Toerist, Tomaat, Zuster en Operatie-obruni!!
Door: Loes
Blijf op de hoogte en volg Loes
27 Februari 2009 | Ghana, Techiman
Haaalloooo!
Allemaal weer een beetje bekomen van de vermoeiende carnavalsdagen??
We zijn niet vrijdag, maar zaterdag vertrokken naar Bui National Parc. Carnavalsdag 1 als toerist. Vrijdag nog lekker lang uitgeslapen en (wat we hier wel vaker doen;)) lekker rustig dagje.
Hoelang de reis zou duren was voor ons een beetje onduidelijk, dus we waren zaterdag op tijd vroeg vertrokken. Rond half 8 de taxi naar Wenchi. Dezelfde kant op als de grotten waar we vorige week waren geweest. Er reed liever geen taxi die kant op, vanwege het slechte wegdek. Of dat door de taxichauffeur komt van vorige week weten we niet;)? Een taxichauffeur wilde ons wel naar een andere taxistation brengen, daar wou wel iemand ons naar Wenchi brengen. Zo gek was dat ook niet, want die taxi zag eruit. Als hij zou zeggen dat de auto al vijf keer over zijn kop was geweest dan zou ik het achter elkaar geloven. Een hele rotte taxi, waarin we het idee hadden dat we af en toe met onze kont de grond zaten.
In Wenchi konden we met een trotro naar het Bui National Parc. Eujs, andere obruni’s in de taxi! Twee Duitse meisjes die toevallig ook naar het parc gingen. De trotro werd lekker overvol geladen. Er zaten denk ik ruim 20 á 25 mensen in de trotro gefrot. Een trotro lijkt op een taxibusje in Nederland. Er zit dan alleen een bankje meer in en in tegenstelling tot Nederland lijkt hier geen limiet te zijn van de hoeveel personen in het busje mogen. Kunnen de taxibedrijven rondom Beers nog wat van leren;). Naast die vele mensen werd de trotro ook nog overvol geladen met bagage en weet ik niet veel wat, waardoor we nog comfortabeler zaten. Na een reisje van zo’n 2,5 uur over een barslechte weg kwamen we, rood van het zand, aan in het Bui National Camp. Een dorpje met huisjes die wel op houten stacaravans leken. Erg vervallen allemaal. We kregen een kamer toegewezen waar echt alleen maar een bed in stond. Oja, ze hadden ook nog haakjes voor ons klamboenet op te hangen… geen elektriciteit, geen stromend water, geen normale wc, niets, lekker primitief dus!
We moesten ook nog eens een 1,5 uur lopen voordat we bij de rivier zouden zijn, waar we de nijlpaarden konden zien. 1,5 uur lopen, midden op de dag, onder de felle zon, amper gegeten, klapzand en met 2 zakjes lauw vies water. Goh goh goh, wat een tocht… maar, we waren er en daar stonden twee leuke kano’s op ons te wachten. Merle en ik in de ene, de twee Duitse meisjes in de andere kano. Twee sterke mannen die de kano vooruit peddelde, heerlijk! Aangekomen bij de plaats waar we de nijlpaarden konden zien, was er niets te bekennen. Van de 200 nijlpaarden die er zouden moeten zitten was er in eerste instantie geen een te zien. Op een gegeven moment kwamen er toch wat oortjes boven water, ergens ver weg. In totaal hebben we er maar 3 gezien. Maar goed dat we de verrekijker bij hadden, zodat we de nijlpaardogen en -oren nog van dichtbij hadden kunnen bestuderen. Waar de andere 197 waren, ik zou het niet weten;)?? Had ook niet verwacht ze allemaal te zien, maar iets meer hadden we wel verwacht. Viel een klein beetje tegen dus.
Op de terugweg in de kano werd er nog gebruik gemaakt van de situatie dat ze daar toch waren en werden er nog wat vissen uit de netten gehaald. Lekker hoor, zo’n lekkere dikke vis tussen je benen hebben liggen met nog eens zo’n dubbellekkere vislucht!
Maar toen, nog zo’n 1,5 uur, in diezelfde brandende zon, weer terug lopen. Om de tijd te doden zijn we maar wat carnavalsliedjes gaan zingen/neuriën en liepen we af en toe (als de twee Duitse meisjes en de gids niet keken) in een korte polonaise achter elkaar aan.
’s Avonds werd er voor ons gekookt, heel simpel, maar dat smaakte toch wel. Wat hadden we een honger! Wel gezellig om eens met andere obruni’s te praten en om Ghana ervaringen uit te wisselen. Ook bij het afrekenen van de trip en de overnachting kwamen zij erg goed van te pas. We hebben wel gemerkt dat we veel te flauw zijn met het afdingen van de prijs. Volgende keer gewoon kei hard zijn!
Omdat we eigenlijk dachten gelezen te hebben in de gids dat er een twee persoonsbed stond, hadden we maar een klamboe meegenomen (slimme meisjes dat we zijn!). Dus met z’n 2e in een krap 1,5 persoonsbedje waarvan we erg goed de lattenbodem door het matras heen voelde, zonder airco, met alleen een olielamp als licht (die we niet uit durfde te doen) en met heel veel zweetangst! We lagen nog maar net in ons bedje toen Merle iets zag vliegen, iets wat wel op een vleermuis leek. Nou hadden we vorige week heel veel vleermuizen gezien, maar de angst voor die beesten is toch niet verdwenen! Zo een keer in het uur begon ie te vliegen en zaten we allebei recht op in ons bed, heel alert het beest te volgen. Hij was namelijk al een keer op de klamboe gevlogen, helaas had ie dat op een hersenschudding na overleefd en vloog ie ff later weer vrolijk verder. Een keer zei Merle heel dapper “Loes, ik ga even iets pakken”, wat me verbaasde, dat zij uit de klamboe durfde te stappen. Al snel daarna zei ze “het beest zit namelijk op je been, niet bewegen!” Sliep ik eindelijk bijna, maar voordat ze “niet bewegen” had uitgesproken zat ik natuurlijk alweer rechtop in m’n bed! Gelukkig bleek het een sjaal te zijn en hadden we dus een hartwip voor niets gehad. Om 5 uur ging de wekker alweer, want er kwam alleen een trotro langs het dorpje om half 6 ’s morgens of 12 uur ’s middags. Omdat het zo primitief was, toch maar gekozen om die van half 6 te pakken. We waren natuurlijk al even wakker voordat de wekker ging, maar gingen toch niet zomaar uit bed. Tegelijk zijn wij, als twee heldinnen, uit bed gestapt, hebben de deur open gegooid en zijn zowat naar buiten gerend;). Gelukkig, heel gelukkig hebben we m ’s morgens niet meer zien vliegen! Of het nu echt een vleermuis was weten we nog steeds niet…
Rond 6uur zaten we weer in de trotro om naar het steeds mooier wordende Techiman terug te keren. Het was nog niet druk in de trotro, maar dat veranderde snel, heel snel. Met z’n 4e op een bank gefrot. Op een gegeven moment kon er echt niemand meer in, wat denk je, gaan ze gewoon op het dak zitten! Alsof het niet is, het kan hier allemaal! Het stonk naar vis en zweet in de trotro, dus we waren blij als de trotro reed zodat het lekker door de het busje kon waaien. Weer diezelfde barslechte weg terug, met 1,5 bil op de bank hangend en hartstikke moe waren we er eindelijk in. Op rug- en bilpijn na, hebben we niets aan de reis overgehouden;) We waren om half 10 al thuis, heerlijk, snel alle kleren schoon schrobben en lekker in de zon gaan liggen! Helaas, dat pretje was snel over, want hij scheen toch iets harder dan we verwacht hadden, we waren al snel verbrand en ging ik dus carnavalsdag 2 verkleed als tomaat.
Carnavalsdag 3 als zuster gegaan, beetje variatie. ’s Avonds hebben we een luxer hotel bezocht hier in Techiman om eens lekker te eten. Het is tenslotte toch carnaval. (buiten de deur eten accepteren m’n darmen nog steeds niet;)) Toen we terugkwamen hing er een briefje op onze poort. Er waren twee Nederlandse meisjes langs geweest die voor een nachtje hier in ons huis wilde slapen. Een van de meisjes was ook hier student in 2005, ze hadden nu een vriendin bezocht in Ghana en wilde het ziekenhuis nog wel eens zien. Dus wij snel alles opgeruimd, de afwas van de afgelopen 3 dagen gedaan, en braaf gaan kaarten:). Wel gezellig, zo van die onverwachte gasten! Rita kwam ook nog even langs (zien we die ook eens) om ze te begroeten. Het was interessant wat ze vertelde, over het ziekenhuis, de nursingschool en alles eromheen hier in Ghana. Ze was ook in Nederland geweest en daar had ze ook nog het een en ander over te vertellen.
Ik vond het fijn om met hun te praten, eens een Nederlands gesprek! Ook omdat een van hen ook op dit ziekenhuis heeft stage gelopen en dus heel wat dingen herkende van wat wij hadden meegemaakt. Ze vertelde dat ze Rita in de tijd dat ze hier zat ook niet veel had gezien en ook niet zo gek veel aan haar had gehad. Er was een Nederlandse dokter die hier al heel lang zit met zijn vrouw, waar zij heel erg veel aan hebben gehad. Zij stonden echt altijd voor hen klaar. Ze had in die tijd nog gedacht, oh wat als hun hier niet waren. Nou dat is dus bij ons het geval, meneer de dokter is voor een paar maanden naar Nederland en Rita vertelde dat ze niet zeker wist of hij nog wel terug kwam. Even afwachten dus,… ook de andere Nederlandse studenten kwamen nu volgens Rita helemaal niet meer in de tijd dat wij hier zitten…
De volgende dag zouden de twee Nederlandse meisjes eigenlijk al vroeg vertrekken, maar nadat ze een rondleiding hadden gehad in het ziekenhuis besloten ze toch nog maar een nachtje te blijven. Een van hen was helemaal niet lekker en dacht dat ze malaria had. Dus ’s middags zijn we nog bloed gaan prikken, en ja hoor... malaria!
Carnavalsdag 4, dinsdag, begon voor mij weer als zuster. Rond half 2 kreeg ik een smsje van Merle dat ze zich verkleed had in een groen operatiepakje, of ik daar ook zin in had. Nou vooruit dan! Weer een operatie mee mogen kijken!
Woensdag hebben we kunnen regelen dat we allebei op de Emergency ward een dagje mee mochten kijken. Sinds dinsdag zijn er enorm veel studenten overal te vinden. Op elke afdeling wel een stuk of 5 á 6. Lekker druk dus. Op de emergency ward deden deze studenten de wondzorg, waarbij meerdere keren m’n mond bijna open viel van verbazing. Even later hoorde ik dat ze (bijna?) allemaal eerste jaars studenten waren, wat heel wat verklaarde. Op een gegeven moment vroeg ik waarom ze bij deze wondzorg (ik kon eigenlijk de wond nog niet eens vinden…) steriele handschoenen droegen. Ze wisten hier niets op te antwoorden. Ook de manier van ‘steriel’ werken was niet helemaal zuiver. Ook niemand van de verpleegkundigen op de afdeling die hen daar bij helpt of begeleidt. Gelukkig gaat dat niet overal zo, want op de Surgical ward wordt de wondzorg niet zomaar uit handen gegeven aan een student. Op de emergency ward was er weinig emergency te bekennen. Het was niet zo druk en dus ook niet zo heel veel speciaals gezien. Wel jammer maarja…
We wilde eigenlijk dinsdag al naar Sunyani gaan om een pakketje van thuis op te halen. Maar omdat we wat later thuis waren i.v.m. de operatie en omdat we nog steeds bezoek hadden, wilde we woensdag naar Sunyani gaan. Ook dit hebben we maar weer een dagje uitgesteld, omdat Merle zich niet echt lekker voelde. Donderdag zouden we een dagje meegelopen op de veel belovende Theatre, de operatiekamer. Dit hebben we verschoven naar vrijdag, zodat Merle nog wat kan uitzieken en ik naar Sunyani kon. Helaas ging het niet heel veel beter met Merle, dus hebben we geen dagje theatre gedaan maar een dokter opgezocht en is haar dossier weer uit de kast gehaald… Het dagje operatiekamer komt nog wel, daar ben ik niet bang voor!
Onze carnaval was dit jaar heel wat anders dan andere jaren. Nijlpaarden kijken en samen met een vleermuis (?) slapen is toch heel wat anders dan elke avond in de kroeg de polonaise doen, wat ik toch wel gemist heb.
Dit weekend gaan we een low-budget weekend houden. Zaterdag is er een bruiloft, waar een collegaatje van het ziekenhuis ons mee naar toe wil nemen. Zaterdagavond wil er iemand voor ons Fufu maken, omdat ze het toch niet vindt kunnen dat we dat nog steeds niet hebben geprobeerd. We zullen zien of ze dat ook nog daadwerkelijk gaan doen. Ik ben benieuwd, want Fufu moet je met je handen eten, en dat hebben we de 1,5 maand dat we hier zitten steeds weten te ontwijken!
xxxxx
Allemaal weer een beetje bekomen van de vermoeiende carnavalsdagen??
We zijn niet vrijdag, maar zaterdag vertrokken naar Bui National Parc. Carnavalsdag 1 als toerist. Vrijdag nog lekker lang uitgeslapen en (wat we hier wel vaker doen;)) lekker rustig dagje.
Hoelang de reis zou duren was voor ons een beetje onduidelijk, dus we waren zaterdag op tijd vroeg vertrokken. Rond half 8 de taxi naar Wenchi. Dezelfde kant op als de grotten waar we vorige week waren geweest. Er reed liever geen taxi die kant op, vanwege het slechte wegdek. Of dat door de taxichauffeur komt van vorige week weten we niet;)? Een taxichauffeur wilde ons wel naar een andere taxistation brengen, daar wou wel iemand ons naar Wenchi brengen. Zo gek was dat ook niet, want die taxi zag eruit. Als hij zou zeggen dat de auto al vijf keer over zijn kop was geweest dan zou ik het achter elkaar geloven. Een hele rotte taxi, waarin we het idee hadden dat we af en toe met onze kont de grond zaten.
In Wenchi konden we met een trotro naar het Bui National Parc. Eujs, andere obruni’s in de taxi! Twee Duitse meisjes die toevallig ook naar het parc gingen. De trotro werd lekker overvol geladen. Er zaten denk ik ruim 20 á 25 mensen in de trotro gefrot. Een trotro lijkt op een taxibusje in Nederland. Er zit dan alleen een bankje meer in en in tegenstelling tot Nederland lijkt hier geen limiet te zijn van de hoeveel personen in het busje mogen. Kunnen de taxibedrijven rondom Beers nog wat van leren;). Naast die vele mensen werd de trotro ook nog overvol geladen met bagage en weet ik niet veel wat, waardoor we nog comfortabeler zaten. Na een reisje van zo’n 2,5 uur over een barslechte weg kwamen we, rood van het zand, aan in het Bui National Camp. Een dorpje met huisjes die wel op houten stacaravans leken. Erg vervallen allemaal. We kregen een kamer toegewezen waar echt alleen maar een bed in stond. Oja, ze hadden ook nog haakjes voor ons klamboenet op te hangen… geen elektriciteit, geen stromend water, geen normale wc, niets, lekker primitief dus!
We moesten ook nog eens een 1,5 uur lopen voordat we bij de rivier zouden zijn, waar we de nijlpaarden konden zien. 1,5 uur lopen, midden op de dag, onder de felle zon, amper gegeten, klapzand en met 2 zakjes lauw vies water. Goh goh goh, wat een tocht… maar, we waren er en daar stonden twee leuke kano’s op ons te wachten. Merle en ik in de ene, de twee Duitse meisjes in de andere kano. Twee sterke mannen die de kano vooruit peddelde, heerlijk! Aangekomen bij de plaats waar we de nijlpaarden konden zien, was er niets te bekennen. Van de 200 nijlpaarden die er zouden moeten zitten was er in eerste instantie geen een te zien. Op een gegeven moment kwamen er toch wat oortjes boven water, ergens ver weg. In totaal hebben we er maar 3 gezien. Maar goed dat we de verrekijker bij hadden, zodat we de nijlpaardogen en -oren nog van dichtbij hadden kunnen bestuderen. Waar de andere 197 waren, ik zou het niet weten;)?? Had ook niet verwacht ze allemaal te zien, maar iets meer hadden we wel verwacht. Viel een klein beetje tegen dus.
Op de terugweg in de kano werd er nog gebruik gemaakt van de situatie dat ze daar toch waren en werden er nog wat vissen uit de netten gehaald. Lekker hoor, zo’n lekkere dikke vis tussen je benen hebben liggen met nog eens zo’n dubbellekkere vislucht!
Maar toen, nog zo’n 1,5 uur, in diezelfde brandende zon, weer terug lopen. Om de tijd te doden zijn we maar wat carnavalsliedjes gaan zingen/neuriën en liepen we af en toe (als de twee Duitse meisjes en de gids niet keken) in een korte polonaise achter elkaar aan.
’s Avonds werd er voor ons gekookt, heel simpel, maar dat smaakte toch wel. Wat hadden we een honger! Wel gezellig om eens met andere obruni’s te praten en om Ghana ervaringen uit te wisselen. Ook bij het afrekenen van de trip en de overnachting kwamen zij erg goed van te pas. We hebben wel gemerkt dat we veel te flauw zijn met het afdingen van de prijs. Volgende keer gewoon kei hard zijn!
Omdat we eigenlijk dachten gelezen te hebben in de gids dat er een twee persoonsbed stond, hadden we maar een klamboe meegenomen (slimme meisjes dat we zijn!). Dus met z’n 2e in een krap 1,5 persoonsbedje waarvan we erg goed de lattenbodem door het matras heen voelde, zonder airco, met alleen een olielamp als licht (die we niet uit durfde te doen) en met heel veel zweetangst! We lagen nog maar net in ons bedje toen Merle iets zag vliegen, iets wat wel op een vleermuis leek. Nou hadden we vorige week heel veel vleermuizen gezien, maar de angst voor die beesten is toch niet verdwenen! Zo een keer in het uur begon ie te vliegen en zaten we allebei recht op in ons bed, heel alert het beest te volgen. Hij was namelijk al een keer op de klamboe gevlogen, helaas had ie dat op een hersenschudding na overleefd en vloog ie ff later weer vrolijk verder. Een keer zei Merle heel dapper “Loes, ik ga even iets pakken”, wat me verbaasde, dat zij uit de klamboe durfde te stappen. Al snel daarna zei ze “het beest zit namelijk op je been, niet bewegen!” Sliep ik eindelijk bijna, maar voordat ze “niet bewegen” had uitgesproken zat ik natuurlijk alweer rechtop in m’n bed! Gelukkig bleek het een sjaal te zijn en hadden we dus een hartwip voor niets gehad. Om 5 uur ging de wekker alweer, want er kwam alleen een trotro langs het dorpje om half 6 ’s morgens of 12 uur ’s middags. Omdat het zo primitief was, toch maar gekozen om die van half 6 te pakken. We waren natuurlijk al even wakker voordat de wekker ging, maar gingen toch niet zomaar uit bed. Tegelijk zijn wij, als twee heldinnen, uit bed gestapt, hebben de deur open gegooid en zijn zowat naar buiten gerend;). Gelukkig, heel gelukkig hebben we m ’s morgens niet meer zien vliegen! Of het nu echt een vleermuis was weten we nog steeds niet…
Rond 6uur zaten we weer in de trotro om naar het steeds mooier wordende Techiman terug te keren. Het was nog niet druk in de trotro, maar dat veranderde snel, heel snel. Met z’n 4e op een bank gefrot. Op een gegeven moment kon er echt niemand meer in, wat denk je, gaan ze gewoon op het dak zitten! Alsof het niet is, het kan hier allemaal! Het stonk naar vis en zweet in de trotro, dus we waren blij als de trotro reed zodat het lekker door de het busje kon waaien. Weer diezelfde barslechte weg terug, met 1,5 bil op de bank hangend en hartstikke moe waren we er eindelijk in. Op rug- en bilpijn na, hebben we niets aan de reis overgehouden;) We waren om half 10 al thuis, heerlijk, snel alle kleren schoon schrobben en lekker in de zon gaan liggen! Helaas, dat pretje was snel over, want hij scheen toch iets harder dan we verwacht hadden, we waren al snel verbrand en ging ik dus carnavalsdag 2 verkleed als tomaat.
Carnavalsdag 3 als zuster gegaan, beetje variatie. ’s Avonds hebben we een luxer hotel bezocht hier in Techiman om eens lekker te eten. Het is tenslotte toch carnaval. (buiten de deur eten accepteren m’n darmen nog steeds niet;)) Toen we terugkwamen hing er een briefje op onze poort. Er waren twee Nederlandse meisjes langs geweest die voor een nachtje hier in ons huis wilde slapen. Een van de meisjes was ook hier student in 2005, ze hadden nu een vriendin bezocht in Ghana en wilde het ziekenhuis nog wel eens zien. Dus wij snel alles opgeruimd, de afwas van de afgelopen 3 dagen gedaan, en braaf gaan kaarten:). Wel gezellig, zo van die onverwachte gasten! Rita kwam ook nog even langs (zien we die ook eens) om ze te begroeten. Het was interessant wat ze vertelde, over het ziekenhuis, de nursingschool en alles eromheen hier in Ghana. Ze was ook in Nederland geweest en daar had ze ook nog het een en ander over te vertellen.
Ik vond het fijn om met hun te praten, eens een Nederlands gesprek! Ook omdat een van hen ook op dit ziekenhuis heeft stage gelopen en dus heel wat dingen herkende van wat wij hadden meegemaakt. Ze vertelde dat ze Rita in de tijd dat ze hier zat ook niet veel had gezien en ook niet zo gek veel aan haar had gehad. Er was een Nederlandse dokter die hier al heel lang zit met zijn vrouw, waar zij heel erg veel aan hebben gehad. Zij stonden echt altijd voor hen klaar. Ze had in die tijd nog gedacht, oh wat als hun hier niet waren. Nou dat is dus bij ons het geval, meneer de dokter is voor een paar maanden naar Nederland en Rita vertelde dat ze niet zeker wist of hij nog wel terug kwam. Even afwachten dus,… ook de andere Nederlandse studenten kwamen nu volgens Rita helemaal niet meer in de tijd dat wij hier zitten…
De volgende dag zouden de twee Nederlandse meisjes eigenlijk al vroeg vertrekken, maar nadat ze een rondleiding hadden gehad in het ziekenhuis besloten ze toch nog maar een nachtje te blijven. Een van hen was helemaal niet lekker en dacht dat ze malaria had. Dus ’s middags zijn we nog bloed gaan prikken, en ja hoor... malaria!
Carnavalsdag 4, dinsdag, begon voor mij weer als zuster. Rond half 2 kreeg ik een smsje van Merle dat ze zich verkleed had in een groen operatiepakje, of ik daar ook zin in had. Nou vooruit dan! Weer een operatie mee mogen kijken!
Woensdag hebben we kunnen regelen dat we allebei op de Emergency ward een dagje mee mochten kijken. Sinds dinsdag zijn er enorm veel studenten overal te vinden. Op elke afdeling wel een stuk of 5 á 6. Lekker druk dus. Op de emergency ward deden deze studenten de wondzorg, waarbij meerdere keren m’n mond bijna open viel van verbazing. Even later hoorde ik dat ze (bijna?) allemaal eerste jaars studenten waren, wat heel wat verklaarde. Op een gegeven moment vroeg ik waarom ze bij deze wondzorg (ik kon eigenlijk de wond nog niet eens vinden…) steriele handschoenen droegen. Ze wisten hier niets op te antwoorden. Ook de manier van ‘steriel’ werken was niet helemaal zuiver. Ook niemand van de verpleegkundigen op de afdeling die hen daar bij helpt of begeleidt. Gelukkig gaat dat niet overal zo, want op de Surgical ward wordt de wondzorg niet zomaar uit handen gegeven aan een student. Op de emergency ward was er weinig emergency te bekennen. Het was niet zo druk en dus ook niet zo heel veel speciaals gezien. Wel jammer maarja…
We wilde eigenlijk dinsdag al naar Sunyani gaan om een pakketje van thuis op te halen. Maar omdat we wat later thuis waren i.v.m. de operatie en omdat we nog steeds bezoek hadden, wilde we woensdag naar Sunyani gaan. Ook dit hebben we maar weer een dagje uitgesteld, omdat Merle zich niet echt lekker voelde. Donderdag zouden we een dagje meegelopen op de veel belovende Theatre, de operatiekamer. Dit hebben we verschoven naar vrijdag, zodat Merle nog wat kan uitzieken en ik naar Sunyani kon. Helaas ging het niet heel veel beter met Merle, dus hebben we geen dagje theatre gedaan maar een dokter opgezocht en is haar dossier weer uit de kast gehaald… Het dagje operatiekamer komt nog wel, daar ben ik niet bang voor!
Onze carnaval was dit jaar heel wat anders dan andere jaren. Nijlpaarden kijken en samen met een vleermuis (?) slapen is toch heel wat anders dan elke avond in de kroeg de polonaise doen, wat ik toch wel gemist heb.
Dit weekend gaan we een low-budget weekend houden. Zaterdag is er een bruiloft, waar een collegaatje van het ziekenhuis ons mee naar toe wil nemen. Zaterdagavond wil er iemand voor ons Fufu maken, omdat ze het toch niet vindt kunnen dat we dat nog steeds niet hebben geprobeerd. We zullen zien of ze dat ook nog daadwerkelijk gaan doen. Ik ben benieuwd, want Fufu moet je met je handen eten, en dat hebben we de 1,5 maand dat we hier zitten steeds weten te ontwijken!
xxxxx
-
27 Februari 2009 - 15:08
Joost:
Ha Loes,
dan heb jij een meer afwisselende carnaval gehad, dan dat wij dat hadden... Hier kwam het er vooral op neer, bier drinken, slapen, wakker worden, en weer bier drinken ;)
Groeten -
27 Februari 2009 - 15:12
Els:
lloes!
carnaval was leuk, maar de carnaval die jij hebt gehad zou ik ook wel willen hoor! misschien kun je ze op die bruiloft de polonaise leren ;)
xx -
27 Februari 2009 - 15:13
Renee:
Loesje! Geweldig verhaaltje wederom :)..poeh.. die stomme vleermuis, zou daar ook egt panisch van worden! Carnaval was indd weer genieten, jammer jammer, volgend jaar dubbel inhalen he! Hopelijk gaat 't steeds beter met je, en met de communicatie met de ziekenhuismensen, maar dat komt vast wel goed, Loes nog heel veel plezier en ik kan niet wachten tot de volgende!!
xx -
27 Februari 2009 - 15:14
Anneke:
Loess,, leuk verhaal weer, maar nu ik lees van dat briefje he.. wat ik me afvroeg hebben ze je ooit nog ons geschreven briefje gegeven..Moet je toch nog even informeren bij de bewaker.. En carnaval gemist, ach daar is het elke dag carnaval!;)
xx -
27 Februari 2009 - 16:11
Pa:
Wat betreft de nijlpaarden is het maar goed dat we die in Antwerpen op een afstand van 3 meter gezien hebben, weet je tenminste ook wat je daar niet gezien hebt. Schitterend, ook door de menier waarop je schrijft. We voelen helemaal met jullie mee. Dat het met Merle maar wat betere mag gaan met haar gezondheid.
Groet Pa -
27 Februari 2009 - 19:23
Tante See:
Geweldig Loes, zo snel weer zo'n fantastisch avonturenverhaal. 'k Heb heerlijk kunnen lachen om je beschrijvingen, dankjewel. En wat een bende is er op sommige foto's te zien, spreekt tot de verbeelding...het lijkt me trouwens erg gezellig in jullie huisje en op het terras. Hoeveel kanten kun je nog op de komende weekenden, richting Wenchi vergt wat voorbereiding begrijp ik, meer vet op je billen? Met een verbrande huid zul je denk ik niet in zo'n overvolle trotro stappen. Veel plezier morgen op de bruiloft....hopelijk voelt je maatje zich dan al wat beter. -
28 Februari 2009 - 08:55
Janine.:
Ha Loessss,
Dat pakkie staat je goed op de foto! Ik denk meteen aan grey's anatomie met dat hoofddoekie op! haha...
Leuk verhaal weer, die trotro, echt apart joh!! En die nijlpaarde en vleermuis, kortom, een onvergetelijke carnavalservaring!!!!
Tot 't volgende berichtje!
Liefs. -
28 Februari 2009 - 12:16
Geertje:
Loes!!
Je wordt nog een ochtendmens van al die leuke tripjes! Wel blijven doen he.. ook al klinkt lowbudget af en toe erg interessant! ;)
Volgens mij lagen er een paar van die nijlpaarden donderdag in het zwembad in Oirschot..:D
Je hebt met carnaval originele pakjes aangehad.. die hadden ze bij Robbie/Makro niet! -
01 Maart 2009 - 09:16
Maaike:
SIS!
We hebben je gemist met carnaval, maar zo te lezen heb jij je goed vermaakt! Gister naar de bruiloft geweest? Ben benieuwd! Lijkt me gaaf.. Kleurrijke foto zo binnen in die trotro! Nice! Beterschap voor Merle!
Ik ga snel mn spullen inpakken, verhuizen en je volgende berichtje lezen vanuit Den Bosch! :) XXX -
01 Maart 2009 - 10:38
Toon:
Ha loesie`s Anatomy,
Al een leuke Mc-bruin-y gevonden? of toch maar je trouwe vent die thuis in nederland zit te wachten(toch is vertellen wie da is)Verder lijkt het me een hele ervaring om baby`s te zien komen.(wil ik ook nog eens van m`n lijstje kunnen strepen)Je handigheid met een eendenbek is dus beter als met je handen eten!En je trotro lijkt de bus van wintersel wel(je weet wel, die uit m`n jeugd)
Weetje: meschien dat je 197 nijlpaarden omdat het carnaval was toch als giraffe zijn gegaan?
Nog heel veel plezier met z`n twee-je(of drie-je als ed de vleermuis nog even blijft hangen. En geniet van je uitzicht, buiten en in de operatiekamer. Groeten Toon
-
01 Maart 2009 - 18:33
Je Mam:
Wat sta je toch trots op de foto met je operatiekleding, leuk om te zien en wederom een prachtig verhaal. -
01 Maart 2009 - 18:43
Sam :
eeh loesje,
ik zit zo eens je verhalen te lezen(moet eigelijk huiswerk maken)maar het is wel een heel avantuur zeg tjonge tjonge. als je maar nog ooit terug komt naar het prachtige beers.
gr sam -
02 Maart 2009 - 18:25
Reinou:
Geweldig verhaal weer!
-
03 Maart 2009 - 08:34
Jet:
Loes! wat jij allemaal meemaakt > ik wordt er echt jaloers van!! -
03 Maart 2009 - 17:40
Ilse:
Loeess!
Wat vertel je dat toch weer mooi!:D Maar geloof me, 5 nachten draaiend in je bed, en niet weten hoe je moet gaan liggen is ook geen pretje!:p Maar ik kan me voorstellen dat je met een vleermuis ook niet lekker slaapt! Ik denk dat ik dan toch liever draaiend in mn bed lig van de teveel genuttigde wijntjes..! hihi
Maaar Loes, ik heb weer genoten van je verhaal en kijk uit naar je volgede verhaaal!
Geniet er van!
Dikke kus XX -
04 Maart 2009 - 17:08
Annee:
Loes!
wat een leuk verhaal!
leuk dat er Nederlandse studenten zijn langsgeweest, lekker ff nederlands babbelen;)
xx -
09 Maart 2009 - 11:40
Mark:
Zou een paar dagen carnaval zo inruilen hoor (A) als ik deze foto´s zie!
Super!
Ciao, Mark -
09 Maart 2009 - 14:15
Tante Rian :
hoi loes
Wat een mooie verhalen kun jij schrijven, ik zie het helemaal voor me
Ook een ervaring om daar te werken.Wij volgen jou ook vanuit zundert en ga zo door.
groeten van ome piet, tante rian en ilse marlou en dave
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
