Kumasii en kersverse babies!! :)
Door: Loes
Blijf op de hoogte en volg Loes
09 Februari 2009 | Ghana, Techiman
Haaa iedereen!!
Hoe is het in Brabant?? Alle kleren voor carnaval al klaar hangen? Heb vernomen dat het weer flink vriest/gaat vriezen daar? Lekker schaatsen!! Stuur maar een vleugje koude wind hierheen! Zal wel lekker zijn af en toe;). We hebben hier onze eerste regen ook al gehad! En hard! Verschillende keren zelfs. Begint het eerst enorm hard te waaien en vervolgens komt de regen, onweer en bliksem. Knalt lekker hard hier! Het koelt dan wel eventjes af, maar dat duurt niet zo erg lang. En als we geluk hebben blijven de lampen gewoon aan en valt het stroom niet uit… Maar ag, we mogen niet klagen..
Vorige week vrijdag hebben we na het verhaaltje op de site te hebben gezet de trotro richting Kumasi genomen. Gelukkig dat de ramen zo wijd open konden, zodat het goed kon luchten;). De weg was volgens mij net nieuw, er zaten deze keer nauwelijks gaten in de weg.
Na een rit van zo’n 2 uur kwamen we aan in Kumasi. Het was er erg druk met mensen die van alles wilde verkopen, maar dan ook echt van álles! Het was er druk en benauwd. We zijn er ook niet erg lang gebleven, maar meteen opzoek gegaan naar een taxi die ons naar de bank kon brengen, waar we eigenlijk toch voor naar Kumasi waren gegaan. We waren niet van plan om echt iets te ondernemen in deze stad, omdat Merle niet echt lekker was/is. Nadat we hadden gepind en gegeten hadden konden we dus weer terug naar huis. Maar oh, als Merle er toch niet bij was, waren we een grote pot met Nutella misgelopen! We kwamen een supermarkt tegen, en niet zo kleine ook niet (naja, ze zijn nog steeds niets vergeleken met Nederland maargoed)! Wat kan een pot Nutella en een pot pindakaas toch wonderen verrichten. Werd er echt helemaal blij van! Meteen de grootste pot Nutella maar genomen, waar we genoeg voor hadden betaald maar dat doet er niet toe.
Als twee tevreden meisjes konden we terug naar Techiman vertrekken!
Weer in de trotro, voorin. De raam stond open, maar kon (helaas) niet dicht, dat hendeltje was er vanaf… Rond 20u waren we, bijna zwart van het zand, terug in Techiman. We hadden dus een stuk in het donker gereden. Best akelig! Iedereen heeft groot licht aan, als ze al licht hebben. Er lopen steeds mensen langs de wegen die je maar amper ziet, kunnen zij ook niets aan doen maartoch. Geen een lantarenpaal langs de weg. Als er maar op z’n tijd getuutert wordt kan er niets gebeuren;).
Vorige week zaterdag en zondag hebben we het erg rustig aangedaan. Onder het genot van een boekje, met onze voeten in een bak met koud water, was het nog redelijk uit te houden buiten. Ook maar eens geprobeerd wat te verkleuren.
Kwam onze lieftallige buurman nog even buurten, hebben bij hem maar meteen kaartjes besteld voor komende zondag. Er schijnt dan in Kumasi een grote wedstrijd te zijn tussen de twee grootste voetbalclubs in Ghana. Soort Ajax-PSV wedstrijd. In Nederland nog nooit een wedstrijd meegemaakt, maar daar hoeven ze hier niets van af te weten;). Zondag dus maar weer naar Kumasi!
Vorige week maandag ben ik begonnen op de kinderafdeling, waar Merle de afgelopen twee weken heeft gestaan. Had dus al wel het een en ander van haar gehoord, wist dus ook al wel een beetje wat ik moest verwachten.
Maandagmorgen toen ik de afdeling opkwam was het even zoeken naar de kinderen. Er lag bijna geen kind meer op de afdeling. Even later bleek dat de moeders de kinderen aan het verzorgen waren, na een half uurtje was het dan ook weer druk met moeders en (huilende/krijsende) kinderen. Leven in de brouwerij!!
De begeleiding was de eerste dag niet alles. Er werd amper iets tegen mij gezegd, en dan ben ik ook niet iemand die meteen honderduit gaat verhalen vertellen of dingen vragen. Heb dus eerste dag ook netjes m’n mond gehouden. Vanaf de tweede dag toch maar anders aangepakt en wat meer vragen gesteld. Ze hielpen me dan ook wel beter en waren ook wel bereid iets uit te leggen.
De afdeling bestaat uit een grote zaal met zo’n 20 a 30 bedden. Hier wordt geen onderscheidt gemaakt tussen een meisjeskant of jongetjeskant. Het is er erg druk met moeders, vaders, zussen, broers. De medicatie wordt vrijwel allemaal in vloeibare vorm gegeven. Ouders geven deze aan de kinderen. Rond ’n uur of 12 worden er dekentjes/doeken stof op de grond gelegd en zodat er een middagdutje kan plaatsvinden. Privacy voor de kindertjes is er nauwelijks aanwezig, maar joh, waarvoor is dat nodig? Hup, kind over de schoot, broekje omlaag en doekje wat rondom de billen zit verwisselen. En ag, wat maakt het dan ook uit, als het kind honger heeft hang ik toch gewoon even mijn borst buiten mijn jurk…
Veel te zien op de afdeling, zowel de ziektebeelden als de verschillende mensen die er rondlopen, hangen, zitten, slapen.
Op deze afdeling liggen twee meisjes met brandwonden, waar ik eerder over had verteld. Had ze al gezien toen we de rondleiding in het ziekenhuis kregen. Van Merle had ik al gehoord dat de meisjes erg veel pijn hadden en het niet altijd door het personeel gewaardeerd werd als ze gingen roepen tijdens de zorg. Maar oh, heb weer m’n ogen uitgekeken! Het eerste meisje dat werd verzorgd had heel haar hoofd, armen en benen verbrand. Nog redelijk respectvol werden de wonden verzorgd. Het meisje krijste het wel uit van de pijn, maar het was achteraf nog bijna niets vergeleken met het tweede meisje wat werd verzorgd. Kan moeilijk uitleggen hoe het eraan toeging. Wil het haast niet eens uitleggen. Het meisje weerde de zorg af, en wou niet dat de grote brandwond over haar gehele rug werd verzorgd. Dit kon de verpleegkundige niet goed hebben en gaf het meisje een tik op haar arm. Ik zag gewoon de angst en pijn bij het meisje in haar ogen. Ze vroeg steeds iets aan mij, maar in het Twi’s dus ik verstond het niet. Ik wilde haar graag helpen, troosten of op z’n minst geruststellen, maar wist niet hoe!
Toen het meisje nog meer tegenstribbelde werd ook de verpleegkundige hardhandiger en moesten ze op een gegevenmoment haar met z’n 3e vasthouden. Erg naar, hoe ze hier mee omgingen! Kreeg er een brok van in m’n keel!
Doordat het meisje de zorg zo erg afweert kunnen de wonden ook niet goed verzorgd worden. Gelukkig is niet elke verpleegkundige het zelfde en gaan ze hier niet allemaal hetzelfde mee om! De vervelende wondzorg wordt wel elke dag gedaan, in tegenstelling met de wondzorg op de surgical ward. Deze wonden zagen er ook wel een stuk schoner uit. Ze leken ook goed te genezen, wat dan wel weer goed deed om te zien!
Die brandwonden trekken me niet zo, zoals je misschien wel uit m’n verhalen kunt opmaken;). Je zult mij in de toekomst ook niet snel tegenkomen als verpleegkundige in een brandwondencentrum denk ik zo.
Na 11uur is de medicatie uitgedeeld en zijn de nodige wonden verzorgd. Maandag was het nog redelijk druk met verschillende opnames. Kinderen worden bij opname op een bank gelegd en krijgen (standaard) een infuusnaaldje in.
De andere dagen was het niet zo druk met opnames of dergelijke, en is het echt wachten totdat de middagploeg er is. TV kijken, dutje doen, het kan allemaal!
Woensdag kwam er iemand voorlichting geven. Ik kon er niets van verstaan maar het was wel mooi om te zien hoe aandachtig alle moeders luisteren! Even later kwam de pastoor ook nog zijn zegje doen en was er al veel goeds gedaan die dag.
Merle heeft vorige week op de surgical ward mee gekeken, waar ik vorige week stond. Ze vertelde me dat het meisje met die enorme decubitus- en brandwonden was overleden. Het klinkt misschien hard, maar ik denk dat het zo beter voor haar is…
Vorige week maandag zijn we toch maar een arts op gaan zoeken, omdat Merle zich nog steeds niet zo lekker voelde. We kwamen Rita toevallig tegen, die ons naar een arts heeft gebracht. De dokter had spreekuur, er zaten misschien wel 20 mensen te wachten, maar als Rita ons daar brengt hebben wij voorrang. Hm, beetje ongemakkelijk maar oké. Er waren 2 doktoren aanwezig in het hokje, en ook twee patiënten. Merle en een andere, privacy? Mwa, niet nodig toch? Merle kreeg wat medicatie voorgeschreven die we bij de apotheek op moesten halen, laat het ziekenhuis nou toch 3 apotheken hebben! Wij naar apotheek 1, werden naar de administratie gestuurd omdat er nog geen prijs bij stond. Wij naar de administratie, werden we naar de baas van administratie gestuurd omdat hij een briefje kon schrijven zodat Merle niet voor de medicatie hoefde te betalen. Op naar apotheek 2. Ho, eerst Merle even in laten schrijven. Kreeg ze een mooi dossier mee en een kaartje/papiertje met haar gegevens (ponsplaatje??). Ze is nu officieel patiënt van het Holy Family Hospital. Na, ik ondertussen maar snel wat eten gaan halen, want t dreigde te gaan onweren. Kom ik terug, staat Merle al op me te wachten, zonder medicijnen. Hadden ze niet! Volgende dag maar de arts aanspreken die de medicatie heeft voorgeschreven, die doet toch z’n doktersronde op de surgicalward. Nu heeft Merle alsnog (bijna) al haar medicatie.
Afgelopen vrijdag zijn we naar Boabeng-Fiema Monkey Sanctuary geweest. Een hele mond vol, het is een dorpje hier dicht in de buurt, waar veel apen zijn. Zien we eens een keer wat grotere beesten!
Het was heel mooi! Mooie natuur en leuke beesten. We hadden helaas geen bananen ofzo bij, maar andere mensen hadden dat wel. Daardoor kwamen de apen echt naar je toe en aten ze zelfs uit je hand! Heel leuk om te zien! Zaterdag hebben we het rustig aangedaan en zondag zijn we weer naar Kumasi geweest voor DE voetbalmatch..
Nou dat was een hele belevenis! De buurman zei dat hij kaartjes voor ons had geregeld, maar om een een of andere reden had hij ze nog niet. Die waren achter de poort. Maar omdat we de obruni’s zijn kon hij het wel even fixen. We moesten wel even wachten, maar we hoefde ons niet te vervelen. De ene ambulance na de ander die naar binnen of buiten kwam rijden. Nog een paar brandweerauto’s erbij en nog wat mensen die naar buiten werden gedragen... wat hadden we er ineens veel zin in..
Voordat we nog eens binnenwaren was ook nog een gedoe, maar we waren er! Een overvol stadion met ruige kerels, fel in de zon. Pff warm! Na de eerste helft te hebben gezien, vonden we het eigenlijk wel genoeg en zijn we er vandoor gegaan. Met de gedachten dat al die mensen tegelijk het stadion uitmoesten en wij daar als obrunimeisjes tussen zouden lopen/hangen, leek ons dat wel net zo verstandig. Op straat zagen we veel mensen naar de radio luisteren. Leuk om te zien wanneer ze scoorden!
Het was een hele ervaring, maar mwa, niet voor herhaling vatbaar;).
Vandaag ben ik begonnen op de kraamafdeling. Allemaal kersverse babies!! Super lief!!
Er liggen hier vrouwen die zwanger zijn en ziek zijn, vrouwen die een keizersnede hebben en vrouwen die in het ziekenhuis zijn bevallen. Die laatste groep vrouwen blijven 12 tot 24 uur dus dat zijn elke dag weer nieuwe patienten.
Het is geen afdeling waar verpleegkundigen werken, alleen verloskundigen en dat ben ik natuurlijk niet. Misschien dat ik daarom woensdag en donderdag op de verloskamers wil kijken, dan heb ik dat toch gezien en er niet al te veel tijd aan ‘verspeeld’. Kan ik deze week kijken of ik goed heb gekozen om verpleegkunde te doen of dat ik niet beter verloskunde kon gaan doen...
We zullen zien, vandaag was in ieder geval al heel leuk en ik ze lieten me ook vanalles zien en doen!!
Dit weekend hebben we nog niet echt plannen, maar die gaan er vast wel komen! Hou jullie op de hoogte! Heeeeeeeel veel groetjes vanuit het mooie Ghana!!! xxx
Ps. Ik heb hier lege cd’s gekocht om foto’s op te zetten. K zal deze zo snel mogelijk naar thuis sturen, zodat zij de foto’s op m’n site kunnen zetten!
Hoe is het in Brabant?? Alle kleren voor carnaval al klaar hangen? Heb vernomen dat het weer flink vriest/gaat vriezen daar? Lekker schaatsen!! Stuur maar een vleugje koude wind hierheen! Zal wel lekker zijn af en toe;). We hebben hier onze eerste regen ook al gehad! En hard! Verschillende keren zelfs. Begint het eerst enorm hard te waaien en vervolgens komt de regen, onweer en bliksem. Knalt lekker hard hier! Het koelt dan wel eventjes af, maar dat duurt niet zo erg lang. En als we geluk hebben blijven de lampen gewoon aan en valt het stroom niet uit… Maar ag, we mogen niet klagen..
Vorige week vrijdag hebben we na het verhaaltje op de site te hebben gezet de trotro richting Kumasi genomen. Gelukkig dat de ramen zo wijd open konden, zodat het goed kon luchten;). De weg was volgens mij net nieuw, er zaten deze keer nauwelijks gaten in de weg.
Na een rit van zo’n 2 uur kwamen we aan in Kumasi. Het was er erg druk met mensen die van alles wilde verkopen, maar dan ook echt van álles! Het was er druk en benauwd. We zijn er ook niet erg lang gebleven, maar meteen opzoek gegaan naar een taxi die ons naar de bank kon brengen, waar we eigenlijk toch voor naar Kumasi waren gegaan. We waren niet van plan om echt iets te ondernemen in deze stad, omdat Merle niet echt lekker was/is. Nadat we hadden gepind en gegeten hadden konden we dus weer terug naar huis. Maar oh, als Merle er toch niet bij was, waren we een grote pot met Nutella misgelopen! We kwamen een supermarkt tegen, en niet zo kleine ook niet (naja, ze zijn nog steeds niets vergeleken met Nederland maargoed)! Wat kan een pot Nutella en een pot pindakaas toch wonderen verrichten. Werd er echt helemaal blij van! Meteen de grootste pot Nutella maar genomen, waar we genoeg voor hadden betaald maar dat doet er niet toe.
Als twee tevreden meisjes konden we terug naar Techiman vertrekken!
Weer in de trotro, voorin. De raam stond open, maar kon (helaas) niet dicht, dat hendeltje was er vanaf… Rond 20u waren we, bijna zwart van het zand, terug in Techiman. We hadden dus een stuk in het donker gereden. Best akelig! Iedereen heeft groot licht aan, als ze al licht hebben. Er lopen steeds mensen langs de wegen die je maar amper ziet, kunnen zij ook niets aan doen maartoch. Geen een lantarenpaal langs de weg. Als er maar op z’n tijd getuutert wordt kan er niets gebeuren;).
Vorige week zaterdag en zondag hebben we het erg rustig aangedaan. Onder het genot van een boekje, met onze voeten in een bak met koud water, was het nog redelijk uit te houden buiten. Ook maar eens geprobeerd wat te verkleuren.
Kwam onze lieftallige buurman nog even buurten, hebben bij hem maar meteen kaartjes besteld voor komende zondag. Er schijnt dan in Kumasi een grote wedstrijd te zijn tussen de twee grootste voetbalclubs in Ghana. Soort Ajax-PSV wedstrijd. In Nederland nog nooit een wedstrijd meegemaakt, maar daar hoeven ze hier niets van af te weten;). Zondag dus maar weer naar Kumasi!
Vorige week maandag ben ik begonnen op de kinderafdeling, waar Merle de afgelopen twee weken heeft gestaan. Had dus al wel het een en ander van haar gehoord, wist dus ook al wel een beetje wat ik moest verwachten.
Maandagmorgen toen ik de afdeling opkwam was het even zoeken naar de kinderen. Er lag bijna geen kind meer op de afdeling. Even later bleek dat de moeders de kinderen aan het verzorgen waren, na een half uurtje was het dan ook weer druk met moeders en (huilende/krijsende) kinderen. Leven in de brouwerij!!
De begeleiding was de eerste dag niet alles. Er werd amper iets tegen mij gezegd, en dan ben ik ook niet iemand die meteen honderduit gaat verhalen vertellen of dingen vragen. Heb dus eerste dag ook netjes m’n mond gehouden. Vanaf de tweede dag toch maar anders aangepakt en wat meer vragen gesteld. Ze hielpen me dan ook wel beter en waren ook wel bereid iets uit te leggen.
De afdeling bestaat uit een grote zaal met zo’n 20 a 30 bedden. Hier wordt geen onderscheidt gemaakt tussen een meisjeskant of jongetjeskant. Het is er erg druk met moeders, vaders, zussen, broers. De medicatie wordt vrijwel allemaal in vloeibare vorm gegeven. Ouders geven deze aan de kinderen. Rond ’n uur of 12 worden er dekentjes/doeken stof op de grond gelegd en zodat er een middagdutje kan plaatsvinden. Privacy voor de kindertjes is er nauwelijks aanwezig, maar joh, waarvoor is dat nodig? Hup, kind over de schoot, broekje omlaag en doekje wat rondom de billen zit verwisselen. En ag, wat maakt het dan ook uit, als het kind honger heeft hang ik toch gewoon even mijn borst buiten mijn jurk…
Veel te zien op de afdeling, zowel de ziektebeelden als de verschillende mensen die er rondlopen, hangen, zitten, slapen.
Op deze afdeling liggen twee meisjes met brandwonden, waar ik eerder over had verteld. Had ze al gezien toen we de rondleiding in het ziekenhuis kregen. Van Merle had ik al gehoord dat de meisjes erg veel pijn hadden en het niet altijd door het personeel gewaardeerd werd als ze gingen roepen tijdens de zorg. Maar oh, heb weer m’n ogen uitgekeken! Het eerste meisje dat werd verzorgd had heel haar hoofd, armen en benen verbrand. Nog redelijk respectvol werden de wonden verzorgd. Het meisje krijste het wel uit van de pijn, maar het was achteraf nog bijna niets vergeleken met het tweede meisje wat werd verzorgd. Kan moeilijk uitleggen hoe het eraan toeging. Wil het haast niet eens uitleggen. Het meisje weerde de zorg af, en wou niet dat de grote brandwond over haar gehele rug werd verzorgd. Dit kon de verpleegkundige niet goed hebben en gaf het meisje een tik op haar arm. Ik zag gewoon de angst en pijn bij het meisje in haar ogen. Ze vroeg steeds iets aan mij, maar in het Twi’s dus ik verstond het niet. Ik wilde haar graag helpen, troosten of op z’n minst geruststellen, maar wist niet hoe!
Toen het meisje nog meer tegenstribbelde werd ook de verpleegkundige hardhandiger en moesten ze op een gegevenmoment haar met z’n 3e vasthouden. Erg naar, hoe ze hier mee omgingen! Kreeg er een brok van in m’n keel!
Doordat het meisje de zorg zo erg afweert kunnen de wonden ook niet goed verzorgd worden. Gelukkig is niet elke verpleegkundige het zelfde en gaan ze hier niet allemaal hetzelfde mee om! De vervelende wondzorg wordt wel elke dag gedaan, in tegenstelling met de wondzorg op de surgical ward. Deze wonden zagen er ook wel een stuk schoner uit. Ze leken ook goed te genezen, wat dan wel weer goed deed om te zien!
Die brandwonden trekken me niet zo, zoals je misschien wel uit m’n verhalen kunt opmaken;). Je zult mij in de toekomst ook niet snel tegenkomen als verpleegkundige in een brandwondencentrum denk ik zo.
Na 11uur is de medicatie uitgedeeld en zijn de nodige wonden verzorgd. Maandag was het nog redelijk druk met verschillende opnames. Kinderen worden bij opname op een bank gelegd en krijgen (standaard) een infuusnaaldje in.
De andere dagen was het niet zo druk met opnames of dergelijke, en is het echt wachten totdat de middagploeg er is. TV kijken, dutje doen, het kan allemaal!
Woensdag kwam er iemand voorlichting geven. Ik kon er niets van verstaan maar het was wel mooi om te zien hoe aandachtig alle moeders luisteren! Even later kwam de pastoor ook nog zijn zegje doen en was er al veel goeds gedaan die dag.
Merle heeft vorige week op de surgical ward mee gekeken, waar ik vorige week stond. Ze vertelde me dat het meisje met die enorme decubitus- en brandwonden was overleden. Het klinkt misschien hard, maar ik denk dat het zo beter voor haar is…
Vorige week maandag zijn we toch maar een arts op gaan zoeken, omdat Merle zich nog steeds niet zo lekker voelde. We kwamen Rita toevallig tegen, die ons naar een arts heeft gebracht. De dokter had spreekuur, er zaten misschien wel 20 mensen te wachten, maar als Rita ons daar brengt hebben wij voorrang. Hm, beetje ongemakkelijk maar oké. Er waren 2 doktoren aanwezig in het hokje, en ook twee patiënten. Merle en een andere, privacy? Mwa, niet nodig toch? Merle kreeg wat medicatie voorgeschreven die we bij de apotheek op moesten halen, laat het ziekenhuis nou toch 3 apotheken hebben! Wij naar apotheek 1, werden naar de administratie gestuurd omdat er nog geen prijs bij stond. Wij naar de administratie, werden we naar de baas van administratie gestuurd omdat hij een briefje kon schrijven zodat Merle niet voor de medicatie hoefde te betalen. Op naar apotheek 2. Ho, eerst Merle even in laten schrijven. Kreeg ze een mooi dossier mee en een kaartje/papiertje met haar gegevens (ponsplaatje??). Ze is nu officieel patiënt van het Holy Family Hospital. Na, ik ondertussen maar snel wat eten gaan halen, want t dreigde te gaan onweren. Kom ik terug, staat Merle al op me te wachten, zonder medicijnen. Hadden ze niet! Volgende dag maar de arts aanspreken die de medicatie heeft voorgeschreven, die doet toch z’n doktersronde op de surgicalward. Nu heeft Merle alsnog (bijna) al haar medicatie.
Afgelopen vrijdag zijn we naar Boabeng-Fiema Monkey Sanctuary geweest. Een hele mond vol, het is een dorpje hier dicht in de buurt, waar veel apen zijn. Zien we eens een keer wat grotere beesten!
Het was heel mooi! Mooie natuur en leuke beesten. We hadden helaas geen bananen ofzo bij, maar andere mensen hadden dat wel. Daardoor kwamen de apen echt naar je toe en aten ze zelfs uit je hand! Heel leuk om te zien! Zaterdag hebben we het rustig aangedaan en zondag zijn we weer naar Kumasi geweest voor DE voetbalmatch..
Nou dat was een hele belevenis! De buurman zei dat hij kaartjes voor ons had geregeld, maar om een een of andere reden had hij ze nog niet. Die waren achter de poort. Maar omdat we de obruni’s zijn kon hij het wel even fixen. We moesten wel even wachten, maar we hoefde ons niet te vervelen. De ene ambulance na de ander die naar binnen of buiten kwam rijden. Nog een paar brandweerauto’s erbij en nog wat mensen die naar buiten werden gedragen... wat hadden we er ineens veel zin in..
Voordat we nog eens binnenwaren was ook nog een gedoe, maar we waren er! Een overvol stadion met ruige kerels, fel in de zon. Pff warm! Na de eerste helft te hebben gezien, vonden we het eigenlijk wel genoeg en zijn we er vandoor gegaan. Met de gedachten dat al die mensen tegelijk het stadion uitmoesten en wij daar als obrunimeisjes tussen zouden lopen/hangen, leek ons dat wel net zo verstandig. Op straat zagen we veel mensen naar de radio luisteren. Leuk om te zien wanneer ze scoorden!
Het was een hele ervaring, maar mwa, niet voor herhaling vatbaar;).
Vandaag ben ik begonnen op de kraamafdeling. Allemaal kersverse babies!! Super lief!!
Er liggen hier vrouwen die zwanger zijn en ziek zijn, vrouwen die een keizersnede hebben en vrouwen die in het ziekenhuis zijn bevallen. Die laatste groep vrouwen blijven 12 tot 24 uur dus dat zijn elke dag weer nieuwe patienten.
Het is geen afdeling waar verpleegkundigen werken, alleen verloskundigen en dat ben ik natuurlijk niet. Misschien dat ik daarom woensdag en donderdag op de verloskamers wil kijken, dan heb ik dat toch gezien en er niet al te veel tijd aan ‘verspeeld’. Kan ik deze week kijken of ik goed heb gekozen om verpleegkunde te doen of dat ik niet beter verloskunde kon gaan doen...
We zullen zien, vandaag was in ieder geval al heel leuk en ik ze lieten me ook vanalles zien en doen!!
Dit weekend hebben we nog niet echt plannen, maar die gaan er vast wel komen! Hou jullie op de hoogte! Heeeeeeeel veel groetjes vanuit het mooie Ghana!!! xxx
Ps. Ik heb hier lege cd’s gekocht om foto’s op te zetten. K zal deze zo snel mogelijk naar thuis sturen, zodat zij de foto’s op m’n site kunnen zetten!
-
09 Februari 2009 - 15:18
Karin Dekkers:
Spannend verhaal weer! Wat hebben wij het toch goed hier he...!
Nogmaals, geniet van die leerzame tijd daar en vergeet vooral niet wat je ziet! (de leuke maar vooral ook de minder leuke dingen).
x Karin -
09 Februari 2009 - 16:33
Anneke:
Heeey Loes,,
weer een heel verhaal zeg! Wel erg leuk en herkenbaar om te lezen.. Al veel huwelijksaanzoeken gehad;) en je telefoonnummer al 100 keer weg moeten geven? Nou geniet nog van het mooie Ghana en het mooie weer, ben stiekem wel een beetje jaloers op je(A)..
xx Anneke
-
09 Februari 2009 - 17:14
Simone F:
So, wat een verhaal zeg! Je hebt weer heel wat meegemaakt! Elke dag loop je weer tegen iets nieuws aan, leuke en minder leuke dingen.. Vind het écht knap dat je zo positief blijft denken! Ik zou er niet tegen kunnen, al die brandwonden, zieke kindjes etc. Maar het is wel leerzaam! Ondertussen even de hooligan uitgehangen?! ;) Maak er nog wat moois van daar & ik wacht met smart op je volgende verhaal! -
09 Februari 2009 - 17:15
Joost:
Ha, zusje!
Wat een verhalen weer!! Leuk om te lezen dat het goed gaat en dat je overal heen gaat om alles te kijken.. Ons Maaike en Bas zijn samen muziek aan't downloaden... Net een kippenhok daar, maar goed..
Gr Joost -
09 Februari 2009 - 17:27
Janine.:
Helemaal leuk je verhaal!! Fijn dat het ook goed op je stage gaat. Akkelig ja, die verzorging van die meisjes... Zo zie je meteen hoe je het dus later als beroepsvrouwtje NIET gaat doen.. over empathische houding gesproken ja;)
Leuk dat jullie al vanalles uitvreten buiten het ziekenhuis om. Zeker blijven doen, want er is al weer een maand om Luus!!!!!!! Wat gaat 't snel..
Wens Merle beterschap & toitoi!!!!!
XX -
09 Februari 2009 - 17:29
Maaike:
Hee tevreden meisjes! Zal eens onthouden dat jij te paaien bent voor een pot pindakaas ;)
Loes wow, ik krijg kippenvel van dat brandwondenverhaal! (en alle andere heftige hospital-story's!) Snap ik dat je daar een brok van in je keel krijgt, voor ons niet voor te stellen hoe dat er uit moet zien denk ik.. Petje af voor mijn little sister!!
XXX -
09 Februari 2009 - 17:32
Goeleke:
Hey Loes
Het is weer erg indrukwekkend om je verhaal te lezen. Je maakt veel mee, ziet veel en hoort veel. Beetje gewend aan de verschillen daar en hier, cultuur en omgang in het ziekenhuis? We zijn allemaal druk bezig met de carnavals jurkje en volgens mij ziet het er straks ook leuk uit. Niet allemaal hetzelfde de een net een andere kleur en patroon als de ander, maar heb er wel zin in. Nou meis het gaat je goed en tot snel weer!! Liefs xx -
09 Februari 2009 - 17:52
Maaike:
Een uur later! Loes, ik heb serieus GENOTEN van jouw mail.. Hahaha en heel hard hardop gelachen! Geweldig! Zal er een paar onbelangrijke details uithalen ;) en dan uitprinten voor de rest van de fam! :D -
09 Februari 2009 - 18:01
Maaike:
Een uur later! Loes, ik heb serieus GENOTEN van jouw mail.. Hahaha en heel hard hardop gelachen! Geweldig! Zal er een paar onbelangrijke details uithalen ;) en dan uitprinten voor de rest van de fam! :D -
09 Februari 2009 - 18:01
Tante See:
Tjonge Loes, wat kun je toch fijn vertellen, heel leuk om over jullie avonturen te lezen, dankjewel! Uiteindelijk word je toch geen voetbalfan, begrijp ik. Je verhalen over de verschillende afdelingen van het ziekenhuis geven me een duidelijk beeld van hoe het er daar aan toe gaat, erg interessant. 'k Blijf er toch trots op dat je verpleegkundige wilt zijn. 'k Ben nu al benieuwd hoe de verloskamers je gaan bevallen, nou ja, laat het bevallen maar aan de Ghanese vrouwen over..... -
09 Februari 2009 - 21:36
Renee:
Loesje, geweldig die verhalen :)! Leuk om weer is iets van je te horen, en 't mailtje was ook supergaaf!! Fijn dat er nu steeds wat meer uitgelegd moet worden, heel veel succes en ik kijk uit naar je volgende story!! xx -
10 Februari 2009 - 06:28
Je Mam:
Je houdt ons goed op de hoogte, met al je mails ik mag de verkorte versie ook lezen van ons maaik. Indrukwekkend. -
10 Februari 2009 - 18:51
Tante Nel:
hallo loes kan je s nacht toch goed slapen van al die dingen die je overdag mee maakt nu op de kraamafdeling en vorige week die kinderen met die brand wonden [verschikelijk]loes hou je taai de groetjes tante nel -
11 Februari 2009 - 13:09
Geertje:
Jeuh, weer een verhaaltje van Loes!
Ik kan nu alleen maar jaloers naar jouw berichtjes kijken. De opdracht in Ghana was helaas voor een andere opleiding! :(
Ik ga nu afstuderen in Venhorstcity.. Bijna hetzelfde, de weg ernaar toe is ook onbegaanbaar voor een routeplanner.. ;)
Heel veel pleziertjes op de kraamafdeling! Kijken hoe al die kleine blanke spruiten binnen een half uurtje zo bruin als .... zien! :) -
12 Februari 2009 - 16:36
Annee:
Loes!
wéér een mooi verhaal geschreven! je maakt iedere dag weer leuke dingen mee! haha grappig hoe blij je kunt zijn van een pot nutella en pindakaas!
Heel veel succes, en dat je nog veel ervaring op mag doen!
XX -
13 Februari 2009 - 09:37
Jany:
Hee Loes...
Ik weet niet of mijn sms terug aan is gekomen, dus bij deze ook nog bedankt voor je sms! Super lief dat je er aan gedacht hebt :)!!
Ik vind het super leuk om je verhalen te lezen. Lees dat je al veel gezien hebt daar.
Groetjes van hier thuis!
Kuss
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
