Serious Case - Gebroken Hart!
Door: Loes
Blijf op de hoogte en volg Loes
07 April 2009 | Ghana, Techiman
Hallooooo!!
Jaaa, laatste verhaaltje voordat we bezoek krijgen:D! We kunnen haast niet wachten, en zijn er al druk mee bezig. Vooral in het schoonmaken van het huis gaat veel tijd inzitten;).
Afgelopen was er een vrouw opgenomen, die door haar man mishandeld was. Ze zag er echt heel erg toegetakeld uit. Gebroken arm, andere arm was ook nog flink wat mis mee. Krassen op haar rug, grote wond op haar schouder en hoofd. Een oog kon ze afgelopen week nog niet opendoen, zo dik. Dat dat hier ook voor komt zeg…
We hebben altijd nog vroege diensten gehad. Heel fijn natuurlijk, maar we wilde ook wel eens zien hoe een avonddienst gaat. Een avonddienst is van half 2/2uur tot 8uur in de avond. Nadat de overdracht is plaatsgevonden, ga je op je luie reet zitten. Rond 3uur worden de medicijnen uitgedeeld en een uurtje later worden nog een keer de temperaturen en bloeddruk gemeten. Dat was de avonddienst in grote lijnen. Niet veel te beleven, maar op zich wel gezellig als je met een leuke collega werkt;).
Afgelopen donderdag hadden we alleen wel geluk. Er kwam een casus binnen die de avonddienst wat levendiger maakte. Rond half 2 kwam de dokter op de afdeling zeggen dat er een ‘serious case’, binnen zou komen. Een jongeman met een naald in zijn hard, ruzie met zijn vriend… Whaaaat?! Dacht dat dit alleen maar in films kon (deed me meteen denken aan Grey’s Anatomy). Maar ja, we hoorde het goed! Hij kon niet liggen, want dat deed te pijn. Dus zoals de dokter vertelde, kwam er 5 minuten later een jongeman met een naald in zijn hard, zittend op een brancard, door 7 mannen binnengereden. Soooo, de naald stak er nog zo’n 5 cm uit en je zag hem helemaal bewegen op het ritme van zijn hart! Beeest indrukwekkend om te zien!!
Omdat er alleen in Accra (hoofdstad, +-8uur rijden) hartoperaties worden gedaan, moest hij zo snel mogelijk die kant op. De planning was om met een ambulance naar Kumasi vliegveld te rijden. Daar zou dan een vliegtuig voor hem klaarstaan om in 50 minuten naar Accra te vliegen. De jonge was niet verzekerd en het was daarom nog maar de vraag of er geld hiervoor was. Ook was het nog een heel geregel om een vliegtuig te regelen die voor hem klaar zou staan. Dat regelen duurde allemaal iets te lang, rond 4uur waren alle plannen afgeblazen. Na 5uur vliegen er geen binnenlandse vluchten meer, omdat het dan donker is/begint te worden, dus hij zou moeten wachten op de volgende ochtend.
Nou begrijpt natuurlijk iedereen dat als je een naald in je hart hebt, je niet tot de volgende morgen kan wachten. Wij vonden het daarom ook wel moeilijk om te begrijpen dat er niet gewoon meteen actie ondernomen werd! De kans op infecties is zo wel Erg groot en de kans op overleven wordt dan alleen maar minder! Moeilijk om hem heel de avond pijn te zien hebben en helemaal niets te kunnen doen. Alleen maar hopen (en bidden natuurlijk) dat hij de volgende morgen zou halen.
De vele mannen die hem de afdeling binnenbrachten, werden al snel weggestuurd. Ik denk dat tijdens de bezoekuren wel 20 mannen om zijn bed heen stonden. Ook na de bezoektijden bleven ze maar komen en wij bleven ze maar wegsturen.
Stiekem keek ik steeds zijn kant op om te kijken of ik de naald nog op en neer zag bewegen, of hij nog wel in leven was. Het was eigenlijk ook wel erg interessant om zoiets te zien. Zijn bloeddruk bleef nog redelijk stabiel en hij was ook nog goed bij, gelukkig maar.
De volgende ochtend werd ik rond half 7 wakker van de loeiende sirene van de ambulance. Gelukkig, als het goed is, is die jongen nu op weg naar Kumasi. Een uur later dan geplant, maar hij heeft de nacht overleefd! Laatst nog maar eens gevraagd of ze op de afdeling wisten hoe het met hem ging, en hij heeft gewoon de operatie overleefd, he is doing well…!!
Donderdag tijdens de avonddienst had de jongen niet alleen van zijn vrienden/broers/familie (?) veel bekijks, ook zijn alle doktoren even langs geweest om een kijkje te nemen. Toen de Fysiotherapeut met zijn fototoestel langskwam om een foto van zijn röntgenfoto’s te maken, ben ik ook even snel mijn fotocameraatje gaan halen.
De fysio had ons meteen ‘uitgenodigd’ om vrijdag mee te gaan naar een begrafenis van een man van een van de verpleegkundigen. Eigenlijk waren de plannen om te gaan stappen in Kumasi, maar dat kan een andere keer ook nog…
Dus zoals afgesproken, stonden wij de volgende dag, in onze zwarte kleren om 2u bij de gate. Schaamschaam, iedereen had zijn mooiste ‘fundural dress’ aan, chique in het zwart en rood gekleed, komen wij aan in onze korte broek en hempje. Oeps… maar we hebben echt niets anders!
Na ruim een uur te hebben gewacht op de fysio zijn we toch maar weer terug naar huis gegaan, schaamde ons en voelde ons totaal niet op ons gemak. Hadden we net weer omgekleed, staat de fysio met zijn auto voor de deur. Zwarte kleren maar weer snel aangegaan en alsnog naar de ‘fundural’.
Eenmaal daar aangekomen moesten we nog ruim een uur wachten op een busje wat nog van het ziekenhuis af moest komen. Heb m’n ogen goed zijn werk laten doen. Een stukje verderop was er een grote kring gemaakt met heel veel stoelen en mensen. Het was erg druk, iedereen was gekleed in rood/zwarte kleding, was vrolijk en er was vol op muziek!
Dat de andere mensen van het ziekenhuis aankwamen kon je goed horen. Zingen, klappen, dansen, muziekinstrumenten, alles erop en eraan. Huuu? Wist niet wat ik zag, zo zie je je collega’s ook eens van de andere kant. Zo’n 15 á 20 mensen van het ziekenhuis, van dokter tot poetser tot administratief medewerkers, ze maakte allemaal muziek. In een rijtje liepen wij voor hen om alle mensen die in de kring op de voorste rij zaten een hand te geven. We hoefden niets te zeggen, alleen een hand gegeven. Na heel wat handjes geschud te hebben zaten wij opeens ergens op de voorste rij. Dus ook wij kregen erg veel handjes geschud. Niets zeggen, alleen handjes schudden. Oke, dat is niet zo moeilijk;). Het ziekenhuis had een bedrag bij elkaar gezameld, dat werd luid en duidelijk door een microfoon aan iedereen verteld, om ervoor te zorgen dat niemand wegkomt met een zuinige bijdrage.
Na dat was gedaan, gingen we, het personeel van het ziekenhuis, naar een huis in het dorpje zelf. Het had van de binnenkant wel wat weg van een Turks badhuis. Toen wij allemaal aan de kanten zaten, kwamen de laatste mensen al zingend naar binnen. Nog steeds, ze zongen denk ik wel een uur aan een stuk door. Waar halen ze het uithoudingsvermogen vandaan?! Hier kregen we allemaal wat te dringen en iets te eten, er werd goed voor ons gezorgd. Had spijt dat ik mijn camera niet bij had, want het was zo apart om te zien. Kan het niet goed uitleggen. Maar het was, ondanks dat we ons niet altijd even goed op ons gemak voelde, zeker de moeite waard om eens mee te maken! Een groot feest onder het personeel van het ziekenhuis, tot aan het laatste moment toe!
De man om wie deze herdenking was, was al een maand dood en ook al begraven. Het hele festijn duurde 5 dagen lang. Wat me opviel is dat ik in het ziekenhuis zie, dat niet iedereen geld heeft om de behandeling te betalen. En als er iemand dood is, wordt er alles uit de kast gehaald om een groot herdenkingsplechtigheid van een heel weekend lang gehouden. Daar is dan wel het geld voor. Hoe meer mensen er komen, hoe beter… Zoveel anders dan in Nederland, zo groot, zo vrolijk, zo’n feest, zo druk, zo extreem allemaal, maar zeker zo bijzonder!
Zondag zijn we als nog naar Kumasi geweest. We waren altijd al benieuwd wat er achter die grote muren schuilging, dus hebben zondag maar een kijkje gaan nemen in de dierentuin van Kumasi. Zoveel exotische dieren, apen, leeuwen, slangen en zelfs een gans! De chimpansees kende het al goed. Staken gewoon hun hand uit om zo een sinaasappel van het bezoek aan te kunnen pakken. Echt lachwekkend en natuurlijk ook echt een ‘kodak-moment’. Maar daar was de chimpansee het niet zo mee eens. Hij stond op, maakte een prrrrt prrrt geluidje en dreigde me te bekogelen met de sinaasappelschil. Het was dat ie goed zijn best deed om goed te mikken en ik in die tussentijd nog net een stap naar achter kon doen, anders was ie toch raak geweest. Schrok me rot, heb ook maar meteen m’n camera weggestopt:P. Een aap zal nooit mn beste vriend worden, denk ik zo…
De dierentuin zelf stelt niet veel voor. Naast de gans, waren er vooral veel Afrikaanse dieren, die ini Ghana ook in het wild tegenkomen. Het was er erg krakkemikkig en er zijn hier lang niet zoveel regeltjes dan de dierentuin thuis. Apen zitten in een veel te klein hok en als ze willen kunnen ze van alles naar je toe gooien. Slangen zitten in hokken die wij voor een konijn of cavia gebruiken. Als je het lef hebt kun je zo bij de krokodillen gaan zitten. Iedereen kan in en uit rijden en meteen bij de dieren komen. Niets geen bewaking of dierenverzorger gezien. … …
In Kumasi hebben we nog heel wat souvenirs ingeslagen. Heerlijk, blijft leuk dat afdingen. Toen we in de Baboo’s, ons favoriete restaurantje, aan het genieten waren van onze pizza kwamen we nog een bekende tegen. Een van de Duitse meisjes, met wie we samen naar de Nijlpaarden zijn gaan kijken in Bui National Park. Heel toevallig!
Vandaag is de nederlandse dokter gekomen. Ze vlogen hem om zijn nek toen hij op de afdeling kwam. Het was ons al snel duidelijk dat ze erg blij met hem zijn en ze nemen zijn ordes ook erg serieus! Hij doet goed werk hier, dat zie ik nu al...
Heb eigenlijk het idee dat ik alleen vertel wanneer het regent;), maar de zon schijnt hier nog steeds vaker dan dat er regendruppels uit de hemel vallen! Het is de laatste dagen zelfs zo warm dat het amper te doen is om buiten in de zon te zitten. Je hoeft nog niet eens een stap te verzetten om je al helemaal kapot te zweten! Vooral rustig aan doen dus…
Maar gelukkig hoor ik ook positieve geluiden wat betreft het weer uit Nederland. Is het al lekker korte broeken weer? Al lekker vakantie weer? Of kunnen ze bij ons thuis daarvoor toch beter naar hier komen?
Het kan zijn dat het volgend verhaaltje weer even duurt, vrijdag vertrekken we namelijk al richting Accra om zaterdag het Beers volk te verwelkomen met zweetdoekjes in dit heerlijk land. We gaan twee weken met hun rond reizen, laten ze de mooiste kiekjes van het land zien. Ons mam, Maaike en Els wil ik nog een dagje meenemen naar de Surgical Ward, zodat ze ook echt kunnen zien hoe een dienst in het ziekenhuis er hier uitziet! Ben benieuwd wat ze ervan zullen zeggen… In mei kunnen we weer fris en fruitig verder met onze stage. Dan is het nog maar ruim 1,5 maand en dan kunnen we alweer naar huis.
Alhoewel de gespreksonderwerpen ‘Mama’s eten’, ‘Was- en afwasmachine’, ‘Luxe’ en ‘Wat ga jij doen als je thuis bent…?’ veel aan bod komen, vrees ik dat de komende 2,5 maanden toch nog te snel zullen gaan.
Groeeeeeetjessss xx
Jaaa, laatste verhaaltje voordat we bezoek krijgen:D! We kunnen haast niet wachten, en zijn er al druk mee bezig. Vooral in het schoonmaken van het huis gaat veel tijd inzitten;).
Afgelopen was er een vrouw opgenomen, die door haar man mishandeld was. Ze zag er echt heel erg toegetakeld uit. Gebroken arm, andere arm was ook nog flink wat mis mee. Krassen op haar rug, grote wond op haar schouder en hoofd. Een oog kon ze afgelopen week nog niet opendoen, zo dik. Dat dat hier ook voor komt zeg…
We hebben altijd nog vroege diensten gehad. Heel fijn natuurlijk, maar we wilde ook wel eens zien hoe een avonddienst gaat. Een avonddienst is van half 2/2uur tot 8uur in de avond. Nadat de overdracht is plaatsgevonden, ga je op je luie reet zitten. Rond 3uur worden de medicijnen uitgedeeld en een uurtje later worden nog een keer de temperaturen en bloeddruk gemeten. Dat was de avonddienst in grote lijnen. Niet veel te beleven, maar op zich wel gezellig als je met een leuke collega werkt;).
Afgelopen donderdag hadden we alleen wel geluk. Er kwam een casus binnen die de avonddienst wat levendiger maakte. Rond half 2 kwam de dokter op de afdeling zeggen dat er een ‘serious case’, binnen zou komen. Een jongeman met een naald in zijn hard, ruzie met zijn vriend… Whaaaat?! Dacht dat dit alleen maar in films kon (deed me meteen denken aan Grey’s Anatomy). Maar ja, we hoorde het goed! Hij kon niet liggen, want dat deed te pijn. Dus zoals de dokter vertelde, kwam er 5 minuten later een jongeman met een naald in zijn hard, zittend op een brancard, door 7 mannen binnengereden. Soooo, de naald stak er nog zo’n 5 cm uit en je zag hem helemaal bewegen op het ritme van zijn hart! Beeest indrukwekkend om te zien!!
Omdat er alleen in Accra (hoofdstad, +-8uur rijden) hartoperaties worden gedaan, moest hij zo snel mogelijk die kant op. De planning was om met een ambulance naar Kumasi vliegveld te rijden. Daar zou dan een vliegtuig voor hem klaarstaan om in 50 minuten naar Accra te vliegen. De jonge was niet verzekerd en het was daarom nog maar de vraag of er geld hiervoor was. Ook was het nog een heel geregel om een vliegtuig te regelen die voor hem klaar zou staan. Dat regelen duurde allemaal iets te lang, rond 4uur waren alle plannen afgeblazen. Na 5uur vliegen er geen binnenlandse vluchten meer, omdat het dan donker is/begint te worden, dus hij zou moeten wachten op de volgende ochtend.
Nou begrijpt natuurlijk iedereen dat als je een naald in je hart hebt, je niet tot de volgende morgen kan wachten. Wij vonden het daarom ook wel moeilijk om te begrijpen dat er niet gewoon meteen actie ondernomen werd! De kans op infecties is zo wel Erg groot en de kans op overleven wordt dan alleen maar minder! Moeilijk om hem heel de avond pijn te zien hebben en helemaal niets te kunnen doen. Alleen maar hopen (en bidden natuurlijk) dat hij de volgende morgen zou halen.
De vele mannen die hem de afdeling binnenbrachten, werden al snel weggestuurd. Ik denk dat tijdens de bezoekuren wel 20 mannen om zijn bed heen stonden. Ook na de bezoektijden bleven ze maar komen en wij bleven ze maar wegsturen.
Stiekem keek ik steeds zijn kant op om te kijken of ik de naald nog op en neer zag bewegen, of hij nog wel in leven was. Het was eigenlijk ook wel erg interessant om zoiets te zien. Zijn bloeddruk bleef nog redelijk stabiel en hij was ook nog goed bij, gelukkig maar.
De volgende ochtend werd ik rond half 7 wakker van de loeiende sirene van de ambulance. Gelukkig, als het goed is, is die jongen nu op weg naar Kumasi. Een uur later dan geplant, maar hij heeft de nacht overleefd! Laatst nog maar eens gevraagd of ze op de afdeling wisten hoe het met hem ging, en hij heeft gewoon de operatie overleefd, he is doing well…!!
Donderdag tijdens de avonddienst had de jongen niet alleen van zijn vrienden/broers/familie (?) veel bekijks, ook zijn alle doktoren even langs geweest om een kijkje te nemen. Toen de Fysiotherapeut met zijn fototoestel langskwam om een foto van zijn röntgenfoto’s te maken, ben ik ook even snel mijn fotocameraatje gaan halen.
De fysio had ons meteen ‘uitgenodigd’ om vrijdag mee te gaan naar een begrafenis van een man van een van de verpleegkundigen. Eigenlijk waren de plannen om te gaan stappen in Kumasi, maar dat kan een andere keer ook nog…
Dus zoals afgesproken, stonden wij de volgende dag, in onze zwarte kleren om 2u bij de gate. Schaamschaam, iedereen had zijn mooiste ‘fundural dress’ aan, chique in het zwart en rood gekleed, komen wij aan in onze korte broek en hempje. Oeps… maar we hebben echt niets anders!
Na ruim een uur te hebben gewacht op de fysio zijn we toch maar weer terug naar huis gegaan, schaamde ons en voelde ons totaal niet op ons gemak. Hadden we net weer omgekleed, staat de fysio met zijn auto voor de deur. Zwarte kleren maar weer snel aangegaan en alsnog naar de ‘fundural’.
Eenmaal daar aangekomen moesten we nog ruim een uur wachten op een busje wat nog van het ziekenhuis af moest komen. Heb m’n ogen goed zijn werk laten doen. Een stukje verderop was er een grote kring gemaakt met heel veel stoelen en mensen. Het was erg druk, iedereen was gekleed in rood/zwarte kleding, was vrolijk en er was vol op muziek!
Dat de andere mensen van het ziekenhuis aankwamen kon je goed horen. Zingen, klappen, dansen, muziekinstrumenten, alles erop en eraan. Huuu? Wist niet wat ik zag, zo zie je je collega’s ook eens van de andere kant. Zo’n 15 á 20 mensen van het ziekenhuis, van dokter tot poetser tot administratief medewerkers, ze maakte allemaal muziek. In een rijtje liepen wij voor hen om alle mensen die in de kring op de voorste rij zaten een hand te geven. We hoefden niets te zeggen, alleen een hand gegeven. Na heel wat handjes geschud te hebben zaten wij opeens ergens op de voorste rij. Dus ook wij kregen erg veel handjes geschud. Niets zeggen, alleen handjes schudden. Oke, dat is niet zo moeilijk;). Het ziekenhuis had een bedrag bij elkaar gezameld, dat werd luid en duidelijk door een microfoon aan iedereen verteld, om ervoor te zorgen dat niemand wegkomt met een zuinige bijdrage.
Na dat was gedaan, gingen we, het personeel van het ziekenhuis, naar een huis in het dorpje zelf. Het had van de binnenkant wel wat weg van een Turks badhuis. Toen wij allemaal aan de kanten zaten, kwamen de laatste mensen al zingend naar binnen. Nog steeds, ze zongen denk ik wel een uur aan een stuk door. Waar halen ze het uithoudingsvermogen vandaan?! Hier kregen we allemaal wat te dringen en iets te eten, er werd goed voor ons gezorgd. Had spijt dat ik mijn camera niet bij had, want het was zo apart om te zien. Kan het niet goed uitleggen. Maar het was, ondanks dat we ons niet altijd even goed op ons gemak voelde, zeker de moeite waard om eens mee te maken! Een groot feest onder het personeel van het ziekenhuis, tot aan het laatste moment toe!
De man om wie deze herdenking was, was al een maand dood en ook al begraven. Het hele festijn duurde 5 dagen lang. Wat me opviel is dat ik in het ziekenhuis zie, dat niet iedereen geld heeft om de behandeling te betalen. En als er iemand dood is, wordt er alles uit de kast gehaald om een groot herdenkingsplechtigheid van een heel weekend lang gehouden. Daar is dan wel het geld voor. Hoe meer mensen er komen, hoe beter… Zoveel anders dan in Nederland, zo groot, zo vrolijk, zo’n feest, zo druk, zo extreem allemaal, maar zeker zo bijzonder!
Zondag zijn we als nog naar Kumasi geweest. We waren altijd al benieuwd wat er achter die grote muren schuilging, dus hebben zondag maar een kijkje gaan nemen in de dierentuin van Kumasi. Zoveel exotische dieren, apen, leeuwen, slangen en zelfs een gans! De chimpansees kende het al goed. Staken gewoon hun hand uit om zo een sinaasappel van het bezoek aan te kunnen pakken. Echt lachwekkend en natuurlijk ook echt een ‘kodak-moment’. Maar daar was de chimpansee het niet zo mee eens. Hij stond op, maakte een prrrrt prrrt geluidje en dreigde me te bekogelen met de sinaasappelschil. Het was dat ie goed zijn best deed om goed te mikken en ik in die tussentijd nog net een stap naar achter kon doen, anders was ie toch raak geweest. Schrok me rot, heb ook maar meteen m’n camera weggestopt:P. Een aap zal nooit mn beste vriend worden, denk ik zo…
De dierentuin zelf stelt niet veel voor. Naast de gans, waren er vooral veel Afrikaanse dieren, die ini Ghana ook in het wild tegenkomen. Het was er erg krakkemikkig en er zijn hier lang niet zoveel regeltjes dan de dierentuin thuis. Apen zitten in een veel te klein hok en als ze willen kunnen ze van alles naar je toe gooien. Slangen zitten in hokken die wij voor een konijn of cavia gebruiken. Als je het lef hebt kun je zo bij de krokodillen gaan zitten. Iedereen kan in en uit rijden en meteen bij de dieren komen. Niets geen bewaking of dierenverzorger gezien. … …
In Kumasi hebben we nog heel wat souvenirs ingeslagen. Heerlijk, blijft leuk dat afdingen. Toen we in de Baboo’s, ons favoriete restaurantje, aan het genieten waren van onze pizza kwamen we nog een bekende tegen. Een van de Duitse meisjes, met wie we samen naar de Nijlpaarden zijn gaan kijken in Bui National Park. Heel toevallig!
Vandaag is de nederlandse dokter gekomen. Ze vlogen hem om zijn nek toen hij op de afdeling kwam. Het was ons al snel duidelijk dat ze erg blij met hem zijn en ze nemen zijn ordes ook erg serieus! Hij doet goed werk hier, dat zie ik nu al...
Heb eigenlijk het idee dat ik alleen vertel wanneer het regent;), maar de zon schijnt hier nog steeds vaker dan dat er regendruppels uit de hemel vallen! Het is de laatste dagen zelfs zo warm dat het amper te doen is om buiten in de zon te zitten. Je hoeft nog niet eens een stap te verzetten om je al helemaal kapot te zweten! Vooral rustig aan doen dus…
Maar gelukkig hoor ik ook positieve geluiden wat betreft het weer uit Nederland. Is het al lekker korte broeken weer? Al lekker vakantie weer? Of kunnen ze bij ons thuis daarvoor toch beter naar hier komen?
Het kan zijn dat het volgend verhaaltje weer even duurt, vrijdag vertrekken we namelijk al richting Accra om zaterdag het Beers volk te verwelkomen met zweetdoekjes in dit heerlijk land. We gaan twee weken met hun rond reizen, laten ze de mooiste kiekjes van het land zien. Ons mam, Maaike en Els wil ik nog een dagje meenemen naar de Surgical Ward, zodat ze ook echt kunnen zien hoe een dienst in het ziekenhuis er hier uitziet! Ben benieuwd wat ze ervan zullen zeggen… In mei kunnen we weer fris en fruitig verder met onze stage. Dan is het nog maar ruim 1,5 maand en dan kunnen we alweer naar huis.
Alhoewel de gespreksonderwerpen ‘Mama’s eten’, ‘Was- en afwasmachine’, ‘Luxe’ en ‘Wat ga jij doen als je thuis bent…?’ veel aan bod komen, vrees ik dat de komende 2,5 maanden toch nog te snel zullen gaan.
Groeeeeeetjessss xx
-
07 April 2009 - 19:35
Je Mam:
Eindelijk eens een keer de eerste.Het doet je wel goed,als je schrijft over "mam's eten". Tot zaterdag! Die dikke knuffel komt eraan! XXX -
07 April 2009 - 20:10
Renee:
Oeeoeooeoeo die naald :O..scary!!
Maar wel cool :)
xx -
07 April 2009 - 21:51
Maaike:
Wederom een kippenvel verhaal sis!
Zal volgende week wel anders zijn, zweten geblazen! Heb al mn hempjes al klaar liggen!
Tot zaterdag! :D X -
08 April 2009 - 06:20
Geertje:
Leuk verhaaltje Loes! En met foto's!!
Heel veel plezier de komende 2 weken met de familie en geniet van je vakantie! Je kunt jullie mam ook gewoon een pan in dr hand geven en dan zal ze vast wel een African mommie's dinner voor jullie maken!:D
Maarree... Take it easssssyyyy.. ;-) -
08 April 2009 - 06:30
Pa:
WWat een verhaal. Kloppend hart, kun je wel goed zien of hij nog leeft. Volgens mij heb jij niet zoveel aanpassingsproblemen daar. Het idee om overal een feestje van te maken zie ik thuis ook vaak gebeuren.
Tot Zaterdag
Groet Pa -
08 April 2009 - 06:59
Malou :
Whaa Loes!! Wat een verhaal weer! Ook dat zul je waarschijnlijk nooit meer mee maken, iemand met een naald door zijn hart!
Echt super leuk dat er bijna een club vanuit de Groenewoudsedijk langs komt ;)! En wat je zegt.. ik denk dat de tijd wel snel zal gaan daar!
Xxx -
08 April 2009 - 13:10
Tante See:
Jouw verhalen, Loes, maken het alsof ik een boek lees "Avonturen in Ghana". En je schrijft zo 'dichtbij' dat het lijkt of ik er zelf bij ben, hartstikke tof. Hart-zonder-naald-tof. Tsjonge wat spannend, machteloos toezien op een patiënt bij wie een heuse naald het hart ingestoken is en blijft. De complicaties die konden ontstaan....... elk moment... je wilt er niet aan denken! En maar rustig blijven, tja dat maakt je professioneel.
De stage is nog lang niet voorbij en is nu al een aaneenschakeling van belevenissen. Ik denk ook dat de 'lange' tijd uiteindelijk nog te kort zal blijken. Een groot avontuur komt eraan: jouw hele familie in Ghana! Ik hoop en wens dat jullie daar een mooie onvergetelijke tijd hebben samen. En ben nu al benieuwd naar hun verhalen bij terugkeer. En ook of mama Afrikaans gaat koken, een leuk idee van Geertje. Geniet ervan Loes en zeker niet met mate! -
08 April 2009 - 14:45
Fam. Goos Rijsbergen:
Hee Loes, spannende verhalen heb jij ook hoor.En over een paar dagen komt de familie.
Wij zien het al voor ons,met z'n alle in de trotro, da's lachen.
En in Mole bij de apen,ha,ha,ha,
Wij wensen jullie veel plezier.
groetjes -
08 April 2009 - 15:02
Goeleke:
Leuk, Loes weer een verhaaltje uit Ghana. En je beschrijft het allemaal ook zo mooi, dat het net lijkt of ik er zelf heel dicht bij ben.....dat is niet zo, maar ik zou het wel willen :)! Die naald door dat hart, dat zal er wel akelig en vreemd uitgezien hebben van de buitenkant, maar ook zeker zo interessant.
Ga er zeker heel veel van genieten van je familie komend weekend in Ghana, maar dat gaat wel goed komen en zeker ook lukken! Veel groetjes uit M'beers.
Groetjes xx Goeleke -
08 April 2009 - 21:31
Karin Dekkers:
Hey Loes!
Indrukwekkend verhaal weer zeg!
Ik wil je heeeeeel veel plezier wensen met de hele fam, wordt een dolle boel!:) Maaike kon al niet wachten ( he maai?);)
X Karin -
09 April 2009 - 13:03
Els:
loesss!
gaaf gaaf gaaf en ruig verhaal weer! :D
see you soon sister!
xxx -
09 April 2009 - 16:18
Janine:
Sow Loes, je maakt me toch wat mee met dat hart waar een naald door geborduurd is!! Geniet van je vakantie met je familion!! Ik dans wel een africaans dansje op Paaspop voor jou!;) Xx -
09 April 2009 - 18:36
Maai Rombouts :
Wat kun je toch levendig vertellen, Loes. Leuk om te lezen! Ik wil je een hele fijne tijd wensen samen met de rest van jullie gezin. Geniet er maar lekker van. Groetjes. -
10 April 2009 - 21:15
Tante Ellie Ome Ad:
beste loes,
wat een verhalen!! Hou je pa (vooral ma) en de rest van de familie de komende dagen op de been. Heel veel plezier met de hele familie de komende weken.
Groeten Tante Ellie en Ome Ad. -
13 April 2009 - 20:24
Annee:
Loes!
jij maakt echt de gekste dingen mee.. en hoe je het dan ook omschrijft, het lijkt net wel of we d´r zelf bij zijn!
wat een ervaringen!
verder wil ik je heel veel plezier wensen met het rondreizen! wat zal het heerlijk vertrouwd zijn je familie te zien!
heel veel plezier daar familie Claassen!
Liefs XX Anne -
14 April 2009 - 07:48
Jelske:
wat een spannend verhaal loes! je fam is er inmiddels! wat zul je blij zijn om ze weer te zien zeg! hier gaat alles nog zn gangetje, ondanks dat jij er niet bent gaan we toch nog regelmatig op stap. nog maar een paar maanden en je bent thuis...daar kijk ik toch ook wel naar uit hoor loes!
xxx -
16 April 2009 - 16:05
Tiny Beekmans:
Hallo Jose en familie,
onderstaand e-mailtje heb ik vanmiddag ontvangen.
Tot maandag en nog veel plezier daar.
We horen de verhalen wel als jullie terug zijn.
Loes nog een fijne tijd daar.
Geachte mevrouw Claassen-Peeters,
Middels deze brief willen wij u laten weten dat donderdag 16 april onder toezicht van een notaris de loting heeft plaats gevonden teneinde de nog beschikbare startbewijzen voor de 93ste Vierdaagse toe te wijzen.
Sinds donderdag 9 april is de tweede inschrijfperiode voor de 93ste Vierdaagse gesloten. Tijdens deze inschrijfperiode is de limiet van 45.000 inschrijvingen overschreden.
Zoals beschreven in het Limiteringsprotocol 2009 is daarom op donderdag 16 april onder toezicht van een notaris een loting uitgevoerd. De loting heeft plaats gevonden onder alle individueel ingeschreven deelnemers voor beloning 1.
Wij kunnen u mededelen dat u bent ingeloot en dus mag deelnemen aan 93ste Internationale Vierdaagse Afstandsmarsen Nijmegen.
groetjes van je wandelmaatjes -
17 April 2009 - 10:33
Jet:
Loes!
hoe is het met de hele fam daar? kan fam claassen een beetje wennen aan de warmte? Sooo dat hart verhaal :O
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
