat stinken en voor een enorme rotzooi zorgt de volgende ochtend! De operatie van de jongen was donderdag. Toen we maandag terug op de afdeling kwamen en zijn wond openmaakte, zeiden we tegen elkaar dat dit echt niet kon zo. Hij dreef gewoon in z’n eigen viezigheid! Na wat rond zoeken in die rotzooi kasten kwamen we gewoon een paar mooie complete stoma systemen tegen! Dat we die niet eerder hebben gezien! Toen we aan onze collega’s vroegen waarom ze die niet gebruikte, zeiden ze dat ze niet wisten hoe ze die moesten gebruiken. Andere Nederlandse studenten hadden die ooit meegenomen. Ook al zo onbegrijpelijk, want ook hier is bij ons een hele markt voor! We zijn de spullen goed gaan uitzoeken en hebben een stomazak op de opening van de darmen bij deze jongen geplaatst. Heel de week zijn we er mee bezig geweest en hebben onze collega’s geleerd hoe ze een stoma moeten plaatsen. We hebben voor hen ook uitgetypt hoe ze het moeten gebruiken, zodat ze er hopelijk zelf mee verder gaan als wij weer terug zijn. Het is niet alleen schoner en frisser als de patiënt niet in zijn eigen ontlasting in zijn bed drijft, maar ook eens beter voor het genezingsproces van zijn operatiewond. Dat verschil kun je bij hem al duidelijk zien, als je het vergelijkt met de vorige patiënten. Ik was maandag toch blij om te zien dat de jongen nog leefde, vond het toch een akelig idee dat hij misschien wel voor mijn neus had kunnen overlijden. Het gaat nu gelukkig een stuk beter met hem.
Die dag dat we de operatie hadden gezien, moesten we van de dokters blijven. Er kwam namelijk nog een interessantere operatie aan. Gelukkig maar, dat wij niet vies zijn van operaties! Het was ook een patiënt van onze afdeling, hij had een auto ongeluk gehad (zoals de meesten). Op de röntgenfoto was te zien dat hij ernstige inwendige bloedingen had, maar ze konden niet precies zien wat er aan de hand was. Op de gok dan maar. Al snel kwamen ze erachter dat er een flink gat zat in zijn middenrif. Van wel een vuistbreedte groot! Door dat gat konden we gewoon het hart zien kloppen. Geen wonder dat je die op je borst goed voelt, so, dat ding ging tekeer;). Ook dit was weer een heel interessante operatie. Het was een mooie afsluiter van die werkweek. Rond half 6 waren we pas thuis, maar dat was helemaal niet erg!
Volgens mij heb ik eerder verteld over een meisje op de afdeling met de vele brandwonden. Een meisje van 13 jaar, de jongste van de afdeling, die er al vanaf het begin van onze stageperiode ligt. Een hele lieve meid, waar wij toch wel een beetje een band mee hadden. Zij is afgelopen week ontslagen van het ziekenhuis en mocht eindelijk naar huis. Een heel goed teken, en ze verdiende het ook echt wel. Ze lag al vanaf november in het ziekenhuis. De wonden waren alleen nog lange na niet genezen, de ouders wilde geen operaties meer voor huidtransplantatie of dergelijke. Ze hebben daarom haar naar huis laten gaan. De laatste paar weken waren er af en toe toch wel wat irritaties, maar toch is het wel een beetje vreemd dat deze vrolijke puberende meid nu niet meer op de afdeling is. Ze was toch iemand wie we altijd extra begroette, als we kwamen en als we weer naar huis gingen. Hoop maar dat ze het goed maakt thuis!
We hebben sinds een week nieuwe buren in het huis. (twee huizen aan elkaar). Het zijn 3 mannen die in het ziekenhuis werken. Ze gaan maandag weer weg. Een van hen komt regelmatig een bezoekje aan ons brengen en heeft woensdag ook voor ons gekookt. Wat het precies was weet ik niet. Hij kwam aan met zijn eten en lachte toen wij met borden en bestek aan kwamen zetten. O, oja, met je handen eten vandaag! Merle heeft er toch maar een vork bij gepakt haha. Ik netjes met mn rechterhand gezamenlijk uit een bak gegeten. Het eten met mn handen blijf ik vies vinden, maar het was toch wel eens lekker voor een keer! Ben maar niet bang, thuis gebruik ik gewoon weer netjes een vork en een mes.
Diezelfde buurman was laatst weer bij ons onder het afdak te vinden, toen hij begon te vertellen over de traditionele geneeskunde. Ghanezen, vooral in de dorpjes, gebruiken traditionele geneeskunde voordat ze naar het ziekenhuis gaan. Er is vaak iemand in het dorp te vinden die deze dan maakt. Het medicijn is vaak gemaakt van blaadjes, takjes, sapjes, etc. Lekker goedkoop dus en volgens hem werkt het vaak nog erg goed ook. Het was erg interessant om dit ook eens te horen, dat verklaard voor mij een hoop. Veel mensen komen in het ziekenhuis, met de ergste infecties, grootste wonden en raarste ziektes. Ze hebben dan vaak eerst geprobeerd het te verhelpen met traditionele geneeskunde, omdat ze er simpelweg gewoon geen geld voor hebben. Even later kwam er nog een dokter op bezoek. Hij maakt altijd foto’s van de uitzonderlijke casussen. Hij had ook foto’s gemaakt bij die interessante operatie en die wilde we graag hebben, vandaar dat hij even langs kwam. Tussen de foto’s stonden nog meer interessante foto’s. Tumoren die met het blote oog te zien zijn als een grootte van een tennisbal. Een jonge die iets wilde verhelpen met traditionele geneeskunde, alleen hij had wat vervelende bijwerkingen. Hij kreeg borsten en waarvoor hij die medicijnen nam, moest alsnog operatief in het Holy Family Hospital verwijderd worden. Die jonge ligt momenteel weer op onze afdeling, om zijn borsten toch maar te laten verwijderen.
Op de afdeling komen vaak mannen met liesbreuken. Als je lang wacht met het verhelpen van een liesbreuk, verzakt het zover tot de balzak. Deze wordt dan ook flink veel groter. Ook hier had hij een erg extreme foto van. De gekste en verschrikkelijkste gevallen zien we hier…Veel foto’s waarvan mijn mond echt open valt. Foto’s die ik juist erg interessant vond om te hebben, foto’s van patiënten van onze afdeling. Het was mooi om die foto’s te zien, vooral nadat we net het verhaal over de geneeskunde hadden gehoord.
Afgelopen woensdag heeft dus de buurman voor ons gekookt. Donderdag zijn we bij Georgina (hoofd van de afdeling) op bezoek geweest en heeft ze ons verwend met lekkere rijst. Vrijdag zijn we naar Kumasi geweest, waar we genoten hebben van een pizza. Gister hadden we geen zin om te koken;) en hebben we rijst gehaald van de straat. Nu zijn we in Sunyani, voor het zwembad, het internet, maar natuurlijk ook voor de lekkerste pizza van Ghana. Maandag heeft Georgina gevraagd of we meegaan naar de ‘graduation’ van haar zoon, om foto’s te maken. Daar zeggen wij natuurlijk geen nee tegen. ’s Morgens (te) vroeg vertrekken en ’s avonds laat zullen we thuis zijn. Waarschijnlijk dus weer niet thuis eten. Laatst kwam mevrouw Wegdam een bezoekje aan ons brengen, zij is sinds kort weer gearriveerd in Techiman. Ze nodigde ons uit voor een etentje bij hun thuis. Eigenlijk maandag maar dat moeten we dus verzetten naar een andere keer die week. De dokter die zo heeft genoten van de erwtensoep is ons ook nog wat schuldig, vertelde hij laatst. We hoeven dus niet veel meer te koken de laatste weken! Als al die rijst en al die honig pakjes die ze vanuit Nederland hebben meegenomen maar opkomen;).
Vrijdag wilde we in eerste instantie naar Sunyani gaan voor t internet. Maar omdat t ’s morgens een beetje miezerde, gingen we toch maar naar Kumasi. Stond ook nog op t programma voor t weekend. Na, rond 19u wilde we weer terug gaan. Deze keer maar lopend naar de trotro. Soo, wat een mensen zo tegen de avond op straat zeg. Echt een grote mierenhoop en hier en daar rijden nog taxi’s tussen de mensen door *tuut tuut tuut*, niemand die luistert. Een meisje wees ons de weg en die sjeesde zo door alle mensen heen, is maar goed dat ze een opvallend doek op dr hoofd had, zo konden we haar goed volgen. We hadden deze keer de trotro op de markt. Na, daar staan wel honderden trotro’s die volgens mij naar heel Ghana reizen ofzo. Ook hier stonden overal zoveel mensen te wachten op de trotro. Super lange rijen, maar als de trotro er eindelijk aankwam dan wilde ze t liefst allemaal tegelijk door de deur naar binnen. Als wij maar nog in de trotro passen. Tss, grapjassen. Komen we bij de trotro van Techiman aan, zitten er nog maar 2 mensen in ofzo. Helemaal niemand die hier naar Techiman wilde. Aaaaaaah! Een uur tot anderhalf uur in de taxi zitten wachten totdat ie eindelijk eens aanreed. We verwachtte rond 9 uur thuis te zijn, maar door dat we nog zolang op andere mensen moesten wachten om de trotro te ‘vullen’, verwachtte we rond 10 uur/ half 11 thuis te zijn. Nog een grotere grap. Normaal rijd ie in een stuk door naar Techiman en stopt de trotro nauwelijks onderweg. Nu zijn we geloof ik wel 20 keer gestopt ofzo. Verschrikkelijk, om half 12 waren we pas thuis! Pff, wat een rit. ’t Is maar goed dat we die nooit meer hoeven te maken;).
Gister wilde we weer een poging doen om naar Sunyani te gaan. Het was wel een beetje donker, maar dat zal wel bijtrekken dachten we. Grapje nummer zoveel, van het weekend! Wij met de taxi naar het Sunyani station, komen we daar aan. Begint het ineens super hard te regenen. Zit ik natuurlijk weer net bij een raam dat, helaas pindakaas, niet dicht kan. Wij nog eventjes gescholen in de taxi, ondertussen drie keer gevraagd aan de taxi chauffeur of ie ons toch niet weer terug naar het ziekenhuis kon brengen. Oke, was steeds zijn antwoord, maar hij bleef rustig zitten. Bleek hij geen Engels te spreken, toen maar op me beste Twi’s duidelijk gemaakt dat we terug naar het ziekenhuis wilde. Gister was het echt een rot weertje. Uit protest hebben we onze warmste kleren aangetrokken en zijn we maar weer even terug in bed gaan liggen. Bahbah, dat beviel me helemaal niet, die regen!
Gelukkig maakte vandaag alles goed. Het weer dan in ieder geval. Al wat nu rood is, zal over 10 dagen vast wel mooi bruin zijn gekleurd;). Helaas werkt het internet niet mee, maar we zijn voort wel wat gewend;).
Omdat we maandag niet op de afdeling zijn, is het dus nog maar drie dagen werken op de Surgical Ward, nog maar drie dagen werken in het Holy Family Hospital, nog maar drie dagen in een Ghanees ziekenhuis en dan zit het grote avontuur er alweer op.
Toen we laatst ons product presenteerde op de afdeling, vertelde ze dat ze ons erg gaan missen. Daar kijken we niet meer zo van op, dat horen we tegenwoordig minstens 5 keer per dag. Toch is het elke keer weer fijn om te horen. Ze hebben veel aan ons gehad, het is een drukke afdeling waar ze ons werk goed konden gebruiken. Ook heb ik het idee dat ze echt wel wat hebben opgestoken/ gaan opsteken van de stoma zorg en hopelijk zetten ze het ‘nieuwe’ medicatiesysteem wat wij hebben voorgedragen ook voort als wij weg zijn. We gaan er nog een weekje flink van genieten en dan stilletjes aan onze tassen inpakken. Moet eerlijk bekennen dat ik daar vorig weekend al mee ben begonnen. Al wat ik hier niet meer gebruik zit al netjes in een koffer haha. Ook Merle heeft alle kaarten al van de muur afgehaald, dat vond ik toch iets te kaal. Dan krijg ik toch iets te veel zenuwen! Heb daarom ook maar iets moois voor haar kaarten in de plaats gehangen. Probeer zoveel mogelijk de bijna-naar-huis-zenuwen te bedrukken, maar dat is toch moeilijk!
Er komt misschien nog een verhaaltje net voordat ik vertrek, maar dan zal dat toch echt het laatste Ghana-avontuur-van-Loes-verhaaltje zijn!!!
Tot snel allemaal!! Groetjessss xx
Ze zeggen wel eens dat de laatste lootjes het zwaarst wegen, maar dat vind ik (tot nu toe) nog wel meevallen. De afdeling kennen we voort zo goed, dat we maar amper hulp van iemand nodig hebben. Af en toe een tolk, maar verder kunnen we zo ons gangetje gaan. Heerlijk! Er lopen nu weer wat nieuwe studenten rond en zij stellen de vragen aan ons als ze iets willen weten. Voelt wel goed als je ze dan kunt helpen!
Heb ik heel die periode op de surgical ward heel wat grote, vieze, schone, diepe en rare wonden gezien. Heel wat vieze, rare en vreemde ziektes en breuken. Bijna elke dag sta ik wel van iets op te kijken. Hoe krijg je het voor elkaar vraag ik me vaak af! Hoe laat je het toch zover komen?! Het blijft gek, het blijft moeilijk dat de armoede daarbij zo’n grote rol speelt. Daar kan ik maar niet aan wennen.
We hebben in Nederland heel wat geld opgehaald voor het ziekenhuis, maar liefst 900€. (nogmaals bedankt bedankt bedankt!!!) En dat zijn veel, heel veel cedi’s! Meer dan 1800 cedi’s. We hebben lang over nagedacht waar we het aan zouden kunnen besteden. We hebben hierbij ook de hulp van Dr. Wegdam gevraagd. Hij vertelde ons dat de doppler op de Labour/ Maternity Ward kapot was en dat het ziekenhuis geen geld had voor een nieuwe. Een dopples is een apparaat waarmee ze door middel van echografie het hart van het baby’tje kunnen horen en registreren. Laatst kwamen we de dokter van die afdelingen tegen, hij was zo blij met de doppler. We kregen ieder wel drie keer een stevige hand.
Verder hebben we ons deze week veel bezig gehouden met spulletjes kopen voor de afdeling. We hebben ons ‘verbeter’project gericht op het medicatiesysteem. We hebben hier voor elk bed een klein emmertje gekocht, lepeltje en een klein kommetje. In het emmertje kunnen de medicijnen worden afgesloten, zodat de kleine insecten er niet steeds in/over kruipen. (Sommige medicijnen zitten gewoon los in een zakje. Hoezo hygiënisch?). Het lepeltje kunnen de verpleegkundigen gebruiken om de medicijnen uit het zakje te halen en in het kleine kommetje doen om zo aan de patiënt te geven. Het lijkt allemaal heel moeilijk en onnodig. Of het dat ook echt is moeten we nog afwachten, maar bij navraag hadden de verpleegkundige daar behoefte aan en ik ben er ook van overtuigd dat het zo een stuk hygiënischer is. Ook hebben we wat grote bakken gekocht, zodat we eindelijk eens die kasten op kunnen ruimen, wat altijd zo’n enorme rotzooi is. We zijn er wel eens aan begonnen om het op te ruimen. We kwamen niet ver, maar we kwamen wel erg veel tegen. Katheters die in 1995 al verlopen waren en noem maar op. Schandalig!
Op de afdeling komt ook veel decubitus, doorligwonden. Vooral patiënten op onze afdeling die door hun wonden/ breuken altijd in dezelfde houding liggen, krijgen hier last van. We hebben gezien dat ze hier (bijna) niets mee doen. Zo vreemd, ze kunnen ook niet veel en dat terwijl er in Nederland een hele markt voor is! We hebben een poster gemaakt voor de patiënten met daarop de symptomen, oorzaak en de punten waar ze op moeten letten. Voor de afdeling hebben we 6 kussens met kussenslopen gekocht, zodat de verpleegkundigen ervoor kunnen zorgen dat de patiënten om de zoveel tijd in een goede houding kunnen worden gelegd.
Er was laatst een patiënt opgenomen op de afdeling. Hij kwam vanuit de eerste hulp. Hij had een ongeluk gehad met de auto en een operatie aan zijn hand was noodzakelijk. Toen we hem van de operatiekamer ophaalde was er helemaal geen familielid of iets bij. Heel de dag niet, wat normaal wel anders is, soms kunnen er wel 15 mensen om zo’n bed staan. Deze man heeft helemaal geen geld, geen familie en ik heb hem ook nog nooit zien eten of iets. Erg sneu en moeilijk om zo te zien, raar. Hij is al zo’n 2 weken ontslagen, maar kan de rekening van het ziekenhuis niet te betalen. Ook moeten ze in het ziekenhuis zeker weten dat hij de pinnen die in zijn hand zitten, betaalt. Anders mag hij het ziekenhuis ook niet verlaten, zo zijn ze er zekerder van dat hij de pinnen terug brengt. Het zag er naar uit dat de man nog wel een tijdje op het ‘discharge bed’ zou liggen, omdat hij de rekening gewoon met geen mogelijkheid kan betalen. Daarom hebben wij hem hierbij geholpen. We hebben hem 150 cedi gegeven voor de pinnen. Ze hebben toen hij binnenkwam besloten om hem, hoe dan ook, te opereren. Dus omdat hij het echt niet kan betalen, komt de rest van zijn kosten uit het ‘potje’ van het ziekenhuis. Wij willen ons overige geld ook in dit potje stoppen. Dit beheerd mede Dr. Wegdam. Het potje is voor zieke en arme patiënten en het geld komt dus altijd goed terecht!
Het laatste wat we nog voor de afdeling hebben gekocht is een splinter nieuwe rolstoel. De fysiotherapeut was afgelopen week in Accra en heeft er een voor ons meegenomen. We hebben hem nog niet gezien, maar hij heeft wat mogen kosten dus het zal vast ook wel een super mooie zijn. Hopelijk gaat deze ook lang mee, houd de rolstoel lang al z’n wieltjes en gaan de leuningen of voetsteunen niet zo snel verloren. En mocht dat dan toch zo zijn, dan weet ik zeker dat ze er nog veel plezier van zullen hebben.
We moeten nu nog alleen de laatste puntjes op de i zetten wat betreft het schoolwerk en ons feedbackformulier vertalen. We zijn dan voor school helemaal klaar en kunnen de laatste week rustig genieten van de laatste Afrikaanse zonnestralen/regen. Naast het project van het medicijnsysteem en de poster voor decubitus, zijn we afgelopen week ook bezig geweest met stoma zorg bij een patiënt op de afdeling.
Deze patiënt had een gaatje in zijn darm en is hieraan geopereerd. Er was waarschijnlijk iets fouts gegaan tijdens de operatie, want er zat nog een gaatje in zijn darm. Ze moesten hem dus opnieuw opereren. Toen deze jongen naar de operatie ging, leek het ons wel heel interessant om mee te kijken. Dat was gelukkig wel mogelijk, omdat het toch niet druk was op de afdeling. Wij een mooi groen pakje aangetrokken, toen de doktoren toch maar besloten om de jongen niet te opereren. De jongen was er namelijk erg slecht aan toe en het risico dat hij zou overlijden op de operatietafel was te groot.
De volgende dag gaf de jongen en zijn familie aan dat ze toch wel graag een operatie wilde. Zijn toestand was er echter niet beter op, was echt echt ziek! De kans op overleven was dan ook maar 50%. Omdat we de dag daarvoor ons voor niets hadden omgekleed, wilde we deze keer wel de operatie zien. Toen ik in de operatiekamer stond, klaar voor de operatie, had ik daar toch wel spijt van. Wat nou als hij overlijd op de operatietafel, ik kan dan niets doen!?! Vond het eigenlijk maar niets, heb tijdens de operatie ook heel de tijd goed in de gaten gehouden hoe het met de jongen ging. De operatie begon goed, het licht en de elektriciteit viel uit. Opereren in het donker! Echt een 1900 operatie volgens de dokter. Tja, ook dat kan alleen hier! Gelukkig dat wij er maar bij waren, zodat we met een lamp op de operatiewond konden schijnen. Na zo’n 20 minuten ging gelukkig het licht weer aan! Het was een interessante operatie, heel de darmen werden eruit gehaald en afgespeurd naar het gat. Leek wel een beetje op een lek opspeuren in een fietsband;), haha grapje. Er was tijdens de vorige operatie niets fouts gegaan, maar er was nog een ander gat wat ze de vorige keer niet hadden gezien. Ze hebben een stuk darm verwijderd en om de darm tot rust te laten komen, een tijdelijke stoma gemaakt. Gelukkig, gelukkig was heel de operatie goed gegaan!!!
Een tijdelijke stoma komt geregeld voor op de afdeling, stoma zorg lijken ze echter niet te kennen. De opening wordt afgedekt met veel gaasjes, was enorm gaat stinken en voor een enorme rotzooi zorgt de volgende ochtend! De operatie van de jongen was donderdag. Toen we maandag terug op de afdeling kwamen en zijn wond openmaakte, zeiden we tegen elkaar dat dit echt niet kon zo. Hij dreef gewoon in z’n eigen viezigheid! Na wat rond zoeken in die rotzooi kasten kwamen we gewoon een paar mooie complete stoma systemen tegen! Dat we die niet eerder hebben gezien! Toen we aan onze collega’s vroegen waarom ze die niet gebruikte, zeiden ze dat ze niet wisten hoe ze die moesten gebruiken. Andere Nederlandse studenten hadden die ooit meegenomen. Ook al zo onbegrijpelijk, want ook hier is bij ons een hele markt voor! We zijn de spullen goed gaan uitzoeken en hebben een stomazak op de opening van de darmen bij deze jongen geplaatst. Heel de week zijn we er mee bezig geweest en hebben onze collega’s geleerd hoe ze een stoma moeten plaatsen. We hebben voor hen ook uitgetypt hoe ze het moeten gebruiken, zodat ze er hopelijk zelf mee verder gaan als wij weer terug zijn. Het is niet alleen schoner en frisser als de patiënt niet in zijn eigen ontlasting in zijn bed drijft, maar ook eens beter voor het genezingsproces van zijn operatiewond. Dat verschil kun je bij hem al duidelijk zien, als je het vergelijkt met de vorige patiënten. Ik was maandag toch blij om te zien dat de jongen nog leefde, vond het toch een akelig idee dat hij misschien wel voor mijn neus had kunnen overlijden. Het gaat nu gelukkig een stuk beter met hem.
Die dag dat we de operatie hadden gezien, moesten we van de dokters blijven. Er kwam namelijk nog een interessantere operatie aan. Gelukkig maar, dat wij niet vies zijn van operaties! Het was ook een patiënt van onze afdeling, hij had een auto ongeluk gehad (zoals de meesten). Op de röntgenfoto was te zien dat hij ernstige inwendige bloedingen had, maar ze konden niet precies zien wat er aan de hand was. Op de gok dan maar. Al snel kwamen ze erachter dat er een flink gat zat in zijn middenrif. Van wel een vuistbreedte groot! Door dat gat konden we gewoon het hart zien kloppen. Geen wonder dat je die op je borst goed voelt, so, dat ding ging tekeer;). Ook dit was weer een heel interessante operatie. Het was een mooie afsluiter van die werkweek. Rond half 6 waren we pas thuis, maar dat was helemaal niet erg!
Volgens mij heb ik eerder verteld over een meisje op de afdeling met de vele brandwonden. Een meisje van 13 jaar, de jongste van de afdeling, die er al vanaf het begin van onze stageperiode ligt. Een hele lieve meid, waar wij toch wel een beetje een band mee hadden. Zij is afgelopen week ontslagen van het ziekenhuis en mocht eindelijk naar huis. Een heel goed teken, en ze verdiende het ook echt wel. Ze lag al vanaf november in het ziekenhuis. De wonden waren alleen nog lange na niet genezen, de ouders wilde geen operaties meer voor huidtransplantatie of dergelijke. Ze hebben daarom haar naar huis laten gaan. De laatste paar weken waren er af en toe toch wel wat irritaties, maar toch is het wel een beetje vreemd dat deze vrolijke puberende meid nu niet meer op de afdeling is. Ze was toch iemand wie we altijd extra begroette, als we kwamen en als we weer naar huis gingen. Hoop maar dat ze het goed maakt thuis!
We hebben sinds een week nieuwe buren in het huis. (twee huizen aan elkaar). Het zijn 3 mannen die in het ziekenhuis werken. Ze gaan maandag weer weg. Een van hen komt regelmatig een bezoekje aan ons brengen en heeft woensdag ook voor ons gekookt. Wat het precies was weet ik niet. Hij kwam aan met zijn eten en lachte toen wij met borden en bestek aan kwamen zetten. O, oja, met je handen eten vandaag! Merle heeft er toch maar een vork bij gepakt haha. Ik netjes met mn rechterhand gezamenlijk uit een bak gegeten. Het eten met mn handen blijf ik vies vinden, maar het was toch wel eens lekker voor een keer! Ben maar niet bang, thuis gebruik ik gewoon weer netjes een vork en een mes.
Diezelfde buurman was laatst weer bij ons onder het afdak te vinden, toen hij begon te vertellen over de traditionele geneeskunde. Ghanezen, vooral in de dorpjes, gebruiken traditionele geneeskunde voordat ze naar het ziekenhuis gaan. Er is vaak iemand in het dorp te vinden die deze dan maakt. Het medicijn is vaak gemaakt van blaadjes, takjes, sapjes, etc. Lekker goedkoop dus en volgens hem werkt het vaak nog erg goed ook. Het was erg interessant om dit ook eens te horen, dat verklaard voor mij een hoop. Veel mensen komen in het ziekenhuis, met de ergste infecties, grootste wonden en raarste ziektes. Ze hebben dan vaak eerst geprobeerd het te verhelpen met traditionele geneeskunde, omdat ze er simpelweg gewoon geen geld voor hebben. Even later kwam er nog een dokter op bezoek. Hij maakt altijd foto’s van de uitzonderlijke casussen. Hij had ook foto’s gemaakt bij die interessante operatie en die wilde we graag hebben, vandaar dat hij even langs kwam. Tussen de foto’s stonden nog meer interessante foto’s. Tumoren die met het blote oog te zien zijn als een grootte van een tennisbal. Een jonge die iets wilde verhelpen met traditionele geneeskunde, alleen hij had wat vervelende bijwerkingen. Hij kreeg borsten en waarvoor hij die medicijnen nam, moest alsnog operatief in het Holy Family Hospital verwijderd worden. Die jonge ligt momenteel weer op onze afdeling, om zijn borsten toch maar te laten verwijderen.
Op de afdeling komen vaak mannen met liesbreuken. Als je lang wacht met het verhelpen van een liesbreuk, verzakt het zover tot de balzak. Deze wordt dan ook flink veel groter. Ook hier had hij een erg extreme foto van. De gekste en verschrikkelijkste gevallen zien we hier…Veel foto’s waarvan mijn mond echt open valt. Foto’s die ik juist erg interessant vond om te hebben, foto’s van patiënten van onze afdeling. Het was mooi om die foto’s te zien, vooral nadat we net het verhaal over de geneeskunde hadden gehoord.
Afgelopen woensdag heeft dus de buurman voor ons gekookt. Donderdag zijn we bij Georgina (hoofd van de afdeling) op bezoek geweest en heeft ze ons verwend met lekkere rijst. Vrijdag zijn we naar Kumasi geweest, waar we genoten hebben van een pizza. Gister hadden we geen zin om te koken;) en hebben we rijst gehaald van de straat. Nu zijn we in Sunyani, voor het zwembad, het internet, maar natuurlijk ook voor de lekkerste pizza van Ghana. Maandag heeft Georgina gevraagd of we meegaan naar de ‘graduation’ van haar zoon, om foto’s te maken. Daar zeggen wij natuurlijk geen nee tegen. ’s Morgens (te) vroeg vertrekken en ’s avonds laat zullen we thuis zijn. Waarschijnlijk dus weer niet thuis eten. Laatst kwam mevrouw Wegdam een bezoekje aan ons brengen, zij is sinds kort weer gearriveerd in Techiman. Ze nodigde ons uit voor een etentje bij hun thuis. Eigenlijk maandag maar dat moeten we dus verzetten naar een andere keer die week. De dokter die zo heeft genoten van de erwtensoep is ons ook nog wat schuldig, vertelde hij laatst. We hoeven dus niet veel meer te koken de laatste weken! Als al die rijst en al die honig pakjes die ze vanuit Nederland hebben meegenomen maar opkomen;).
Vrijdag wilde we in eerste instantie naar Sunyani gaan voor t internet. Maar omdat t ’s morgens een beetje miezerde, gingen we toch maar naar Kumasi. Stond ook nog op t programma voor t weekend. Na, rond 19u wilde we weer terug gaan. Deze keer maar lopend naar de trotro. Soo, wat een mensen zo tegen de avond op straat zeg. Echt een grote mierenhoop en hier en daar rijden nog taxi’s tussen de mensen door *tuut tuut tuut*, niemand die luistert. Een meisje wees ons de weg en die sjeesde zo door alle mensen heen, is maar goed dat ze een opvallend doek op dr hoofd had, zo konden we haar goed volgen. We hadden deze keer de trotro op de markt. Na, daar staan wel honderden trotro’s die volgens mij naar heel Ghana reizen ofzo. Ook hier stonden overal zoveel mensen te wachten op de trotro. Super lange rijen, maar als de trotro er eindelijk aankwam dan wilde ze t liefst allemaal tegelijk door de deur naar binnen. Als wij maar nog in de trotro passen. Tss, grapjassen. Komen we bij de trotro van Techiman aan, zitten er nog maar 2 mensen in ofzo. Helemaal niemand die hier naar Techiman wilde. Aaaaaaah! Een uur tot anderhalf uur in de taxi zitten wachten totdat ie eindelijk eens aanreed. We verwachtte rond 9 uur thuis te zijn, maar door dat we nog zolang op andere mensen moesten wachten om de trotro te ‘vullen’, verwachtte we rond 10 uur/ half 11 thuis te zijn. Nog een grotere grap. Normaal rijd ie in een stuk door naar Techiman en stopt de trotro nauwelijks onderweg. Nu zijn we geloof ik wel 20 keer gestopt ofzo. Verschrikkelijk, om half 12 waren we pas thuis! Pff, wat een rit. ’t Is maar goed dat we die nooit meer hoeven te maken;).
Gister wilde we weer een poging doen om naar Sunyani te gaan. Het was wel een beetje donker, maar dat zal wel bijtrekken dachten we. Grapje nummer zoveel, van het weekend! Wij met de taxi naar het Sunyani station, komen we daar aan. Begint het ineens super hard te regenen. Zit ik natuurlijk weer net bij een raam dat, helaas pindakaas, niet dicht kan. Wij nog eventjes gescholen in de taxi, ondertussen drie keer gevraagd aan de taxi chauffeur of ie ons toch niet weer terug naar het ziekenhuis kon brengen. Oke, was steeds zijn antwoord, maar hij bleef rustig zitten. Bleek hij geen Engels te spreken, toen maar op me beste Twi’s duidelijk gemaakt dat we terug naar het ziekenhuis wilde. Gister was het echt een rot weertje. Uit protest hebben we onze warmste kleren aangetrokken en zijn we maar weer even terug in bed gaan liggen. Bahbah, dat beviel me helemaal niet, die regen!
Gelukkig maakte vandaag alles goed. Het weer dan in ieder geval. Al wat nu rood is, zal over 10 dagen vast wel mooi bruin zijn gekleurd;). Helaas werkt het internet niet mee, maar we zijn voort wel wat gewend;).
Omdat we maandag niet op de afdeling zijn, is het dus nog maar drie dagen werken op de Surgical Ward, nog maar drie dagen werken in het Holy Family Hospital, nog maar drie dagen in een Ghanees ziekenhuis en dan zit het grote avontuur er alweer op.
Toen we laatst ons product presenteerde op de afdeling, vertelde ze dat ze ons erg gaan missen. Daar kijken we niet meer zo van op, dat horen we tegenwoordig minstens 5 keer per dag. Toch is het elke keer weer fijn om te horen. Ze hebben veel aan ons gehad, het is een drukke afdeling waar ze ons werk goed konden gebruiken. Ook heb ik het idee dat ze echt wel wat hebben opgestoken/ gaan opsteken van de stoma zorg en hopelijk zetten ze het ‘nieuwe’ medicatiesysteem wat wij hebben voorgedragen ook voort als wij weg zijn. We gaan er nog een weekje flink van genieten en dan stilletjes aan onze tassen inpakken. Moet eerlijk bekennen dat ik daar vorig weekend al mee ben begonnen. Al wat ik hier niet meer gebruik zit al netjes in een koffer haha. Ook Merle heeft alle kaarten al van de muur afgehaald, dat vond ik toch iets te kaal. Dan krijg ik toch iets te veel zenuwen! Heb daarom ook maar iets moois voor haar kaarten in de plaats gehangen. Probeer zoveel mogelijk de bijna-naar-huis-zenuwen te bedrukken, maar dat is toch moeilijk!
Er komt misschien nog een verhaaltje net voordat ik vertrek, maar dan zal dat toch echt het laatste Ghana-avontuur-van-Loes-verhaaltje zijn!!!
Tot snel allemaal!! Groetjessss xx
-
14 Juni 2009 - 17:18
Jelske:
hejj loes!,
wat leuk om te horen wat jullie allemaal voor het ziekenhuis hebben gedaan. echt supergoed! daar kunnen jullie trots op zijn. ik snap dat je met een dubbel gevoel weg zult gaan daar. maar wij zijn heel heel heel blij als je weer terug bent! je hebt heel wat stapavonturen in te halen! tot snel!
kus -
14 Juni 2009 - 18:29
Geertje:
Hihi.. leuk en lang verhaaltje weer! Bij mij zijn het ook de laatste loodjes.. 25 juni heb ik mijn eindpresentatie en ben ik daarna geslaagd! :D Veel plezier met afscheid nemen en tas inpakken en wellicht tot het volgende verhaaltje! x -
14 Juni 2009 - 18:50
Anneke:
hooi Loes! Alweer bijna naar huis man.. Die tijd is ook echt snel gegaan! Hopelijk nog een verhaaltje uit het mooie ghana voordat je terug komt. Ik heb er in ieder geval van genoten en liet me ook weer even terug gaan naar dat mooie land! Nog super veel plezier en geniet echt van je laatste dagen want voor je het weet is het alweer een half jaar geleden. Ohja kun je niet stiekem een hele doos fan ice meenemen in het vliegtuig;) tot in nederland kom ik jou fotos bekijken! Xx Anneke -
15 Juni 2009 - 06:26
Je Mam:
Goh Loes al die verhalen over die ziekenhuispatienten, het lijkt wel een tv-serie.
Loes je mag van mij best wel de frietjes met je hand oppeuzelen. Groetjes en tot snel. -
15 Juni 2009 - 10:42
Hanneke Van Spreuwel:
Wat een verhalen van jullie meiden.
Ik ben trots op jullie.
Petje af en tot volgende week.
Succes bij het afscheid nemen daar, want dat zeker zwaar vallen.
groetjes Hanneke -
15 Juni 2009 - 12:17
Evelien:
Nou Loes, als dit de laatste is; ik heb van je verhaaltje genoten!! Was elke keer weer erg leuk om te lezen!!
En goed bezig met al die veranderingen!!
Tot snel loessel!!xx -
15 Juni 2009 - 12:18
Karin Dekkers:
Ha,
Mooi verhaaltje weer, zie wel dat jullie een hoop bereikt en geholpen hebben daar! Mag je trots op zijn!
Ik wil je alvast een fijne laatste week wensen, en een goede terugreis!:)
x Karin -
15 Juni 2009 - 17:32
Tante See:
Wat een fijn verhaal, tof om te lezen weer! Het lijkt erop dat deze laatste weken nog het interessants zijn. Nu ben je echt wel de verpleegkundige geweest, leuk en herkenbaar voor mijn verpleegkundige hart. Het lijkt mij ook moeilijk te verstouwen om machteloos te moeten toezien hoe er bijvoorbeeld decubitus ontstaat door gebrek aan eenvoudige hulpmiddelen. Kunnen zij niet met wat ijzeren pijpen, hout en touw een eenvoudige constructie maken die een soort van 'papagaai' is waarmee de patiënt zichzelf kan verleggen.... En dan die stomaverzorging die werkeloos in de kast blijft liggen, terwijl er een stoma bijna ligt weg te rotten..... We zullen maar denken dat er ook beestjes bijzitten die een ontsteking opruimen...ahum. Jullie verrichten nog eens werk wat ertoe doet meiden!! Vandaag lekker gegeten? En weer een feestje gevierd: graduation? Misschien dat we nog van je lezen, in het andere geval: sterkte met afscheid nemen Loes en een goede veilige thuisreis gewenst. Met een beetje mazzel schijnt ook hier dan weer de zon, want nat hebben weer zat gehad. -
15 Juni 2009 - 20:13
Jule:
Hee loes,
Wat fijn om weer een verhaal van je te lezen!Echt supergoed dat je daar ook zo veel kunt betekenen voor het ziekenhuis met het geld dat je hebt opgehaald. Het moet trouwens ook wel heerlijk zijn dat je nu een beetje je eigen gang kunt gaan. En natuurlijk zelfs uitleg kunt geven aan andere studenten!Leuk lijkt me.
Loes geniet er nog maar even van en kom maar heeel snel naar huis!
XX -
15 Juni 2009 - 20:36
Pa:
Wat een lang verhaal Loes, intussen een hele bak kersen leeggevreten. Fijn te lezen dat je zo tevreden bent over je stageplaats. Ideaal om eea te leren. Dicht bij de basis op de grens van leven en dood. Toch weer een flinke dosis voor je rugzakje waar je mee door het leven kunt.
Gisteren naar Doll Weekend geweest in Spoordonk. Regen, blubber en vooral veel bier. Dat is waarschijnlijk het verschil met Sunyani. Wij zien erg uit naar jullie terugkomst. Het heeft nu wel lang genoeg geduurd.
Sterkte met het afreizen en vooral het afscheid nemen.
Groet Pa. -
16 Juni 2009 - 09:29
Maaike:
Met ons pap eens, lang genoeg geduurd!
En natuurlijk met de rest eens, genoten van je verhalen!!
Tot volgende week!! :D:D XXX -
16 Juni 2009 - 10:46
Jet:
sooo loes! wat een gigantisch verhaal! maar blijft leuk om te lezen! wat goed, die veranderingen die jullie daar teweeg hebben gebracht, ik weet zeker dat jullie met een voldaan gevoel het land kunnen verlaten! echt super loes!
en speciaal voor jou wil ik in Meijel best mijn eten met mijn handen eten hoor ;)
xx -
16 Juni 2009 - 13:00
Lotte:
Wow Loes!
Echt super waardevol dat je al die ervaringen op kunt doen & daar echt iets kunt betekenen! Knap. Ik bekijk vol bewondering je verhalen en foto's, daar zul je nog lang andere mensen mee kunnen inspireren.. mij in ieder geval! ;)
Succes met de laatste kriebels en tot in Nederland!
xx. -
16 Juni 2009 - 15:40
Goeleke:
Loes, net wat iedereen al zegt heb ook ik weer echt genoten van je verhaal. Wat goed wat jullie allemaal hebben gedaan met het geld, daar hebben jullie heel wat mensen mee geholpen en plezier mee gedaan!! Het was me dit keer wel een erg lange, maar ondanks dat sta ik soms nog te kijken van hoe anders dat het er daar aan toe gaat. Ik denk dat het aftellen nu wel echt begonnen is en kijken wij er hier in Nederland ook weer erg naar uit jou te zien, je verhalen en avonturen te horen en je foto's te bewonderen!! Geniet nog van je allerlaatste dagen in het mooie en spannende Ghana. Tot misschien nog het laatste verhaaltje en anders veel succes en plezier met het afscheid nemen. Een goede reis en tot in Nederland.
Liefs xxx Goeleke -
16 Juni 2009 - 21:52
Anne:
Loes,
weer een super mooi verhaal om te lezen! je maakt daar iedere dag zo´n bijzondere dingen mee! echt super om je te volgen!
ik ben de dagen ook aan het aftellen voor je;)
kom maar weer gauw terug, XX Anne -
16 Juni 2009 - 21:56
Tom Van Ham:
Wat een levenservaring doe jij daar op Loes!!!!
Petje af hoe je er allemaal mee omgaat. Deze indrukken neemt niemand je nog af.
Ik vind het boeiend om te lezen en denk dat ze hopen dat er snel weer Loeskes en Merles komen assisteren in Ghana. Nog veel genieten van de laatste loodjes, en heel veel succes met het afscheid nemen en de terugreis. Groeten van de Hammetjes. -
20 Juni 2009 - 21:15
Dennis:
Wat een teksten... wat kun jij schrijven zeg! Super ben wel even bezig om weer bij te lezen. Gaaf dat je echt iets kunt betekenen voor die mensen. Lijkt me wel weer leuk je een keer te zien hoor!!!
-
21 Juni 2009 - 15:40
Linda Van Tilburg:
Jij hebt echt zoveel gezien Loes!!! Niet normaal!!
Geniet van je laatste weekjes en geniet ook van de tijd in Holland. Het is dan een week even heeeel bijzonder wat wij hier allemaal hebben, daarna is het weer gewoon.
Kei goed werk gedaan!!
Groetjes Linda
-
21 Juni 2009 - 20:27
Malou:
JAAAA :D! Ons Loesje is weer bijna thuis :D!! -
22 Juni 2009 - 11:15
Janine:
Loesssss!!! Nog maar 3 daagjes & dan komt de obruni weer thuis! Tijd om weer eens flink bij te kletsen....
Wat een verbeterprojecten allemaal hé! Echt super goed!!
Geniet nog van de laatste daagjes! X -
23 Juni 2009 - 10:54
Jildou:
Hee!
Ziet ernaar uit dat jullie goed bezig zijn geweest. En wat eng om weer naar huis te gaan? Ik moet eerlijk zeggen dat het allemaal helemaal niet zo raar was als dat ik dacht. ;) Nederland is zoals je altijd al gewend was.
Had trouwens gesmst naar Merle, maar niet gehad denk ik? Succes met de terugreis enzo! Ook voor Merle! ;)
Liefs, !
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
