Midwife Loes???
Door: Loes
Blijf op de hoogte en volg Loes
13 Februari 2009 | Ghana, Techiman
Halloo iedereen!
We zitten er nu alweer ruim een maand, gaat snel!
De eerste drie weken hebben we erg veel indrukken opgedaan. Soms teveel. Wat we op straat en in het ziekenhuis zien is gewoon zo anders dan thuis, hier had ik toch wel even de tijd voor nodig om aan te wennen.
Maar nu we eenmaal goed gesetteld zijn, ons eigen stekkie ook ons eigen stekkie is, we de manier van werken in het ziekenhuis een beetje onder de knie krijgen en we voort gewend zijn om op straat nageroepen te worden, geniet ik er steeds meer van!!! Het is af en toe nog wel raar op kijken, maar daar geniet ik alleen maar van!
We hebben het maar goed hier. Rond 7u staan we meestal op, we nemen dan een lekker frisse/koude (maar heerlijke!) douche, ontbijtje en om 7.55u aanlopen (heerlijk, wonend op het terrein van het ziekenhuis..) om om 8u te beginnen. Rond 12u een short break en om 14u zijn we weer lekker thuis! Boekje lezen in de zon, wasje doen in de zon, spelletje doen in de zon. Ja, zo komen we de tijd wel door!
Als we op straat lopen, worden we al snel aangesproken. Ze vragen eerst hoe het met ons gaat en hoe we heten. Merle hebben ze nog geen een keer goed kunnen uitspreken. Wanneer ze mijn naam horen kijken ze een beetje raar, soms vragen ze dan nog tactisch naar hoe je het spelt en pas een iemand heeft durven vragen of mijn naam “like loser” was en een iemand die vroeg “loser in what”, tja ha ha… Wanneer ze mijn naam horen maken ze er ook geregeld Lucy van, naja, dat vind ik dan ook wel best.
Al snel vragen ze naar ons nummer, want dan kunnen we vrienden zijn. Sommige vragen of we een man hebben en of ze anders met ons willen trouwen. Ehm… naja, in dat geval hebben we toch maar een man thuis zitten die zogenaamd op ons wacht. Soms geloven ze het ook nog, dat is dan maar mooi meegenomen.
Soms kijken de Ghanezen ook van ons op. Wanneer we bijvoorbeeld met z’n tweeën op de fiets zitten, lachen ze ons uit/toe en wijzen ze ons na.
Verder gaat het met ons heel goed. De gezondheid van ons allebei is (weer) optimaal. Het
eten koken gaat ons steeds beter af. Steeds meer variatie en we hebben na het eten voort buikpijn van te veel eten in plaats van de eerste week, buikpijn van de honger! Als we met onze collega’s vertellen wat we eten, lachen ze ons wel uit. Ze snappen niet dat we geen pepers gebruiken, of in ieder geval niet zo veel als hun. Ook snappen ze niet waarom wij met mes en vork eten, als je met je handen eet gaat het toch veel sneller en dan is het toch veel lekkerder? Na, dan doe ik er maar wat langer over;). Maar qua eten komen in ieder geval niets tekort hier, lekker op z’n Hollands..
Afgelopen week heb ik met de midwifes meegelopen. Maandag en dinsdag heb ik op de kraamafdeling meegelopen. Die kleintjes blijven leuk! Woensdag en donderdag heb ik ervoor gekozen om naar de verloskamer te gaan. Omdat we toch op deze afdelingen niet voor een langere tijd kunnen gaan stage lopen, vond ik het een beetje verspeelde tijd om hier 2 weken aan te besteden…
De verloskamers, daar waar de nieuwe wezentjes ter wereld komen.
De verloskamers zien er erg schoon en wat meer westers uit dan de andere afdelingen. Je hebt hier aparte kamers met 3 of 4 bedden, dus ook wat meer privacy. Er zijn drie kamers waar de bevallingen plaatsvinden. De bevallingstafels zien en alle bedden zien er, net als de rest van het ziekenhuis niet al te proper uit.
Donderdag had ik alleen geen geluk. Er waren maar 2 vrouwen op de afdeling, waarvan het er niet naar uitzag dat ze voor 14u nog zouden bevallen! En dat terwijl het woensdag schijnbaar zo druk was, ze hadden toen wel 10 á 15 bevallingen gehad. Ik had donderdag dus zo heel de dag niets gedaan, beetje naar die vrouwen gekeken hoe ze omgingen met hun weeën, wat ook totaal verschillend was. Ze waren eigenlijk allebei in het zelfde ‘stadium’ (of hoe noem je zoiets in zo’n situatie?). Terwijl de een rustig lag te slapen en af en toe kreunde van de pijn, wist de ander zich geen houding te geven, kon niet blijven liggen, ze kon niet op een plaats blijven staan, dan ging ze weer op de grond ging liggen, dan weer een stukje lopen lopen. Volgens de midwifes stelde ze zich aan en kon ze in dit geval nog niet zo’n pijn hebben… Tja, volgens de dokter moest ze er niet zo’n ophef overmaken. Ze weet dat van het een het ander komt;).
Ondanks dat er niets te doen was heb ik me toch wel vermaakt met de midwifes en heb dus nog wel een gezellige middag gehad.
Vrijdag had ik gelukkig meer geluk! Het was nog geen half 10 of er waren al drie vrouwen bevallen! Ochtendspits… Ik werd van het ene kamertje naar het andere gestuurd. Gekleed in een groene jurk, rubberlaarzen aan en een groot schort voor zich, konden de midwifes aan de bevalling beginnen. Ze legde goed uit wat er gebeurde. Erg interessant en mooi om een kindje geboren zien te worden!! Na de derde bevalling moest ik mee een brancard gaan halen, want een andere vrouw moest geopereerd worden. Jeej, als ik dáár toch eens bij kon zijn?!! Dus zo ging ik samen met twee andere midwifes en de patiënt(en) naar de OK. Mooi groen schortje aan, mooi mutsje op en netjes een kapje voor m’n mond. Stond me toch best goed al zeg ik het zelf;). Heel bijzonder om te mogen zien hoe op deze manier een baby geboren wordt. Toen de navelstreng door was geknipt haastte de midwifes met de baby naar een tafeltje om de controles te doen. Eerlijk gezegd vond ik de operatie veel interessanter, dus bleef lekker op m’n uitkijkpunt staan!
Er was bij de operatie, naast het personeel, niemand verder aanwezig. Geen vader, geen familie, niemand. (Alleen een nieuwsgierige Obruni die met d’r neus er bovenop zat.) Niet alleen bij de operatie, ook bij de normale bevallingen was er niemand anders aanwezig. Er was, in tegenstelling tot de andere afdelingen, geen bezoek. Af en toe kwam er iemand binnen lopen om wat eten of drinken te brengen voor de patiënt. Wel lekker rustig, maar ook wel raar. Na de operatie was het weer rustig erg op de afdeling.
Nee, geen Midwife Loes. Verloskunde is een heel mooi en bijzonder beroep, ook wel hard werken. Maar het verpleegkundig beroep past gelukkig toch het beste bij mij!
Maandag ga ik waarschijnlijk weer terug naar de chirurgie. De afdeling waar ze me het beste begeleide en die me ook het meest interesseerde. Merle vond deze afdeling ook het interessantst en het fijnst, dus even nagaan of het mogelijk is om samen op deze afdeling stage te lopen.
Ik heb wel zin om nu met mijn echte stage te beginnen, toch ook wel spannend. Moet dan echt aan de slag.
Vanmiddag gaan we nog wat boodschappen doen, de was doen en verdere weekendplannen maken.
Fijn weekend! Xx
We zitten er nu alweer ruim een maand, gaat snel!
De eerste drie weken hebben we erg veel indrukken opgedaan. Soms teveel. Wat we op straat en in het ziekenhuis zien is gewoon zo anders dan thuis, hier had ik toch wel even de tijd voor nodig om aan te wennen.
Maar nu we eenmaal goed gesetteld zijn, ons eigen stekkie ook ons eigen stekkie is, we de manier van werken in het ziekenhuis een beetje onder de knie krijgen en we voort gewend zijn om op straat nageroepen te worden, geniet ik er steeds meer van!!! Het is af en toe nog wel raar op kijken, maar daar geniet ik alleen maar van!
We hebben het maar goed hier. Rond 7u staan we meestal op, we nemen dan een lekker frisse/koude (maar heerlijke!) douche, ontbijtje en om 7.55u aanlopen (heerlijk, wonend op het terrein van het ziekenhuis..) om om 8u te beginnen. Rond 12u een short break en om 14u zijn we weer lekker thuis! Boekje lezen in de zon, wasje doen in de zon, spelletje doen in de zon. Ja, zo komen we de tijd wel door!
Als we op straat lopen, worden we al snel aangesproken. Ze vragen eerst hoe het met ons gaat en hoe we heten. Merle hebben ze nog geen een keer goed kunnen uitspreken. Wanneer ze mijn naam horen kijken ze een beetje raar, soms vragen ze dan nog tactisch naar hoe je het spelt en pas een iemand heeft durven vragen of mijn naam “like loser” was en een iemand die vroeg “loser in what”, tja ha ha… Wanneer ze mijn naam horen maken ze er ook geregeld Lucy van, naja, dat vind ik dan ook wel best.
Al snel vragen ze naar ons nummer, want dan kunnen we vrienden zijn. Sommige vragen of we een man hebben en of ze anders met ons willen trouwen. Ehm… naja, in dat geval hebben we toch maar een man thuis zitten die zogenaamd op ons wacht. Soms geloven ze het ook nog, dat is dan maar mooi meegenomen.
Soms kijken de Ghanezen ook van ons op. Wanneer we bijvoorbeeld met z’n tweeën op de fiets zitten, lachen ze ons uit/toe en wijzen ze ons na.
Verder gaat het met ons heel goed. De gezondheid van ons allebei is (weer) optimaal. Het
eten koken gaat ons steeds beter af. Steeds meer variatie en we hebben na het eten voort buikpijn van te veel eten in plaats van de eerste week, buikpijn van de honger! Als we met onze collega’s vertellen wat we eten, lachen ze ons wel uit. Ze snappen niet dat we geen pepers gebruiken, of in ieder geval niet zo veel als hun. Ook snappen ze niet waarom wij met mes en vork eten, als je met je handen eet gaat het toch veel sneller en dan is het toch veel lekkerder? Na, dan doe ik er maar wat langer over;). Maar qua eten komen in ieder geval niets tekort hier, lekker op z’n Hollands..
Afgelopen week heb ik met de midwifes meegelopen. Maandag en dinsdag heb ik op de kraamafdeling meegelopen. Die kleintjes blijven leuk! Woensdag en donderdag heb ik ervoor gekozen om naar de verloskamer te gaan. Omdat we toch op deze afdelingen niet voor een langere tijd kunnen gaan stage lopen, vond ik het een beetje verspeelde tijd om hier 2 weken aan te besteden…
De verloskamers, daar waar de nieuwe wezentjes ter wereld komen.
De verloskamers zien er erg schoon en wat meer westers uit dan de andere afdelingen. Je hebt hier aparte kamers met 3 of 4 bedden, dus ook wat meer privacy. Er zijn drie kamers waar de bevallingen plaatsvinden. De bevallingstafels zien en alle bedden zien er, net als de rest van het ziekenhuis niet al te proper uit.
Donderdag had ik alleen geen geluk. Er waren maar 2 vrouwen op de afdeling, waarvan het er niet naar uitzag dat ze voor 14u nog zouden bevallen! En dat terwijl het woensdag schijnbaar zo druk was, ze hadden toen wel 10 á 15 bevallingen gehad. Ik had donderdag dus zo heel de dag niets gedaan, beetje naar die vrouwen gekeken hoe ze omgingen met hun weeën, wat ook totaal verschillend was. Ze waren eigenlijk allebei in het zelfde ‘stadium’ (of hoe noem je zoiets in zo’n situatie?). Terwijl de een rustig lag te slapen en af en toe kreunde van de pijn, wist de ander zich geen houding te geven, kon niet blijven liggen, ze kon niet op een plaats blijven staan, dan ging ze weer op de grond ging liggen, dan weer een stukje lopen lopen. Volgens de midwifes stelde ze zich aan en kon ze in dit geval nog niet zo’n pijn hebben… Tja, volgens de dokter moest ze er niet zo’n ophef overmaken. Ze weet dat van het een het ander komt;).
Ondanks dat er niets te doen was heb ik me toch wel vermaakt met de midwifes en heb dus nog wel een gezellige middag gehad.
Vrijdag had ik gelukkig meer geluk! Het was nog geen half 10 of er waren al drie vrouwen bevallen! Ochtendspits… Ik werd van het ene kamertje naar het andere gestuurd. Gekleed in een groene jurk, rubberlaarzen aan en een groot schort voor zich, konden de midwifes aan de bevalling beginnen. Ze legde goed uit wat er gebeurde. Erg interessant en mooi om een kindje geboren zien te worden!! Na de derde bevalling moest ik mee een brancard gaan halen, want een andere vrouw moest geopereerd worden. Jeej, als ik dáár toch eens bij kon zijn?!! Dus zo ging ik samen met twee andere midwifes en de patiënt(en) naar de OK. Mooi groen schortje aan, mooi mutsje op en netjes een kapje voor m’n mond. Stond me toch best goed al zeg ik het zelf;). Heel bijzonder om te mogen zien hoe op deze manier een baby geboren wordt. Toen de navelstreng door was geknipt haastte de midwifes met de baby naar een tafeltje om de controles te doen. Eerlijk gezegd vond ik de operatie veel interessanter, dus bleef lekker op m’n uitkijkpunt staan!
Er was bij de operatie, naast het personeel, niemand verder aanwezig. Geen vader, geen familie, niemand. (Alleen een nieuwsgierige Obruni die met d’r neus er bovenop zat.) Niet alleen bij de operatie, ook bij de normale bevallingen was er niemand anders aanwezig. Er was, in tegenstelling tot de andere afdelingen, geen bezoek. Af en toe kwam er iemand binnen lopen om wat eten of drinken te brengen voor de patiënt. Wel lekker rustig, maar ook wel raar. Na de operatie was het weer rustig erg op de afdeling.
Nee, geen Midwife Loes. Verloskunde is een heel mooi en bijzonder beroep, ook wel hard werken. Maar het verpleegkundig beroep past gelukkig toch het beste bij mij!
Maandag ga ik waarschijnlijk weer terug naar de chirurgie. De afdeling waar ze me het beste begeleide en die me ook het meest interesseerde. Merle vond deze afdeling ook het interessantst en het fijnst, dus even nagaan of het mogelijk is om samen op deze afdeling stage te lopen.
Ik heb wel zin om nu met mijn echte stage te beginnen, toch ook wel spannend. Moet dan echt aan de slag.
Vanmiddag gaan we nog wat boodschappen doen, de was doen en verdere weekendplannen maken.
Fijn weekend! Xx
-
13 Februari 2009 - 10:43
Tante See:
"Wow" en "YES!!!" dat het allemaal zo goed gaat. Fijn om te weten, Lucy, de knappe obrunipleeg. En ze wordt geen midwife! Ik ben benieuwd: hebben ze ook couveuses daar? Zal wel niet....of toch? Toch wel een raar contrast: jouw omgeving nu en de voorbereidingen op carnaval hier in het winterklimaat. De wereld is klein, maar toch ook wel weer erg groot, in ieder geval is er letterlijk van alles te beleven. Geniet ervan! -
13 Februari 2009 - 10:48
Pa:
Loser Loes hoe durven ze. Midwife Loes of Lucy staat veel beter. Fijn om te vernemen dat het met jullie gezondheid goed gaat. Zou je niet wat meer afrikaans gaan eten in plaats van Hollandse kost, pepers lijkt mij zo slecht nog niet. Het stelt me als vader wel gerust dat dochterlief in de gaten heeft dat ``van het één het ander komt``. En volgens mij vallen die bevallingen ook heus wel mee (grapje).
Succes volgende week op chirurgie.
Groet Pa
-
13 Februari 2009 - 11:42
Neeltje Smetsers:
Ha loes!
Echt hele indrukwekkende en spannende verhalen zeg! Lijkt me echt heel apart om daar stage te lopen. Echt een hele andere cultuur en manier van werken of ja alles is eigenlijk heeel anders! Echt raar lijkt me dus ik vind t echt super knap van jullie!
Veel plezier nog en vooral succes daar in Ghana!
xx
En natuurlijk de groetjes en veel plezier en succes van de rest van onze fam!! -
13 Februari 2009 - 11:46
Je Mam.:
Volgend jaar vier je carnaval als Midwife Lucy.Groene kleding en rubberen laarzen. Groetjes je mam
-
13 Februari 2009 - 11:51
Anneriet:
Hey Lucy
Leuk om te lezen dat je
het zo naar je zin begint te krijgen. Het is dan ook wel heel gezellig als er een man op je zit te wachten thuis natuurlijk!! Hier is het inderdaad(zoals Tante See ook schrijft)druk met het carnavalsgebeuren.Dat zul jij je daar nu niet zo voor kunnen stellen in de hitte.
Heel veel succes volgende week bij de chirurgie en tot gauw.
-
13 Februari 2009 - 15:14
Maaike:
Schrijf jij je maar vast in voor die vervolgopleiding tot operatieassistente! Heb zo'n donkerbruin (ha-ha ;)) vermoeden dat daar de toekomst ligt voor mijn enige echte obruni sis! Fijn weekend! X -
13 Februari 2009 - 19:56
Dennis:
Hebben ze daar ook van die rode besjes??!! Lucy! Blij te horen dat het zo goed met je gaat. Geniet er maar van het is zo voorbij! Ik heb het Hèlen maar niet laten lezen van die bevallingen. Tip voor in de kraamtas misschien wel die groen laarzen, geen probleem denk ik. Groeten. Dennis -
15 Februari 2009 - 17:20
Marit:
Hee Loser Lucy!
Mooi is dat, Ghanezen die een Nederlandse naam proberen uit te spreken.
Maar zo te lezen gaat het allemaal goed. Gezondheid voorop, stage natuurlijk ook. Veel succes!
Oja en mijn carnavalspak hangt inderdaad klaar, ik doe m'n Ghanese jurk nog maar een keer aan denk ik.
Groetjes Mary, Margareth, Married.. ;) -
16 Februari 2009 - 09:05
Jelske:
heeey lucy! haha...misschien kunnen ze loezl fesjoezl doezl wel uitspreken ;) wat een leuk verhaal weer;) hier begint carnaval te kriebelen! dit weekend is het zover :D ik ben zaterdag al naar het tonproate in esbeek geweest, (evelien was hier ook) dus wij hebben al wat voorgecarnavalt! jammer dat jij er niet bij kunt zijn. maar zo te lezen vermaak je je daar prima!
xxx -
16 Februari 2009 - 10:10
Linda V. Tilburg:
Heeey Loes!!! Kei leuk dat je het zo naar je zin hebt.
Ik zit nu thuis en lees vol bewondering je verhaal. Besef al bijna niet meer dat ik daar ook heb gestaan. Krijg jij straks ook ;)
Geniet ervan, want het vliegt voorbij!! Carnaval is volgend jaar ook weer wel!
Dikke kus Linda -
16 Februari 2009 - 11:33
Opa Oma En Ome Ruud:
hoi loes
Wij volgen jou elke week de verhalen die je schrijft vinden de oudjes leuk en intersant
Nog veel plezier met je stage en de omgeving
groetjes opa,oma en ome ruud -
16 Februari 2009 - 18:43
Marloes:
Loes!
Hoe kan het toch dat jij altijd met je neus boven een operatie hangt? Als je het woord 'operatie' hoort, loop je volgens mij al met een groene jas aan.. nog net geen mes in je handen..
Ik blijf aan je denken!! Ook al vind ik het maar eng dat jij zowat met je neus in de bloed valt ;)
Kus -
18 Februari 2009 - 12:56
Annee:
Loes/lucy!
alweer een leuk verhaaltje! het blijft super interessant om te volgen! vind het ook echt fijn voor je dat je je al gesetteld voelt! dan kun je er ook meer van genieten! we denken aan je met Carnaval, we drinken er eentje op;)
xx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
