Eerste dagen stage!

Hallooo!!

So eerste weekje hier in het Holy Family Hospital zit er weer op!
Merle is dinsdag begonnen op de kinderafdeling, ik op de medische afdeling.
Op deze afdeling waren in totaal 17 bedden en er was nog een apart gebouwtje met 5 bedden voor tuberculose patiënten. De eerste dag wilde ik vooral veel zien van de afdeling en meekijken. We begonnen met de medicijnenronde. Bij elk bed zit (bijna) altijd wel een familielid. De verpleegkundige tekent de medicijnen af en geeft deze aan het familielid, zodat deze ze kan geven aan de patiënt. Het viel me op dat de verpleegkundige heel erg weinig contact heeft met de patiënten. Ook de verzorging wordt gedaan door de familie.
Er waren twee kamertjes waar maar één bed in stond, waarom dat is me eigenlijk nog een beetje onduidelijk. Op een kamertje lag een meisje van, volgens mij 15 jaar of zo. Ik weet niet wat ze had, ze had erg schokkende ademhaling toen we daar de medicatie kwamen brengen. De verpleegkundige deed er verder niets mee.
De moeder liep wat ongeduldig heen en weer, zei wat tegen de verpleegkundigen. De posen tussen de ademhaling werden steeds langer. Rond half 10 rende de vrouw gillend naar buiten, ze werd helemaal hysterisch. Het meisje was overleden. Hm schrik! In Nederland nog nooit zoiets meegemaakt en dan nu hier, meteen mijn eerste stage dag. Dat was wel even slikken. Het leek de verpleegkundigen of niemand iets te doen, alleen de moeder toonde emotie. Er werd geen enig medeleven getoond. Nog niet eens een schouderklopje of iets dergelijks, wat we hier in Nederland toch op z’n minst zouden doen! Ook hoe ze het kind aflegde vond ik nogal respectloos. Heel raar en vreemd om te zien!
Goed begin was het voor mij dus niet echt. Verder de dag deden ze niet erg veel. De familie zorgt ook voor het eten van de patiënten, dus daar hoeven wij ook niets aan te doen. Af en toe werd er een infuusnaaldje verwisselt, wanneer de patiënt aangaf dat deze niet goed zat.
Er liep nog iemand in een blauwe jurk rond, wat haar functie is weet ik niet echt. Zei verzorgde de wonden van de patiënten.
De tweede dag was eigenlijk wat rustig. Ik was niet zo lekker, werd ’s nachts wakker met buikpijn en had niet goed geslapen. Eigenlijk heel de dag een beetje buikpijn gehad. Zullen m’n darmen wel zijn denk ik!
Merle heeft volgens mij wel wat meer begeleiding gehad op haar afdeling. (merlevanspreuwel.waarbenjij.nu) Ze kreeg zelfs een bijbel mee naar huis, moest ze maar eens goed door nemen.

Ik vind het moeilijk om hun te volgen. Qua cultuur maar ook qua taal. Ze praten onderling op zich wel veel in het Engels, maar dan wel veel binnensmonds dus is het nog goed concentreren op wat ze nu zeggen. Met de patiënten wordt er alleen maar Twi’s gepraat. Dat is de lokale taal, waar ik dus helemaal niets van snap!
Mijn Engels is ook niet op z’n best en ik vind het dus ook moeilijk om vragen te stellen. Bang dat ze mij niet begrijpen en bang dat ik hun niet begrijp. Maar dat zal hopelijk wel steeds beter gaan.
De afdeling is ook zo verschillend dan met in Nederland. Ze hebben er helemaal geen computers. De dossiers van de patienten zijn maar wat losse gekreukelde blaadjes. Aan het bed is ook geen een techinisch aparatuur te vinden!

Gisternacht had ik nog steeds last van buikpijn en weer niet goed geslapen. (Heb hier nog nauwelijks een nacht goed doorgeslapen, wat een herrie steeds. Om 4 uur laat er al een Moskee luid en duidelijk van zich horen..) ’s Morgens was het niet veel beter, dus bleef maar een dagje thuis. Op aandringen van s pap toch maar naar een arts gegaan die op Merle d’r afdeling was. Hij heeft even gekeken en gevoelt aan mijn buik, maar hij kon gelukkig niets ernstigs zien! Pfieuw, dat vond ik wel een opluchting om te horen, want ik was stiekem toch wel een beetje bang. De arts heeft me wat pijnmedicatie voorgeschreven, die toch wel redelijk helpen.
Gister nog een lekker dagje rustig gedaan. Wanneer ik stilzat had ik nergens last van, maar moest niet te veel doen;). Vannacht voor de eerste keer heerlijk geslapen! Gelukkig niet meer wakker geworden van de buikpijn en nu gaat het ook stukke beter!!! Al is m’n stoelgang nog niet wat het geweest is, mijn buikpijn is in ieder geval stukke minder!!
Vanmiddag gaan we nog even naar de markt. In Techiman hebben ze de grootste groentemarkt van heel Ghana. Deze hebben we nog niet gevonden, maar wellicht wil onze goedwillige fietslenende buurman ons wel meenemen. Hij heeft onze fiets inmiddels al wel teruggebracht. Hij had graag gewild dat hij de fiets bij zijn thuis had staan en dat wij hem konden halen wanneer we hem nodig hadden, dat hebben we toch vriendelijk omgedraaid! (Alhoewel hij nu weer niet bij ons staat!)
Woensdagavond zou hij ons eigenlijk ook meenemen naar een soort van gospelkerk, maar omdat ik niet lekker was hebben we dat maar afgezegd. We zitten hier nog lang genoeg, dus dat komt een ander keer wel weer!
Straks willen we ook nog even kijken of we ons eerste tripje kunnen plannen voor morgen. We willen naar de Kintampo Falls gaan, hier zal ik jullie in het volgend verhaaltje meer over vertellen!
Maandag begint er weer een nieuwe stageweek voor ons. ’s Morgens gaan we naar Rita, onze stagebegeleidster hier. Merle wil nog een weekje op de kinderafdeling kijken, zodat ze daar meer kan zien. Ik hoef, ondanks dat ik maar 2 dagen mee heb kunnen kijken, niet perse langer op de medical ward te blijven. Het personeel legde me niet erg veel uit en was ook niet zo bereidwillig om me mee te nemen leek wel, en omdat ik zelf ook niet veel durfde te vragen heb ik niet zo gek veel gezien. Misschien ook wel doordat het meisje dat overleden was, trekt deze afdeling me niet echt. Ik weet het niet. Probeer maandag gewoon op een andere afdeling, weet nog niet precies welke.
Fijn weekend allemaal!
xxxxx